Όσιος Πατάπιος - Εορτή της 8ης Δεκεμβρίου

Σε αυτό το σπήλαιο ευρέθει το 1904 το άφθαρτο σκήνωμα του Οσίου Παταπίου.

Ο Όσιος Πατάπιος γεννήθηκε τον 4ον αιώνα μ.Χ. στην Θήβα της Αιγύπτου από πλούσιους και Χριστιανούς γονείς οι οποίοι γαλούχησαν τον Όσιο με την Ορθόδοξη πίστη.
Από μικρό παιδί είχε «πνεῦμα ἀγάπης καὶ σωφρονισμοῦ» (Β' προς Τιμόθεον, α' 7).
Δηλαδή, πνεύμα αγάπης και πνεύμα που σωφρονίζει, ώστε φρόνιμα και συνετά να κυβερνά τον εαυτό του, αποφεύγοντας κάθε ηθική παρεκτροπή, διατηρώντας την αγνότητα, αλλά συγχρόνως παραδειγμάτιζε και τους συνανθρώπους του. Και αυτό το απέδειξε ακόμα περισσότερο, όταν μεγάλωσε.

Αφού διαμοίρασε την κληρονομιά του στους φτωχούς, αποσύρθηκε στην έρημο. Εκεί γέμιζε το χρόνο του με προσευχή, μελέτη και αγαθοεργίες. Σε κάθε κουρασμένο οδοιπόρο που περνούσε από το κελί του, πρόσφερε ανάπαυση και φιλοξενία. Αλλά εκμεταλλευόμενος την ευκαιρία του παρείχε με διάκριση και πνευματικές οδηγίες και συμβουλές, χρήσιμες για τη σωτηρία της ψυχής του. Έτσι, η φήμη του Παταπίου εξαπλώθηκε γρήγορα και κάθε μέρα πολλοί έφθαναν στο κελί του για να ακούσουν από τα χείλη του επωφελή διδασκαλία.

Μετά από καιρό, ο Πατάπιος πήγε στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί, θέλοντας να μείνει άγνωστος, εξέλεξε ένα ησυχαστήριο στις Βλαχερνές. Όμως, η ταπεινή και καθαρή ζωή του Παταπίου, τον αξίωσε να θαυματουργεί. Έτσι και πάλι έγινε γνωστός και πέθανε θεραπεύοντας αρρώστους.

Πηγή: http://www.saint.gr/3204/saint.aspx

Η Μονή Οσίου Παταπίου στα Γεράνια όρη (Λουτράκι)

Στην απότομη πλαγιά των Γερανείων, επάνω από το Λουτράκι, σε μια θέση με πανοραμική θέα, υψώνεται επιβλητική η περίφημη Μονή του Οσίου Παταπίου, ένας από τους σημαντικότερους τόπους προσκυνήματος στην Ελλάδα.

Η μονή έχει αναπτυχθεί γύρω από το σπήλαιο που είχε χρησιμοποιηθεί ως ασκητήριο τουλάχιστον από τον 14ο αιώνα και στο εσωτερικό του βρέθηκε το λείψανο του οσίου Παταπίου.

Το σκήνωμα παλαιότερα φυλασσόταν στην Κωνσταντινούπολη και ήταν υπό την προστασία της Ελένης Παλαιολογίνας, μετέπειτα Αγίας Υπομονής, μητέρας του τελευταίου βυζαντινού αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Παλαιολόγου.
Μετά την άλωση, μεταφέρθηκε στο σπήλαιο του Λουτρακίου για να διαφυλαχθεί και παρέμεινε εκεί ανέπαφο μέχρι την τυχαία ανακάλυψή του, το 1904, κατά τη διάρκεια εργασιών.
Ήταν τοποθετημένο σε μια κρύπτη, καλυμμένο με κεραμίδια και ταυτοποιήθηκε από τη δερμάτινη μεμβράνη που έγραφε το όνομα του οσίου.
Η γυναικεία μονή ιδρύθηκε το 1952 και σήμερα διαθέτει σύγχρονες, ευρύχωρες εγκαταστάσεις, ενώ επιτελεί σπουδαίο φιλανθρωπικό και κοινωνικό έργο.

Πηγή:  http://www.religiousgreece.gr/peloponnese/-/asset_publisher/J4zsS00HlAz5/content/iera-mone-osiou-patapiou

 Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα)

Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Θείας κλήσεως, ἰχνηλατήσας, ἐκ νεότητας, τᾶς ἐπιδόσεις, δι' ἀσκήσεως τῷ κόσμῳ ἐξέλαμψας, καὶ δοξασθεῖς ἀπάθειας ταὶς χάρισι, πάθη ποικίλα ἴασαι Πατάπιε, Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.

Τα Εισόδια της Θεοτόκου - Εορτή της 21ης Νοεμβρίου

   Κατὰ τὸ λεγόμενο, «πρωτευαγγέλιο» τοῦ Ἰακώβου τοῦ ἀδελφοθέου, ὁ ἱερέας Ματθᾶν (23ος ἀπόγονός του Δαβίδ, κατὰ τὸν γενεαλογικὸ πίνακα τοῦ Εὐαγγελιστῆ Ματθαίου), παντρεύτηκε τὴ Μαρία καὶ μαζὶ ἀπέκτησαν τὸν Ἰακώβ, τὸν πατέρα τοῦ Ἰωσήφ, τοῦ μνήστορος τῆς Παναγίας, καὶ τρεῖς κόρες: τὴ Μαρία, ἡ ὁποία γέννησε τὴ Σαλώμη τὴ μαία, τὴ Σοβῆ, ἡ ὁποία γέννησε τὴν Ἐλισάβετ, τὴ μητέρα τοῦ Ἰωάννη τοῦ Προδρόμου καὶ τὴν Ἄννα, ἡ ὁποία γέννησε τὴ Μαρία, τὴ μητέρα τοῦ Χριστοῦ.

Ἡ Ἄννα (ἡ μνήμη τῆς τιμᾶται στὶς 25 Ἰουλίου), παντρεύτηκε σὲ ἡλικία 20 ἐτῶν, τὸν τριαντάχρονο τότε Ἰωακείμ (ἡ μνήμη του τιμᾶται στὶς 9 Σεπτεμβρίου μαζί με τὴν σύζυγό του Ἄννα), ὁ ὁποῖος καταγόταν ἀπ᾿ τὴ γενιὰ τοῦ Δαβίδ, ὅπως κι ἐκείνη.

