Μην κατηγορούμε τους άλλους για την μοναξιά μας.

Τις περισσότερες φορές ζώντας μέσα στην μοναξιά και την απόρριψη, στην ερήμωση και στην λησμονιά της ανθρώπινης παρουσίας, στρέφουμε την οργή μας σε εκείνους που μας εγκατέλειψαν. Στην αδιαφορία της κοινωνίας. Στην αναλγησία και την σκληροκαρδία των ανθρώπων. Αυτή είναι η εύκολη λύση. Να επιλέγουμε την αναζήτηση ευθυνών έξω από εμάς. Στους άλλους. Άλλωστε πάντα φταίνε οι άλλοι. Η κακή κοινωνία. Οι εποχές και οι άνθρωποι που άλλαξαν.

Άλλοτε φοράμε το κουστούμι του θύματος, και ανεβαίνοντας στο σανίδι της ψυχής, υποδυόμαστε τον ρόλο του μεγάλου αδικημένου. Εκείνου που πάντα αδικείται. Που αγαπάει αλλά δεν αγαπιέται. Που προσφέρει ανιδιοτελώς ενώ πάντες τον εκμεταλλεύονται. Που σταυρώνεται για τους άλλους την στιγμή όπου άπαντες του προσφέρουν χολή και όξος. Και το παιγνίδι του ψυχισμού μας δεν έχει τέλος. Γιατί όλα αυτό δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα άρρωστο παιχνιδάκι, ενός μωρού που δεν θήλασε σε στήθη αγάπης, όταν έπρεπε και όσο έπρεπε.

Ωστόσο όποια κι αν είναι η αιτία που ο ψυχισμός μας υποδύεται ρόλους επαιτώντας με άρρωστο τρόπο μια ματιά, πρέπει κάποια στιγμή να ωριμάσουμε. Να σιωπήσουμε την εγωπαθή φλυαρία. Τα υπαρξιακά μοιρολόγια. Την θυματολογία και την αναζήτηση ή κατασκευή «βαρβάρων», και να ομολογήσουμε στο εαυτό μας την αλήθεια.

Ναι φταίω και εγώ για την μοναξιά μου. Πολλές φορές μπορεί να φταίω μονάχα εγώ. Γιατί απομάκρυνα από κοντά μου όλους εκείνους που με είχαν πλησιάσει. Δεν άφησα να έρθουν κάποιοι άλλοι και εκείνοι που το θέλησαν τους εκδίωξα με τον τρόπο μου.

Δεν φτάνει να λέμε ότι θέλουμε να μας αγαπάνε. Πρέπει να το αντέχουμε. Γιατί η αγάπη είναι ζωή. Και η ζωή είναι η μέγιστη τέχνη που δυστυχώς δεν την γνωρίζουμε όλοι επιτυχώς.

Δεν φτάνει να λέμε ότι δεν μας αρέσει η μοναξιά, πρέπει ώριμα να βαστάζουμε την παρουσία του άλλου.

Δεν αρκεί να διακηρύσσουμε την επιθυμία μας να υπάρχει ο άλλος στην ζωή μας. Πρέπει να του κάνουμε χώρο για να υπάρξει. Να τον συγχωρήσουμε μέσα μας. Να του δώσουμε το χώρο του.

Τις περισσότερες φορές η μοναξιά μας είναι ο καρπός των επιλογών μας. Των ιδιορρυθμιών μας, των παραξενιών μας, των εγωισμών μας, των αδεξιοτήτων μας, γενικότερα της αστοχίας μας να υπάρξουμε ως ολοκληρωμένες προσωπικότητες.

Ο παραλυτικός του ευαγγελίου που 38 χρόνια δεν είχε άνθρωπο να τον βοηθήσει ώστε να μπει στα νερά της κολυμβήθρας του Σιλωάμ και να θεραπευτεί, αντιμετωπίζεται από τον Χριστό ως ο μόνος υπεύθυνος της κατάστασης του. Γι αυτό και στο τέλος όταν εκείνος πλέον φεύγει θεραπευμένος ο Ιησούς του θυμίζει με νόημα «πρόσεχε, γιατί αν ξανακάνεις τα ίδια λάθη( αν ζήσεις με τον ίδιο τρόπο ζωής) θα πάθεις χειρότερα».

