Φιλαυτία
του Αγίου Μαξίμου
του Ομολογητού
Πρόσεχε τον εαυτό
σου από την μητέρα των κακών, την φιλαυτία,
η οποία είναι μια παράλογος αγάπη προς
το σώμα. Από αυτήν γεννώνται δικαιολογημένα
οι πρώτοι και εμπαθείς και γενικότατοι
λογισμοί, δηλαδή της γαστριμαργίας, της
φιλαργυρίας και της κενοδοξίας. Οι
λογισμοί αυτοί σχηματίζονται με αφορμή
τις απαραιτήτους, δήθεν, ανάγκες του
σώματος, και από αυτούς γεννώνται όλα
τα κακά…
Πρέπει λοιπόν, να
προσέχομε και κατ’ ανάγκην να πολεμούμε
την φιλαυτία με πολλή επαγρύπνηση διότι
όταν αυτή εξουδετερωθεί, αχρηστεύονται
και όλοι οι λογισμοί πού γεννώνται από
αυτήν. Το πάθος της φιλαυτίας σιγοψιθυρίζει
στον νου του Μοναχού ότι, απλώς, λυπείται
το σώμα και τον παρακινεί να ενδιαφέρεται
περισσότερο από όσο πρέπει για την καλή
τροφή, χάριν οικονομίας δήθεν και
κυβερνήσεως του σώματος• έτσι, σιγά-σιγά,
παρασύρεται ώστε να πέσει στον βόθρο
της φιληδονίας. Στον κοσμικό εμβάλλει
τον λογισμό να φροντίζει περισσότερο
για τον εαυτό του και να ικανοποιεί τις
επιθυμίες του.
Από τα πάθη άλλα
μεν οδηγούν την ψυχή στην ακολασία, άλλα
στο μίσος και άλλα στην ακολασία και
μίσος μαζί. Η πολυφαγία και καλοφαγία
προξενούν ακολασία, η φιλαργυρία και η
κενοδοξία γεννούν το μίσος προς τον
πλησίον. Η μητέρα δε αυτών, η φιλαυτία,
είναι η αιτία πού δημιουργεί και τα δύο•
Σε αυτήν την φιλαυτία αντίθετος είναι
η αγάπη και η εγκράτεια. Εκείνος λοιπόν
πού νικάται από την φιλαυτία, έχει στην
ψυχή του όλα τα πάθη. «Κάνεις δεν εμίσησε
την σάρκα του, λέγει ο Απόστολος Παύλος•
αλλ’ όμως την βασανίζει και την
μεταχειρίζεται ως δούλο, χωρίς να της
παρέχει τίποτα περισσότερο εκτός από
διατροφή και σκεπάσματα και αυτά μόνον
όσα είναι απαραίτητα για την διατήρηση
της ζωής. Έτσι λοιπόν αγαπά κανείς χωρίς
πάθος την σάρκα του ως υπηρέτρια του
Θεού• την διατρέφει και την ζεσταίνει
τόσον μόνον όσο χρειάζεται για την
ικανοποίηση των στοιχειωδών αναγκών
αυτής.
Όποιον αγαπά
κανείς, εκείνον προ παντός φροντίζει
να περιποιείται• αν λοιπόν κανείς αγαπά
τον Θεό, φροντίζει οπωσδήποτε να πράττει
και όσα ευχαριστούν τον Θεό αν, πάλι,
αγαπά την σάρκα αυτήν, τότε εκτελεί
εκείνα πού την ευχαριστούν. Στον Θεό
αρέσει αγάπη και σωφροσύνη και θεωρία
και προσευχή, ενώ στην σάρκα αρέσουν η
λαιμαργία, η ακολασία και όσα αυξάνουν
αυτά τα πάθη• γι’ αυτό οι φιλόσαρκοι
δεν ημπορούν να αρέσουν στον Θεό. «Οι
αληθινοί μαθητές του Χριστού έχουν
σταυρώσει τον σαρκικό άνθρωπο, μαζί με
τα πάθη και τις αμαρτωλές επιθυμίας»
(Γαλ. ε’, 24). Ο νους αν μεν στραφεί προς
τον Θεό, έχει δούλο το σώμα και δεν του
παρέχει τίποτα περισσότερο από όσα
είναι απαραίτητα για την ζωή. Αν, πάλιν,
στραφεί προς την σάρκα, τότε υποδουλώνεται
στα πάθη και επιθυμεί συνεχώς να φροντίζει
γι’ αυτήν.