Ὅμως πέρασαν 40 χρόνια ἔγγαμου βίου καὶ ὁ Ἰωακεὶμ καὶ ἡ Ἄννα δὲν εἶχαν ἀποκτήσει παιδί. Ἡ ἀτεκνία στὴν ἐποχὴ τους ἦταν μεγάλη ντροπή. Ἀλλὰ αὐτὴ τὴ ντροπὴ τὴν ἔφερναν πάνω τους καὶ οἱ δυό τους ἀγόγγυστα κι ἀδιαμαρτύρητα ἀπέναντι στὸ Θεό. Ὑπέμεναν τὸ θέλημά Του, Τὸν θερμοπαρακαλοῦσαν, πίστευαν μὲ ἁπλοϊκὴ καὶ πηγαία πίστη στὴν παντοδυναμία Του καὶ περίμεναν…

Ἀπέναντι στὴ τόση πίστη, ὑπομονὴ καὶ προσευχὴ ὁ Θεὸς ἀπάντησε μὲ πολλαπλὰ μεγάλα θαύματα. Στέλνει τὸν ἄγγελό Του καὶ λύει τὴν ἀτεκνία τῆς Ἄννας (9 Δεκεμβρίου). Καὶ ἡ γριὰ καὶ στείρα Ἄννα, ὡς ἄλλη Σάρα, θὰ μείνει ἔγκυος καὶ στὰ 60 της χρόνια θὰ γεννήσει καὶ θ᾿ ἀποκτήσει (8 Σεπτεμβρίου, ἡμέρα Δευτέρα τοῦ ἔτους 15 π.Χ.) κόρη. Καὶ τί κόρη(!) τὴ Μαρία, τὴ μετέπειτα Παναγία Δέσποινα.

Τῆς ἔδωσαν τ᾿ ὄνομα τῆς γιαγιᾶς της, ὅμως τὸ καθένα ἀπὸ τὰ πέντε γράμματα τοῦ ὀνόματός της παραπέμπει καὶ σὲ ἕνα γυναικεῖο πρόσωπο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης τὸ ὁποῖο διακρίθηκε γιὰ μία τουλάχιστον ἀρετή:

ἡ Μαριάμ, γιὰ τὴν ἁγνότητά της,

ἡ Ἀβιγαία (=πηγὴ χαρᾶς), γιὰ τὴν ταπείνωση & τὴ σωφροσύνη της,

ἡ Ραχήλ (=ἀμνάδα), γιὰ τὴν ὀμορφιά της,

ἡ Ἱουδήθ, γιὰ τὴν ἀνδρειοφροσύνη & τὴν πίστη της,

ἡ Ἄννα (=Θεία Χάρη), γιὰ τὴν ὑπομονή της.

Ἔτσι τὸ ὄνομα Μαρία περιγράφει καὶ τὰ χαρίσματα τῆς Παναγίας.

Στὸ δῶρο αὐτὸ τοῦ Θεοῦ οἱ εὐσεβεῖς γονεῖς τῆς Μαρίας, ἀπαντοῦν μὲ ἀντίδωρο. Προσφέρουν στὸ Θεὸ ἐκεῖνο ποὺ τοὺς πρόσφερε. Φέρνουν στὸ ναὸ καὶ ἀφιερώνουν στὸ Θεὸ τὴν τρίχρονη(!) κορούλα τους. Μεγάλη ἡ καρδιὰ τους – Μεγάλη ἡ ἀπόφασή τους – Μεγάλη ἡ πίστη τους. Ἂς τοὺς θαυμάσουμε καὶ ἂς τοὺς μοιάσουμε.

Τὸ τρίχρονο κοριτσάκι τρέχοντας ἀνέβηκε τὰ σκαλοπάτια τοῦ ναοῦ κι ἔπεσε στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ ἁγίου ἀρχιερέα Ζαχαρία. Ἐκεῖνος προφανῶς, γνωρίζοντας ποιὸ εἶναι τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ γι᾿ αὐτὸ τὸ παιδί, γεμάτος χαρά, ἀφοῦ πρῶτα πείθει τὸν λαὸ γιὰ τὸ σωστό της παράδοξης ἀπόφασής του, ὁδηγεῖ (21 Νοεμβρίου) τὴ μικρὴ κόρη στὰ «Ἅγια τῶν Ἁγίων» του ναοῦ (!!!), ἐκεῖ δηλαδὴ ποὺ μόνο ὁ ἀρχιερέας ἔμπαινε κι αὐτὸς μιὰ φορὰ τὸ χρόνο.

Ἐκεῖ φυλάσσονταν ἀπὸ τοὺς ἱσραηλίτες τὰ ἱερότερα τῶν κειμηλίων τους, ἡ κιβωτὸς τῆς Διαθήκης ποὺ περιεῖχε τὶς πλάκες μὲ τὶς δέκα ἐντολές, ἡ ράβδος τοῦ Ἀαρὼν καὶ τὸ δοχεῖο μὲ τὸ μάννα.

Ἐκεῖ θὰ παραμείνει ἐπὶ 12 συναπτὰ ἔτη ἡ πιὸ ἁγνὴ ψυχὴ ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τοῦ κόσμου, ἡ μικρὴ Μαρία, ζωντας μὲ νηστεία, ἀγρυπνία, προσευχή, ὑπακοὴ καὶ τρεφόμενη ἀπὸ ἀγγελικὰ χέρια, καθὼς ἐκείνη ἔμελλε νὰ ἀναδειχθεῖ μεγαλύτερη κι ἀπὸ τὰ «Ἅγια τῶν Ἁγίων» καὶ νὰ γίνει ἡ νέα κιβωτὸς ποὺ μέσα της θὰ στέγαζε τὸν Λόγο τοῦ Θεοῦ.

Ἔνδον τρέφει σε Γαβριὴλ ναοῦ, Κόρη,

Ἥξει δὲ μικρὸν καὶ τὸ Χαῖρέ σοι λέξων.

Βῆ ἱερὸν Μαρίη τέμενος παρὰ εἰκάδι πρώτῃ.

Πηγή: orthodox fathers

Νηστειοδρόμιο της προ Χριστουγέννων σαρακοστής

Η νηστεία ήταν η πρώτη εντολή που έδωσε ο Θεός στους πρωτόπλαστους εντός του Παραδείσου, αφορούσε δε τον απαγορευμένο καρπό ο οποίος ήταν η αφορμή να χάσουν τον Παράδεισο.

       Νηστεύεις; Απόδειξέ το μέσα από τα έργα σου.