Για τον Χριστό η σωματική ασθένεια και η κοινωνική περιθωριοποίηση του παραλυτικού, δεν οφείλεται στην κακία των ανθρώπων και την αδιαφορία της κοινωνίας. Αυτό είναι το εύκολο και αξόδευτο συμπέρασμα. Ο Χριστός βλέποντας πίσω από το προφανές αναγνωρίζει τις προσωπικές ευθύνες, το λανθασμένο τρόπο ζωής του παραλυτικού ως την μόνη κυρίαρχη αιτία της οδυνηρής πραγματικότητας του.

Είναι ο τρόπος ζωής μας που επιφέρει την οδύνη. Η αν θέλετε καλύτερα την μεγεθύνει, την πολλαπλασιάζει.

Όσο θα αναζητούμε τις ευθύνες τις μοναξιάς μας και της τραγικότητας του βίου μας στους άλλους, στο κακό κόσμο και τους κακούς άδικους ανθρώπους, τόσο το ρήγμα εντός μας θα βαθαίνει. Σε τέτοιο μάλιστα βαθμό που στο τέλος θα χαθούμε μέσα στα αχανή σκοτάδια του.
agiooros

☆ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΑΣ ☆ (εν συντομία)

 

Την εποχή που ο Άγιος Βασίλειος ήταν επίσκοπος Καισαρείας, ο τοπικός άρχοντας απαίτησε την συλλογή κοσμημάτων χρυσών νομισμάτων από τους κατοίκους της πόλης για την οικονομική ενίσχυση του κυβερνείου του.

Μαθαίνοντας τα κακά μαντάτα ο Άγιος συγκέντρωσε τον πλούτο των πολιτών στην επισκοπή για να τον διαφυλάξει από τα αδηφάγα αισθήματα του άρχοντα.

Προσευχήθηκε δε στον Θεό ώστε να ανατραπεί αυτή η άδικη φορολογική επιδρομή.

Ο Θεός εισάκουσε τις προσευχές του και εμπόδισε αυτή την ενέργεια.

Έχοντας προστατευμένο ο Άγιος Βασίλειος τον πλούτο του λαού στην επισκοπή και μετά το αίσιο τέλος του συμβάντος δεν ήξερε σε ποιόν ανήκει το κάθε χρυσό αντικείμενο.

Για να υπάρξει λύση στο πρόβλημα έδωσε εντολή στις μαγείρισσες που τον βοηθούσαν στο ιεραποστολικό του έργου να παρασκευάσουν γλυκά καρβελάκια και σε κάθε ένα από αυτά έκρυψε ισομερώς τα χρυσά κοσμήματα των πιστών.

Μοίρασε στον λαό όλα αυτά τα γλυκόψωμα και ο κάθε ιδιοκτήτης κατ' αυτό τον τρόπο παρέλαβε τα αντίστοιχα σε αξία κοσμήματα που του αναλογούσαν.

Από αυτό το περιστατικό λοιπόν καθιερώθηκε ως έθιμο η  Βασιλόπιτα, παίρνοντας την ονομασία της από το όνομα του Αγίου Βασιλείου.

Συνηθίζεται να βάζουμε μέσα στην «πρώτη πίτα του έτους» και κάποιο φλουρί ή νόμισμα. 

Ορισμένοι Κωνσταντινουπολίτες ζαχαροπλάστες έχουν το έθιμο να πιέζουν την επιφάνεια της Βασιλόπιτας με μία στρογγυλή σφραγίδα η οποία έχει ανάγλυφο σκάλισμα της μορφής του Αγίου Βασιλείου και έτσι αποτυπώνεται η μορφή του στην Βασιλόπιτα.