ΠΗΓΗ: https://iliaxtida.wordpress.com/2011/01/21/filaytia/
---------------------------------------------------------------------------
Όσιος Θεοφάνης
ο Έγκλειστος: Περί εγωισμού και ταπεινώσεως
Προσέχετε τον εαυτό
σας. Η πρόοδος στην πνευματική ζωή
διακρίνεται με την ολοένα και περισσότερη
συναίσθησι της μηδαμινότητός μας. Ενώ
όσο αυξάνει η εκτίμησις του εαυτού μας
σε κάτι, τόσο βαδίζουμε στην καταστροφή.
Ο εχθρός θα το εκμεταλλευθή αυτό. Θα
πλησιάση και θα επιχειρήση να πετάξη
κανένα πετραδάκι στον δρόμο μας για να
σκοντάψουμε. Μια ψυχή που δίνει στον
εαυτό της αξία, μοιάζει με τον κόρακα
του Αισώπου που ακούγοντας τις κολακείες
της αλεπούς για την «ωραία» του φωνή,
άνοιξε το στόμα και του έπεσε το τυρί…».
«Πόσο χρήσιμο θα
‘ταν να βρισκόταν κάποιος να σας
κατηγορή. Να χαίρεσθε , αν ποτέ συμβή
αυτό. Είναι πολύ επικίνδυνο να σας
επαινούν όλοι και κανείς να μην σας λέει
την αλήθεια. Είναι νομίζετε δύσκολο να
πλανηθή ή να σκοντάψη κανείς; Απέχετε
πολύ από το να θεωρήτε τον εαυτό σας
άγιο και άξιο να συμβουλεύη τους άλλους;».
«Στο Κίεβο ασκήτευε
κάποτε κάποιος με πολλή νηστεία και
μόνωσι. Τον πολέμησε όμως ο εγωισμός
και άλλα πάθη. Πήγε λοιπόν και εξωμολογήθηκε
τους λογισμούς του στον μακαριστό
στάρετς Παρθένιο. Εκείνος του έδωσε
χρήματα και τον έστειλε στην αγορά
λέγοντας: «Αγόρασε κρέας και φάγε το
μπροστά στους άλλους». Ο ασκητής
ακολούθησε την συμβουλή του στάρετς
και όλοι οι πειρασμοί του φύγανε. Να πώς
οι Πατέρες πολεμούσαν την υπερηφάνεια.
Συχνά να ελέγχετε
και σεις τον εαυτό σας στο σημείο αυτό.
Γιατί δεν είναι μικρή συμφορά… Λένε
ότι η υπερηφάνεια είναι κλέφτης που
βρίσκεται μέσα στο σπίτι. Έρχεται συχνά
σε συνεννόησι με τους εξωτερικούς
κλέφτες , τους ανοίγει πόρτες και
παράθυρα, κι εκείνοι μπαίνουν και
αρπάζουν κάθε θησαυρό».
«Αγωνισθήτε, ενώ
συναναστρέφεσθε με άλλους και φροντίζετε
για τις βιοτικές υποθέσεις, συγχρόνως
να σκέπτεσθε τον Θεό και να έχετε την
συναίσθησι ότι βρίσκεται κοντά σας και
σας κατευθύνει σύμφωνα με το άγιό Του
θέλημα. Έτσι δεν θα διασπάσθε στην
εσωτερική σας εργασία. Η διάσπασις είναι
η πρώτη επιτυχία του διαβόλου.