• Εάν δεις φτωχό, να τον ελεήσεις.
• Εάν δεις εχθρό, να συμφιλιωθείς μαζί του.
• Εάν δεις μια όμορφη γυναίκα, να μην την κοιτάξεις.

          Ας μη νηστεύει μόνο το στόμα αλλά και το μάτι και η ακοή  και τα χέρια και τα πόδια και            όλα τα μέλη του σώματος.

• Τα χέρια, από την αρπαγή και την πλεονεξία.
• Τα πόδια, από τους δρόμους που οδηγούν σε αμαρτωλά θεάματα.
• Τα μάτια, να μην πέφτουν λάγνα πάνω σε όμορφα πρόσωπα ούτε να περιεργάζονται τα κάλλη άλλων.

           Δεν τρως κρέας;

• Τα μάτια σου, ας μην φάνε την ακολασία.
• Η ακοή σου, ας μην δέχεται κακολογίες και διαβολές.
• Το στόμα, ας νηστεύσει από τα αισχρά λόγια και λοιδορίες.

       Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Προσοχή:
Όσοι σιτίζονται τηρώντας ένα συγκεκριμένο διαιτολόγιο για λόγους υγείας κατόπιν εντολής του θεράποντος ιατρού, το τηρούν και κατά τις ημέρες της νηστείας υπό την ευλογίαν του πνευματικού τους.
Είναι και αυτός ένας τρόπος νηστείας εφόσον δεν πρέπει να παρεκκλίνουν των διατροφικών κανόνων του διαιτολογίου τους.

Η Σύναξη των Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ και των λοιπών Ασωμάτων και Ουρανίων αγγελικών Ταγμάτων ─ Εορτή της 8ης Νοεμβρίου

Χείρ Ελευθερίου (Μεταποιημένο)

Ἡ Σύναξη (Πανήγυρις) τῶν Ἀρχαγγέλων Μιχαὴλ καὶ Γαβριήλ καὶ τῶν λοιπῶν

Ἀσωµάτων καὶ Οὐρανίων ἀγγελικῶν Ταγµάτων

Κατὰ τὴν Ἅγια Γραφὴ οἱ ἄγγελοι στέλνονται ἀπὸ τὸ Θεὸ µὲ µορφὴ ὁρατὴ (οἱ ἄγγελοι εἶναι ἀόρατα ἀγαθὰ πνεύµατα κοντὰ στὸ, Θεό) σὲ σπουδαῖες ἱστορικὲς περιστάσεις, ποὺ πρόκειται νὰ ἐκδηλωθεῖ ἢ νὰ ἐκτελεσθεῖ κάποια µεγάλη θεία θέληση.

Τὴ σχέση, τώρα, ποὺ ἔχουν οἱ ἄγγελοι µὲ τὸ Θεὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους, καθὼς καὶ τὴν ἀποστολή τους, βλέπουµε ἐπίσης µέσα στὴν Ἁγία Γραφή.

Καὶ ἰδιαίτερα, ἀγαπητὲ ἀναγνώστη, ἂν διαβάσεις τοὺς Ψαλµοὺς 33, στίχ. 8 καὶ 90, στίχ. 10-12, στὴ δὲ Καινὴ Διαθήκη, Ματθ. ιη΄ στίχ. 10, καθὼς ἐπίσης καὶ στὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολή, κεφ. α΄ στίχ. 14, ὅπου ὁ συγγραφέας ἀναφωνεῖ: «οὐχὶ πάντες εἰσὶ λειτουργικὰ πνεύµατα εἰς διακονίαν ἀποστελλόµενα διὰ τοὺς µέλλοντας κληρονοµεῖν σωτηρίαν;». Δηλαδή, δὲν εἶναι ὅλοι οἱ ἄγγελοι πνεύµατα ὑπηρετικά, τὰ ὁποῖα ἐνεργοῦν ὄχι ἀπὸ δική τους πρωτοβουλία, ἀλλ΄ ἀποστέλλονται ἀπὸ τὸ Θεὸ γιὰ νὰ ὑπηρετήσουν ἐκείνους ποῦ µέλλουν νὰ κληρονοµήσουν τὴν αἰώνια ζωή;

Ἐπικεφαλῆς δὲ τῶν ἀγγελικῶν δυνάµεων εἶναι οἱ ἀρχάγγελοι Μιχαὴλ καὶ Γαβριήλ.

Τὸν Μιχαὴλ συναντᾶµε στὴν Παλαιὰ Διαθήκη. Π.χ. ὅταν ὁ Ἀβραὰµ µέλλει νὰ θυσιάσει τὸν Ἰσαάκ, στὸν Ἰησοῦ τοῦ Ναυῆ, στὸν Ἠλία καὶ ἄλλου.

Τὸν Γαβριὴλ συναντᾶµε στὴν Καινὴ Διαθήκη, ὅπως στὸν Εὐαγγελισµὸ τῆς Θεοτόκου καὶ ἄλλου.

Στὴν µνήµη, λοιπόν, τῶν ἀποστολῶν καὶ τοῦ ἔργου ποὺ ἐπιτελοῦν οἱ ἄγγελοι, ἡ Ἐκκλησία µας ὅρισε τὴν γιορτὴ τῆς 8ης Νοεµβρίου.

Η Αγία Αναστασία η Ρωμαία, η Οσιομάρτυς – Εορτή της 29ης Οκτωβρίου

Ιερό λείψανο της Αγίας Αναστασίας της Ρωμαίας

Ἡ Ἁγία Ἀναστασία ἡ Ῥωµαία, ἡ  Ὁσιοµάρτυς

Ἡ Ὁσία Ἀναστασία ἔζησε στὰ χρόνια τοῦ Διοκλητιανοῦ καὶ καταγόταν ἀπὸ τὴν Ῥώµη.

Ὅταν πέθαναν οἱ πλούσιοι γονεῖς της, διαµοίρασε τὴν περιουσία ποὺ κληρονόµησε στοὺς φτωχοὺς καὶ ἀποσύρθηκε σὲ µοναστήρι.

Ὅταν τὴν συνέλαβε ὁ ἡγεµόνας Πρόβος, ὑπενθύµισε στὴν Ἀναστασία τὴν ἀνθηρὴ νεότητά της, γιὰ τὴν ὁποία θὰ ἔπρεπε νὰ ἀρνηθεῖ τὸ Χριστό.

Τότε, δυναµικὴ ὑπῆρξε ἡ ἀπάντηση τῆς Ἀναστασίας:

«Ἐγὼ, εἶπε, µία ὡραιότητα καὶ νεότητα γνωρίζω, ἐκείνη ποὺ δίνει ὁ Χριστὸς στὶς πιστὲς καὶ γενναῖες ψυχές, ποὺ προτιµοῦν γι᾿ Αὐτὸν τὸ θάνατο ἀντὶ ἄλλων ἐγκόσµιων ἀγαθῶν, ὅταν αὐτὰ προτείνονται γιὰ τὴν προδοσία τοῦ Θεοῦ τους. Πλούτη εἶχα ἄφθονα. Δὲν τὰ θέλησα. Ἀλλὰ τὸ Χριστό µου τὸν θέλω καὶ ἀπ᾿ Αὐτὸν καµία δύναµη δὲ θὰ µπορέσει νὰ µὲ χωρίσει. Ἂν ἀµφιβάλλεις, δοκίµασε».

Ἐξαγριωµένος ἀπὸ τὴν ἀπάντηση ὁ Πρόβος, τὴν µαστίγωσε στὸ πρόσωπο καὶ τὴν ἅπλωσε σὲ ἀναµµένα κάρβουνα.

Ἔπειτα, τὴν κρέµασε καὶ τῆς ἔσχισε τὸ σῶµα.

Μετὰ ἔκοψε τοὺς µαστούς της, ξερίζωσε τὰ νύχια της καὶ τελικὰ τὴν ἀποκεφάλισε.

Ἔτσι, ἡ Ἀναστασία πῆρε τὸν ἁµαράντινο στέφανο τοῦ µαρτυρίου.

Κάθισμα

Ἦχος α’. (Τὸν τάφον σου Σωτὴρ).

Ἐκ βρέφους τῷ Θεῷ, ἀνετέθης Ὁσία, νεκρώσασα σαρκός, ἐγκρατείᾳ τὰ πάθη, εἰς ὕψος δ' ἀνέδραμες, μαρτυρίου περίδοξον, ἐναθλήσασα, Ἀναστασία νομίμως, καὶ τόν δράκοντα, καταβαλοῦσα εἰς χάος, δυνάμει τοῦ Πνεύματος.

Ο ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Ο ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΚΑΙ ΜΥΡΟΒΛΥΤΗΣ ㅡ Εορτή της 26ης Οκτωβρίου

Πολιούχος στις πόλεις:
Θεσσαλονίκη, Ελασσόνα, Λαγκαδάς, Ναύπακτος, Σιάτιστα, Μικρός Βάλτος Κορίνθου, Άγιος Δημήτριος Αττικής, Αυλώνας Αττικής, Χρυσούπολη, Αλμυρός, Κολινδρός, Πετρούπολη, Κερατέα.

Ὁ  Ἅγιος Δηµήτριος ὁ Μεγαλοµάρτυρας καὶ Μυροβλύτης

Ὁ Μεγαλοµάρτυς Δηµήτριος, γόνος τῆς ἔνδοξης πόλης Θεσσαλονίκης, ἦταν στρατιωτικὸς στὰ χρόνια τοῦ Διοκλητιανοῦ (284-305).

Γενναῖος καὶ ἀτρόµητος στρατιώτης τοῦ Χριστοῦ καὶ κήρυκας τῆς χριστιανικῆς πίστης, εἶναι παράδειγµα χριστιανοῦ µάρτυρος. Θὰ λέγαµε ὅτι ὑπῆρξε ὁ πρῶτος κατηχητὴς τῆς Ἐκκλησίας µας.

Διότι χωρὶς τὸν παραµικρὸ φόβο κατηχοῦσε τοὺς νέους τῆς πόλης, ἐµπνέοντας σ΄ αὐτοὺς τὴ χριστιανικὴ πίστη.

Ἡ δραστηριότητα τοῦ Δηµητρίου καταγγέλθηκε στὸν Διοκλητιανό, ὁ ὁποῖος τὸν κάλεσε στὰ ἀνάκτορα.

Ὁ Δηµήτριος δήλωσε στὸ Διοκλητιανὸ ὅτι πράγµατι εἶναι χριστιανός, διότι µόνο ἡ θρησκεία τοῦ Χριστοῦ παρέχει ἠθικὴ λύτρωση καὶ αἰώνια ζωή.

Τότε ὁ Διοκλητιανὸς διέταξε καὶ τὸν ἔκλεισαν στὴ φυλακή.

Ἀλλὰ τὶς ἡµέρες ἐκεῖνες γίνονταν στὴ Θεσσαλονίκη ἀγῶνες.

Οἱ εἰδωλολάτρες, ἐκµεταλλευόµενοι τὴν δύναµη κάποιου Λυαίου, προκαλοῦσαν τοὺς χριστιανοὺς νὰ τὸν ἀντιµετωπίσουν.

Τότε ἕνας νεαρὸς χριστιανός, ὁ Νέστωρ, ἀφοῦ πῆρε τὴν εὐχὴ τοῦ Δηµητρίου µέσα ἀπὸ τὴν φυλακή, µπῆκε στὸ στάδιο καὶ νίκησε τὸ σωµατώδη Λυαῖο.

Ὁ Διοκλητιανὸς ὅταν ἔµαθε τὴν αἰτία τῆς ἥττας τοῦ Λυαίου ἔστειλε στρατιῶτες στὴ φυλακὴ καὶ µὲ τὴν λόγχη σκότωσαν τὸ Δηµήτριο καὶ τὸ Νέστορα.

Ἡ δὲ µητέρα Ἐκκλησία περιβάλλεται «ὡς πορφύραν καὶ βύσσον τὰ αἵµατα τῶν µαρτύρων της», διότι αὐτὰ τὰ τέκνα της ἀποτελοῦν τὸ καύχηµά της.

Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)
Ἦχος γ’.
Μέγαν εὕρατο ἐv τοῖς κιvδύvοις, σὲ ὑπέρμαχοv, ἡ οἰκουμένη, Ἀθλοφόρε τὰ ἔθνη τροπούμενον. Ὡς οὖν Λυαίου καθεῖλες τὴν ἔπαρσιν, ἐν τῷ σταδίῳ θαῤῥύvας τὸν Νέστορα, οὕτως Ἅγιε, Μεγαλομάρτυς Δημήτριε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΡΤΕΜΙΟΣ Ο ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΑΣ – Εορτή της 20ης Οκτωβρίου

Ιερά λείψανα του Αγίου Αρτεμίου

  Ὁ  Ἅγιος Ἀρτέµιος ὁ Μεγαλοµάρτυρας

Ἦταν διακεκριµένος πολιτικὸς τοῦ Βυζαντίου καὶ εὐσεβέστατος χριστιανός.

Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, ἐκτιµῶντας τὰ ἠθικὰ καὶ πολιτικά του χαρίσµατα, τοῦ ἔδωσε τὸ ἀξίωµα τοῦ πατρικίου καὶ τὸν διόρισε Δούκα καὶ Αὐγουστάλιο της Ἀλεξανδρείας.

Ὅταν ὁ Ἀρτέµιος ἄκουσε ὅτι ὁ Ἰουλιανὸς ὁ Παραβάτης βασάνιζε τοὺς χριστιανοὺς στὴν Ἀντιόχεια, ἦλθαν στὰ χείλη του τὰ λόγια τοῦ ψαλµῳδοῦ Δαβὶδ πρὸς τὸ Θεό:

«Κύριε, πνεύµατι ἡγεµονικῷ στήριξόν µε».

Κύριε, στήριξέ µε µὲ σκέψεις σταθερὲς καὶ θέληση ἰσχυρή, ποὺ νὰ κυριαρχεῖ µέσα µου καὶ νὰ µὲ κατευθύνει στὴν ὑπεράσπιση τοῦ ἀγαθοῦ µε θάῤῥος.

Πράγµατι, ὁ Ἀρτέµιος, µὲ τὴν δύναµη ποὺ τοῦ ἔδωσε ὁ Θεός, πῆγε ἀµέσως στὴν Ἀντιόχεια καὶ µὲ παῤῥησία ἤλεγξε εὐθέως τὸν Ἰουλιανὸ γιὰ τὶς παρανοµίες του κατὰ τῶν χριστιανῶν.

Ὁ Ἰουλιανός, ποὺ δὲν περίµενε τέτοια στάση ἀπὸ ἀξιωµατοῦχο, τὸν συνέλαβε καὶ τὸν µαστίγωσε ἀλύπητα.

Ἔπειτα τοῦ ἔσπασε τὰ κόκαλα µὲ πέτρες, καὶ τελικὰ τὸν ἀποκεφάλισε.

Τὸ ἱερὸ σκήνωμα τοῦ Ἀρτεµίου παρέλαβε κάποια διακόνισσα, ἡ Ἀρίστη, ποὺ τὸ µετέφερε στὴν Κωνσταντινούπολη, στὸ ναὸ τοῦ προφήτου Προδρόµου.

  Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα)

Ἦχος πλ. α’. (Τὸν συνάναρχον Λόγον)

Εὐσέβειας τοῖς τρόποις καλλωπιζόμενος, ἀθλητικῆς ἀγλαΐας ὤφθης σοφὲ κοινωνός, πρὸς ἀγῶνας ἀνδρικοὺς παραταξάμενος· ὅθεν ὡς λύχνος φωταυγής, τῶν θαυμάτων τὰς βολάς, ἐκλάμπεις τῇ οἰκουμένῃ, Ἀρτέμιε Ἀθλοφόρε, πρὸς σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

ΟΣΙΑ ΜΑΤΡΩΝΑ Η ΧΙΟΠΟΛΙΤΙΔΑ, Η ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΗ ─ Εορτή της 20ης Οκτωβρίου

Βίος: 

Ὀνοµαζόταν Μαρία καὶ γεννήθηκε στὸ χωριὸ Βολισσὸς τῆς Χίου ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς καὶ πλουσίους, τὸν Λέοντα καὶ τὴν Ἄννα.

Ἕξι ἄλλες ἀδελφὲς τῆς Μαρίας, µεγαλύτερές της, παντρεύτηκαν ἡ µία µετὰ τὴν ἄλλη, περιζήτητες νύφες γιὰ τὴν ὀµορφιά, τὴν ἀνατροφὴ καὶ γιὰ τὴν καλὴ προῖκα τους.

 Ἡ µικρότερη ἀφοσιώθηκε στὴ µελέτη τῶν θείων καὶ ἀσχολεῖτο θερµὰ µὲ φιλανθρωπικὰ καθήκοντα.

Ἔτσι θέλησε νὰ ἀκολουθήσει ἄλλο δρόµο.

Ἡ τακτικὴ ἐπαφή της µὲ τὶς καλογριὲς τῶν γυναικείων µοναστηριῶν τοῦ νησιοῦ, ἔκανε τὴν Μαρία νὰ ποθήσει τὴν ἁγνὴ µοναχικὴ ζωή.

Ἀλλ᾿ ἡ ἀγάπη πρὸς τοὺς γονεῖς της, τὴν συγκρατοῦσε στὸ πατρικό της σπίτι.

Ὅταν ὅµως αὐτοὶ πέθαναν, ἡ Μαρία δοκίµασε τὴν µοναχικὴ ζωὴ κοντὰ σὲ µία εὐσεβὴ χῆρα, ποὺ ἀσκήτευε µὲ τὶς δυὸ θυγατέρες της.

Μετὰ ἀπ᾿ αὐτὴν τὴν µοναχικὴ ἐµπειρία, ἀποφάσισε νὰ προσχωρήσει στὶς µοναχικὲς τάξεις. Χειροτονήθηκε λοιπὸν µοναχὴ καὶ µετονοµάσθηκε σὲ Ματρώνα.

Ἡ διαγωγή της µέσα στὴ µικρὴ ἀδελφότητα ἦταν ἄριστη.

 Ἡ διάθεσή της πάντοτε ἀγαθή, φιλάδελφη, ταπεινὴ καὶ ἐγκάρδια.

Μάλιστα, ἀπὸ τὰ ἔσοδα τῆς πώλησης τῆς περιουσίας της, κτίστηκε στὸ µοναστήρι ὡραιότατος ναός.

Μετὰ ἀπὸ κάποιο χρόνο, πέθανε ἡ γυναῖκα ποὺ κοντά της ἡ Ματρώνα γυµνάστηκε στὴ µοναχικὴ ζωή.

Τότε ὅλες οἱ µοναχὲς ἀπὸ κοινοῦ, ἐξέλεξαν ἡγουµένη (παρὰ τὴ θέλησή της) τὴν Ματρώνα. Ὑπὸ τὶς ὁδηγίες της ἡ ἀδελφότητα ζοῦσε µὲ πολλὴ ἐγκράτεια, ὑπακοὴ καὶ εὐσέβεια.