Η δεύτερη επιτυχία
του είναι η προσκόλλησις της καρδιάς
σε κάτι το γήινο και η αιχμαλωσία των
αισθημάτων και των σκέψεων σ’ αυτό.
Αυτή είναι χειρότερη επιτυχία του
εχθρού.
Προσπαθήστε ν’
αποδεσμεύεσθε από κάθε αιχμαλωσία της
καρδιάς και από κάθε διάσπασι της
εσωτερικής σας εργασίας. Ο τρόπος είναι
ένας: Να μην απομακρύνεται η προσοχή
από τον Κύριο και την συναίσθησι της
παρουσίας Του.
Οι υπερβολές δεν
οδηγούν ποτέ σε καλό. Το πρώτο βήμα για
την υπερηφάνεια είναι η κενοδοξία , η
πεποίθησις δηλαδή ότι είμαι κάτι. Το
δεύτερο είναι η οίησις, η συναίσθησις
δηλαδή του ότι όχι απλώς είμαι κάτι,
αλλά κάτι σπουδαίο ενώπιον Θεού και
ανθρώπων. Από την κενοδοξία και την
οίησι γεννιέται πλήθος υπερήφανων
λογισμών, βδελυκτών στον Θεό. Η αυτογνωσία
και η βίωσι της μηδαμινότητός μας μπορεί
εδώ να βοηθήση. Συχνά ας φέρνουμε στην
μνήμη μας σφάλματα του παρελθόντος και
ας κατακρίνουμε τον εαυτό μας γι΄ αυτά».
«Τιμιώτατε
πρωτοπρεσβύτερε. Σας ευχαριστώ πολύ
για την πολύτιμη διδασκαλία σας. Απλή
και βαθειά, σύντομη και ολοκληρωμένη,
μεστή και απέρριτη. Ας ευλογήση ο Κύριος
τους ποιμαντικούς σας κόπους σ’ όλο το
πλάτος τους. Σας δόθηκε η χάρις όχι μόνο
να διδάσκετε, αλλά και να πράττετε. Ας
σας ενισχύη ο Κύριος να υπηρετήτε
καρποφόρα τους αδελφούς χριστιανούς.
Εσείς βρίσκεσθε δε
δράσι. Για μένα ήλθε ο καιρός να παραδώσω
τα όπλα. Εσείς είσθε ο ποιμένας ο καλός,
εγώ ο αρχιποιμένας ο άχρηστος. Για τις
αμαρτίες μου αδυνάτισα σωματικά και
ακόμη περισσότερο πνευματικά. Πίσω μου
τίποτε καλό δεν φαίνεται, μπροστά μου
τίποτε αξιόλογο δεν ελπίζεται. Μένει
μόνο: «Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ».
Είθε να ευδοκήση ο Κύριος, έστω κι αυτή
η κραυγή να βγαίνη μέσ’ απ’ την καρδιά».
«Να καλλιεργήτε
μέσα σας τον φόβο του Θεού και την
ευλάβεια ενώπιον του απερίγραπτου
μεγαλείου Του. Να έχετε καρδιά συντετριμμένη
και τεταπεινωμένη . Να θεωρήτε όλους
ανώτερούς σας. Ν’ αγαπάτε την σιωπή,
την μόνωσι, την συνομιλία με τον Κύριο,
που θα γίνη χειραγωγός και διδάσκαλός
σας.
Τα άγια δάκρυα
αποτελούν εκδήλωση θείου ελέους και
ασφάλεια στην πνευματική ξηρασία και
στην σκλήρυνσι των αισθημάτων. Μην τα
περιφρονήτε και μην τα διώχνετε.
Τα αμαρτωλά δάκρυα
προκαλούν οίησι, αγαπούν την επίδειξι
και παρέρχονται σύντομα.
Όταν σας πλησιάζη
η υπερηφάνεια διώξτε την και τοποθετήστε
στην θέσι της το ταπεινό φρόνημα και
την συντριβή».