 Τὸ 1462 ἡ Ματρώνα πέθανε, ἀφοῦ ἔζησε ζωὴ πραγµατικὰ ἁγία.

Ἄλλες πηγὲς ὑπολογίζουν τὸν χρόνο κοιµήσεως τῆς Ἁγίας 100 περίπου χρόνια πρὶν τὸ 1462, διότι ἡ πρώτη βιογραφία της γράφτηκε ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Ῥόδου Νεῖλο (1357).

Ιερά Λείψανα: 

Η Κάρα της Αγίας βρίσκεται στη Μονή Ζωγράφου Αγίου Όρους. 
Η δεξιά της Αγίας βρίσκεται στη Μονή Διονυσίου Αγίου Όρους. 
Αποτμήματα του Ιερού Λειψάνου της Αγίας βρίσκονται στην ομώνυμη Μονή Ύδρας και στη Μονή Οσίου Διονυσίου Λιτοχώρου.

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος γ’. (Τὴν ὡραιότητα)

Χριστοῦ τοῖς ἴχνεσιν, ἀκολουθήσασα, κόσμου τερπνότητα, Ὁσία ἔλιπες, καὶ ἐμιμήσω ἐν σαρκί, Ἀγγέλων τὴν πολιτείαν· ὅθεν ταῖς τοῦ Πνεύματος, δωρεαῖς κατεφαίδρυνας, τὴν ἐνεγκαμένην σε, νῆσον Χίον πανεύφημε· διὸ χαρμονικῶς ἐκβοᾷ σοι· χαίροις Ματρῶνα πανολβία.

ΟΣΙΑ ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ ΚΑΙ ΑΓΙΟΣ ΟΎΑΡΟΣ – Εορτή της 19ης Οκτωβρίου

Βιογραφία

Η Οσία Κλεοπάτρα απεβίωσε ειρηνικά.

Περιποιήθηκε τον Άγιο Ούαρο, όταν τον βασάνιζαν.

Μετά τον θάνατο του Αγίου Ούαρου, η Κλεοπάτρα πήρε τα λείψανα του, τα έθαψε στην Παλαιστίνη και έκτισε μεγαλοπρεπή Ναό αφιερωμένο στον Άγιο.

Η Κλεοπάτρα είχε έναν μονάκριβο γιο ο οποίος ήταν αξιωματούχος στην αυλή του βασιλιά. Κάποτε όμως αρρώστησε βαριά και πέθανε.

Τότε η Κλεοπάτρα έτρεξε στον Ναό του Αγίου Ούαρου και τον παρακάλεσε είτε να αναστήσει τον γιο της είτε να πάρει και αυτή μαζί με εκείνον.

Η Κλεοπάτρα, εξαντλημένη πλέον, κοιμήθηκε και είδε στον ύπνο της τον Άγιο Ούαρο μαζί με τον γιο της στολισμένους με λαμπρά ενδύματα να της λένε παρηγορητικά λόγια.

Όταν ξύπνησε, γέμισε από χαρά διότι κατάλαβε ότι ο γιος της ήταν στον Παράδεισο.

Πήρε, λοιπόν, το νεκρό σώμα του γιου της και το έθαψε κοντά στον τάφο του Αγίου Ούαρου.

Αφού διαμοίρασε την περιουσία της στους φτωχούς, έμεινε κοντά στον Ναό και έκανε πολλές αγαθοεργίες και αφού πέρασαν επτά χρόνια, κοιμήθηκε εν ειρήνη.

Ο Άγιος Ούαρος

Μέτοχος της θερμής και γενναίας πίστης, που ανθίζει και θαυματουργεί στους μεγάλους αγώνες και στις σκληρές δοκιμασίες της Εκκλησίας, ο Ούαρος, ήταν στρατιώτης από τα Τύανα στα χρόνια των διωγμών επί Διοκλητιανού.

Εκτελούσε καθήκοντα φρουρού στις φυλακές, όπου έκλειναν χριστιανούς.

Τα παθήματά τους τον έθλιβαν και η γενναιότητα τους άναβε περισσότερο την πίστη του. Ήταν και αυτός χριστιανός, αλλά οι ανώτεροί του και οι συστρατιώτες του δεν το ήξεραν. Επομένως δεν υπήρχε εναντίον του καμία υποψία και επωφελούμενος απ' αυτό κατόρθωνε να φέρνει τροφές στους μάρτυρες, να τους ενισχύει και να τους παρηγορεί.

Κάποτε έφεραν στην φυλακή έξι πιστούς σεβάσμιους ασκητές.

Ήταν και έβδομος, αλλά πέθανε στο δρόμο λόγω γήρατος από τις κακουχίες.

Οι έγκλειστοι αυτοί, με τη φυσιογνωμία των λόγων και των τρόπων τους, επηρέασαν πολύ την ψυχή του Ουάρου, ώστε θέλησε να πεθάνει μαζί τους.

Όταν λοιπόν τους ρώτησε ο δικαστής που είναι ο έβδομος σύντροφός τους, ο Ούαρος φώναξε «ἰδοὺ ἐγώ».

Και συγχρόνως άρχισε να διακηρύττει ότι είναι Χριστιανός.

Μάταια προσπάθησαν οι αξιωματικοί του να τον μεταπείσουν.

Αυτός παρακαλούσε τους ασκητές, να προσευχηθούν στο Θεό να του δώσει δύναμη ν' αντέξει στα βασανιστήρια που ήταν πολύ άγρια.

Τελικά νίκησε. Πέθανε χωρίς ν' αλλαξοπιστήσει.

Την επομένη κόπηκαν και τα κεφάλια των ασκητών.

Τη νύχτα χριστιανικά χέρια, έθαψαν ευλαβικά τους επτά μάρτυρες της πίστης.

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Τῶν Μαρτύρων ζηλώσας τὰ κατορθώματα, μαρτυρικῶς ἠγωνίσω ὑπὲρ τῆς δόξης Χριστοῦ, καὶ καθεῖλες τὸν ἐχθρὸν παμμάκαρ Οὔαρε, ἐν γὰρ ἰκρίω προσδεθεῖς, πρὸς τῷ ξύλῳ τῆς ζωῆς, νομίμως ἀποκατέστης, πρεσβευτικὴ χορηγία, καταφαιδρύνων τᾶς ψυχᾶς ἠμῶν.

Ο ΑΓΙΟΣ ΛΟΥΚΑΣ Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ – Εορτή της 18ης Οκτωβρίου

Ὁ  Ἅγιος Λουκᾶς ὁ Εὐαγγελιστής  

Ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἀντιόχεια, καὶ ἡ ἐθνικότητά του ἦταν ἑλληνική.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος µᾶς πληροφορεῖ ὅτι τὸ ἐπάγγελµα τοῦ Λουκᾶ ἦταν γιατρός.

Ἐπίσης, γνώριζε νὰ ζωγραφίζει, καὶ ὅπως εἶναι γνωστό, σ᾿ αὖτον ἀποδίδονται οἱ εἰκόνες τῆς Παναγίας, ἀπὸ τὶς ὁποίες µία ὑπάρχει µέχρι σήµερα στὴ Μονὴ τοῦ Μεγάλου Σπηλαίου.

Η εικόνα της Θεοτόκου που κατά την παράδοση αγιογραφήθηκε από τον Ευαγγελιστή Λουκά

Ὁ Λουκᾶς µπορεῖ νὰ µὴν ὑπῆρξε ἕνας ἀπὸ τοὺς δώδεκα Ἀποστόλους, ἔδρασε, ὅµως, σὰν Ἀπόστολος, ὅπως καὶ οἱ δώδεκα, διότι ἔλαµψε σὰν ἄριστος συνεργάτης τῆς διακονίας τοῦ Ἀποστόλου Παύλου.

Αὐτὸ φαίνεται κατὰ τὴν δεύτερη φυλάκιση τοῦ Ἀποστόλου Παύλου στὴ Ῥώµη, ὅταν ὁ ἴδιος στὴ δεύτερη πρὸς Τιµόθεον ἐπιστολή του (δ´ 11) γράφει: «Λουκᾶς ἐστὶ µόνος µετ᾿ ἐµοῦ». Μόνος ὁ Λουκᾶς εἶναι µαζί µου.

Δηλαδὴ τὸν προβάλλει σὰν παράδειγµα τέλειας ἀφοσίωσης, στὸν ἀγῶνα του γιὰ τὴν διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου.

Ἐπίσης, ὁ Λουκᾶς ἔγραψε τὸ τρίτο κατὰ σειρὰ Εὐαγγέλιο στὴν Καινὴ Διαθήκη, καθὼς καὶ τὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, ποὺ ἀποτελοῦν ὑπηρεσία ἀνυπολόγιστα µεγάλης ἀξίας.

Σύµφωνα µὲ διάφορες πηγές, ὁ Λουκᾶς µετὰ τὸ θάνατο τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, δίδαξε τὸ Εὐαγγέλιο στὴ Δαλµατία, Ἰταλία, ἀρχαία Γαλλία, Ἀχαΐα καὶ Βοιωτία.

Λέγεται ὅτι πέθανε µὲ µαρτυρικὸ θάνατο, καὶ τὸ 357, τὸ σκήνωμά του µετακοµίσθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη, στὸ ναὸ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων.

Ὁ Οἶκος
Ὡς ἰατρὸς καὶ μαθητὴς Λουκᾶ ἠγαπημένος, μυστικῇ χειρουργίᾳ τὰ πάθη τῆς ψυχῆς μου, καὶ τὰ τοῦ σώματος ὁμοῦ ἴασαι, καὶ δὸς μοι κατὰ πάντα εὐεκτεῖν, καὶ σοῦ τὴν παναοίδιμον γηθόμενος γεραίρειν πανήγυριν, ὄμβροις τε δακρύων, ἀντὶ μύρων τὸ σεπτόν σου καὶ πάντιμον σῶμα καταβρέχειν· ὡς στήλη γὰρ ζωῆς ἐγγεγραμμένη τῷ ναῷ τῷ θαυμαστῷ τῶν Ἀποστόλων πᾶσιν ἐκφώνει, καθάπερ καὶ σὺ τὸ πρῶτον, τὸ θεῖον γράψας Χριστοῦ Εὐαγγέλιον.

Απόστολος Θωμάς ο αλιεύς – Εορτή της 6ης Οκτωβρίου

Ὁ Ἅγιος Θωµᾶς ὁ Ἀπόστολος

Ἦταν µεταξὺ τῶν δώδεκα µαθητῶν τοῦ Κυρίου καὶ ἀνῆκε σὲ οἰκογένεια ἁλιέων.

Ὁ Θωµᾶς, λοιπόν, µετὰ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν πρώτη ἐµφάνισή Του στοὺς µαθητές, δυσπιστοῦσε σ΄ αὐτὰ ποὺ τοῦ ἔλεγαν αὐτοί.

Ἀλλὰ ὁ Κύριος ἐπανεµφανίστηκε στοὺς µαθητὲς µέσα στὸ ὑπερῷον, ὅταν µεταξύ τους βρισκόταν καὶ ὁ Θωµᾶς.

Τότε ὁ Κύριος προέτρεψε τὸ Θωµᾶ νὰ ψηλαφήσει τὶς πληγὲς ἀπὸ τὰ καρφιὰ ποὺ Τὸν σταύρωσαν, καὶ νὰ µὴ γίνεται ἄπιστος, ἀλλὰ πιστός.

Ἔκθαµβος ὁ Θωµᾶς, προσκύνησε καὶ ἀνεβόησε:

«Ὁ Κύριός µου καὶ ὁ Θεός µου».

Ἡ δὲ ἀπάντηση τοῦ Κυρίου ἦταν τέτοια, ποὺ θὰ διδάσκει ὅλους ὅσους θέλουν νὰ δυσπιστοῦν στὴν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου.

Εἶπε, λοιπόν, ὁ Κύριος: «ὅτι ἔωρακάς µε, πεπίστευκας· µακάριοι οἱ µὴ ἰδόντες καὶ πιστεύσαντες».

Δηλαδή, λέει ὁ Κύριος στὸ Θωµᾶ, πίστεψες ἐπειδὴ µὲ εἶδες.

Μακαριότεροι καὶ περισσότερο καλότυχοι εἶναι ἐκεῖνοι, ποὺ ἂν καὶ δὲν µὲ εἶδαν, πίστεψαν.

Ἡ παράδοση ἀναφέρει ὅτι ὁ Θωµᾶς µετὰ τὴν ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος πῆγε καὶ κήρυξε τὸ Εὐαγγέλιο στοὺς Πέρσες, Μήδους καὶ Ἰνδούς. Στὴ χώρα δὲ τῶν τελευταίων (Ἰνδών), µαρτύρησε µὲ θάνατο διὰ λογχισµοῦ.