«Δεν υπάρχει λόγος
να επαναλαμβάνω ότι το απόρθητο φρούριό
μας είναι η ταπείνωσις. Δύσκολα την
αποκτά κανείς. Μπορεί να θεωρή ταπεινό
τον εαυτό του και να μην έχη ίχνος απ’
αυτή. Ο σωστότερος ή ο μοναδικός δρόμος
για την ταπείνωσι είναι η υπακοή και η
απάρνησις του ιδίου θελήματος. Χωρίς
αυτά είναι δυνατόν ν’ αναπτύξη κανείς
εσωτερικά εωσφορικό εγωισμό, παρά την
εξωτερική ταπεινή συμπεριφορά και τις
ταπεινολογίες.
Σταθήτε λοιπόν και
αναρωτηθήτε, αν έχετε υποκοή και απάρνησι
του ιδίου θελήματος».
«Αγωνισθήτε ν’
αποκτήσετε ταπείνωσι. Η ταπείνωσις
είναι ευωδία Χριστού και ένδυμα Χριστού.
Για χάρι της όλα θα τα συγχωρήση ο Θεός.
Δεν θα εξετάση τις ελλείψεις που είχε
ο αγώνας μας. Ενώ χωρίς ταπείνωσι καμιά
άσκησι δεν μπορεί να μας βοηθήση.
Με το ταπεινό φρόνημα
μπορεί ο άνθρωπος να σωθή. Χωρίς όμως
αυτό το εισητήριο δεν θα του επιτρέψουν
να μπη στον παράδεισο που είναι γεμάτος
από ταπεινούς».
«Η ταπείνωσις πρέπει
ν’ αποτελή το φόντο της ζωής σας, όπως
και του καθενός που ζη ειλικρινά την εν
Χριστώ ζωή».
«Αγωνισθήτε στον
εαυτό σας με όλες σας τις δυνάμεις και
ο Θεός θα σας βοηθήση. Έχετε σαν σκοπό
ν’ αποκτήσετε «πνεύμα συντετριμμένον»,
«καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην»
( Ψαλμ. 50, 19 ) . Όταν υπάρχουν αυτά, σημαίνει
ότι βρίσκεσθε σε καλή κατάστασι. Τότε
έχετε την σκέπη και την βοήθεια του
Θεού. Τότε η προσήλωσις στον Θεό είναι
σταθερή και η ενθύμησίς Του αδιάλειπτη».
«Προσπαθήστε να
παλέψετε με το ευέξαπτο του χαρακτήρος
σας. Το πάθος αυτό εκδηλώνεται όταν
κάποιος ενεργήση αντίθετα με την δική
σας θέλησι, επιθυμία ή εντολή. Όσο όμως
ζη μέσα σας η υπερηφάνεια τίποτε δεν θα
κατορθώσετε. Αυτή όλα τα κυβερνά. Αν
μπορήτε πετάξτε την πέρα από την εξώπορτα
του σπιτιού σας και απαγορέψτε της να
ξαναπαρουσιασθή.
Να σκέπτεσθε την
πανταχού παρουσία του Θεού , καθώς και
την ώρα του θανάτου. Η μνήμη του Θεού
και του θανάτου είναι οι καλύτεροι
διδάσκαλοι για την θεραπεία των παθών».
«Είθε να σας διατηρήση
ο Κύριος το χάρισμα των δακρύων για
πάντα. Αυτά μαλακώνουν την καρδιά και
χαρίζουν την κατάνυξι . Πρέπει όμως να
τα κρύβετε. Διότι η υπερηφάνεια ολόγυρά
τους περιφέρεται , όπως ο σκύλος γύρω
από την τροφή».
Από το βιβλίο : «
Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου ΑΠΑΝΘΙΣΜΑ
ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ»
Μετάφρασις από τα
ρωσικά
ΕΚΔΟΣΙΣ ΕΝΔΕΚΑΤΗ,
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ, ΩΡΟΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ
2004
-------------------------------------------------------
ΠΗΓΗ:
http://www.pentapostagma.gr/2012/01/blog-post_9982.html
Αναρτήσεις