Ἔτσι, τὸν ἀξίωσε ὁ Θεὸς ὄχι µόνο νὰ κηρύξει τὸ Εὐαγγέλιό Του, ἀλλὰ καὶ νὰ δώσει τὴ ζωή του γι᾿ Αὐτόν.

Η Οσία Μεθοδία της Κιμώλου – Εορτή της 5ης Οκτωβρίου

Ἡ Ὁσία Μεθοδία τῆς Κιµώλου

Γεννήθηκε στὸ νησὶ Κίµωλος στὶς 10 Νοεµβρίου 1865, ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς.

Ὁ πατέρας της ὀνοµαζόταν Ἰάκωβος Σάρδης καὶ ἡ µητέρα της Μαρία.

Εἶχαν τρεῖς γιοὺς καὶ πέντε θυγατέρες, ἀπὸ τὶς ὁποίες ἡ δεύτερη ἦταν ἡ Εἰρήνη, ἡ µετέπειτα Μεθοδία.

Ἡ Ἁγία ἀπὸ µικρὴ εἶχε κλίση πρὸς τὰ θεῖα καὶ πάντα σύχναζε στὴν Ἐκκλησία.

Ὅταν ἦλθε σὲ κατάλληλη ἡλικία, γιὰ νὰ µὴ λυπήσει τοὺς γονεῖς της, παντρεύτηκε ἕναν ναυτικὸ στὸ ἐπάγγελµα.

Ἂν καὶ παντρεµένη, ὁ ζῆλος της πρὸς τὴν ἐκκλησία παρέµεινε ἀµείωτος.

Κάποτε ὅµως ὁ ἄντρας της, σὲ κάποιο του ταξίδι, ναυάγησε κοντὰ στὴ Μικρὰ Ἀσία καὶ δὲν ξαναγύρισε στὴν Κίµωλο.

Τότε ἡ Εἰρήνη ἔγινε µοναχὴ στὸ ναὸ τῆς Παναγίας τῆς «Ὁδηγήτριας» στὴν Κίµωλο, ἀπὸ τὸν τότε Ἀρχιεπίσκοπο Σύρου Μεθόδιο µετονοµασθεῖσα ἀντὶ Εἰρήνης Μεθοδία.

Ἡ χαρά της ἦταν µεγάλη καὶ ἀκολούθησε τὰ εὐαγγελικὰ προστάγµατα τοῦ Κυρίου µὲ ὅλη της τὴν ψυχή.

Οἱ ἀσκητικοί της ἀγῶνες ἦταν µεγάλοι καὶ ἀποτελοῦσε ζωντανὸ παράδειγµα γιὰ ὅλους.

Ἡ φήµη τῆς µεγάλης της ἀρετῆς διαδόθηκε παντοῦ καὶ πλῆθος γυναικῶν πήγαιναν νὰ τὴν συναντήσουν, προκειµένου νὰ βροῦν πνευµατικὸ καταφύγιο καὶ λιµάνι ἀπὸ τὶς τρικυµίες τῆς ζωῆς.

 Ὁ λόγος τῆς ἁγίας ἦταν δροσιὰ καὶ ἴαµα στὶς ταλαιπωρηµένες ψυχές.

Ἐπίσης ἡ Μεθοδία, ἐκτὸς τῶν ἄλλων χαρισµάτων, ἀξιώθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ κάνει θαύµατα. Ἔτσι ἅγια ἀφοῦ ἔζησε σ΄ ὅλη της τὴ ζωή, ἀπεβίωσε εἰρηνικὰ τὴν Κυριακὴ 5 Ὀκτωβρίου 1908 σὲ ἡλικία 43 ἐτῶν.

Η Αγία Χαριτίνη ─ Εορτή της 5ης Οκτωβρίου

Ἡ Ἁγία Χαριτίνη

Ἦταν δούλη σὲ κάποιο πλούσιο σπιτικὸ καὶ ὁ ἀφέντης της ὀνοµαζόταν Κλαύδιος.

Ὅταν ὁ βασιλιὰς Δοµέτιος (290µ.Χ.) ἔµαθε ὅτι ἦταν χριστιανή, διέταξε τὸν κύριό της νὰ στείλει τὴ Χαριτίνη νὰ τὴν ἐξετάσει ὁ ἴδιος.

Ὁ Κλαύδιος λυπήθηκε τόσο πολύ, ὥστε φόρεσε τρίχινο φόρεµα, ὅπως συνήθιζαν τότε, καὶ θρηνοῦσε.

 Ἡ Χαριτίνη τὸν παρηγοροῦσε καὶ τοῦ ἔλεγε ὅτι δὲν πρέπει νὰ λυπᾶται, ἀλλὰ νὰ χαίρεται. Διότι καὶ ἂν ἀκόµα πεθάνει, θὰ ἀξιωθεῖ νὰ προσφέρει τὸν ἑαυτό της «θυσίαν δεκτήν, εὐάρεστον τῷ Θεῷ», δηλαδή, θυσία ποὺ δέχεται καὶ εὐχαριστεῖται µ΄ αὐτὴν ὁ Θεός.

Ὁ δὲ Κλαύδιος τῆς εἶπε νὰ τὸν θυµηθεῖ ὅταν πάει κοντὰ στὸν ἐπουράνιο Βασιλέα.

Ὅταν λοιπὸν τὴν ἔφεραν µπροστὰ στὸ βασιλιὰ Δοµέτιο, ὁµολόγησε µὲ θάῤῥος τὸ Χριστό. Τότε αὐτὸς ἔδωσε διαταγὴ καὶ τῆς ξύρισαν τὸ κεφάλι. Ἀλλὰ διὰ θαύµατος, ἀµέσως τὸ κεφάλι της ξαναγέµισε µαλλιά.

Ἔπειτα βάζουν τὸ κεφάλι της σὲ κάρβουνα ἀναµµένα καὶ χύνουν ἀπὸ πάνω ξύδι.

Κατόπιν καῖνε τὰ πλευρά της µὲ ἀναµµένες λαµπάδες, καὶ µὲ µία πέτρα στὸ λαιµὸ τὴν ῥίχνουν στὴ θάλασσα.

Ἀλλὰ καὶ πάλι ὁ Θεὸς τὴν ἔσωσε. Τότε διατάχθηκε νὰ πάει σὲ πορνεῖο.

Ἡ Χαριτίνη, ὅµως, προσευχήθηκε, καὶ ἡ ἁγνὴ ψυχή της παραδόθηκε πλέον στὸ ζωοδότη Θεό.