  Επιμέλεια χρονογραφήματος by Vasileuios

☆☆☆

Εύκολη συνταγή Βασιλόπιτας 

Μπορούμε να αντικαταστήσουμε τα μυρωδικά της συνταγής (κανέλλα, γαρύφαλλο και τζίντζερ) με μαστίχα Χίου (2 - 3 δάκρυα μαστίχας), μαχλέπι (1 σπαστό κουταλάκι του γλυκού, και 1 - 2 φυσίγγια βανίλιας (σε σκόνη), ή (1 κουταλάκι του γλυκού βανίλια υγρή.

Ο χυμός φυσικού πορτοκαλιού και το ξύσμα της φλούδας του, παραμένουν ως έχουν.

• Προσθέστε κατ' επιλογήν επιπλέον διακοσμητικά στοιχεία στην επιφάνεια της Βασιλόπιτας.
• Αντικαταστήστε αν θέλετε την κουβερτούρα με λευκή σοκολάτα.

Η δύναμη του Ψαλτηρίου, αληθινό περιστατικό…

Ο Κυρ-Παντελής ταξίδευε με το  τρένο προς Θεσσαλονίκη και  διάβαζε το Ψαλτήριο. Ένα παράξενο  γεγονός όμως σημάδεψε το ταξίδι  του. Καθώς διάβαζε, μία κοπέλα  που καθόταν τρία-τέσσερα  καθίσματα πιο μπροστά άρχισε να  διαμαρτύρεται και να φωνάζει. Στην  αρχή δεν έδωσε σημασία και  πίστεψε πώς κάποια παρεξήγηση έγινε με το διπλανό της. Όταν όμως  ο κυρ-Παντελής είδε πώς ο  ελεγκτής-εισπράκτορας  ερχόταν προς το μέρος του απόρησε.

– Αγαπητέ κύριε, μπορείτε να σταματήσετε να διαβάζετε αυτό το βιβλίο γιατί ενοχλείτε;

– Μα το διαβάζω από μέσα μου! απάντησε εκείνος φανερά απορημένος.

Πώς είναι δυνατόν να ενοχλείται η κοπέλα; Έκπληκτοι και απορημένοι μαζί με τον κυρ-Παντελή ήταν και οι άλλοι επιβάτες. Ένας μάλιστα έξ αυτών φώναξε. <<Αν ενοχλείται η κοπέλα, να αλλάξει βαγόνι…>>. Πράγματι, η άγνωστη κοπέλα μεταφέρθηκε στα πίσω βαγόνια μήν αντέχοντας το Ψαλτήριο. Και λέει ο κυρ-Παντελής στους συνεπιβάτες του.

– Μέχρι προχθές και εγώ μαζί με εσάς αγνοούσα τη δύναμη των Ψαλμών του προφήτη Δαυίδ. Τώρα, και ιδιαίτερα μετά το περιστατικό τούτο, ένα σας λέγω: Το Ψαλτήρι λειτουργεί ως κόπανος που διώχνει τα κακούδια (δαιμόνια) από πάνω μας και από το περιβάλλον μας. Έτσι έλεγε ένας άγιος που έζησε στη γειτονιά μας (ο τρελο-Γιάννης).

Από το βιβλίο:  «Ο τρελο-Γιάννης  «(τόμος Β’)

Γιατί πολλοί χριστιανοί δεν εκκλησιάζονται;

Λέμε ότι η Ελλάδα είναι ορθόδοξη χώρα και ότι οι Έλληνες στην συντριπτική τους πλειοψηφία είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι. Όμως ένα πολύ μικρό ποσοστό εκκλησιάζονται κάθε Κυριακή και κάθε μεγάλη γιορτή. Οι περισσότεροι ή εκκλησιάζονται πολύ αραιά ή δεν εκκλησιάζονται καθόλου. Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό;

 Οι κυριότεροι λόγοι για τους οποίους πολλοί Χριστιανοί δεν εκκλησιάζονται σήμερα είναι τρείς.

Πρώτος λόγος είναι η απιστία και η έλλειψη αγάπης προς το Θεό.

Όταν οι άνθρωποι δεν πιστεύουν  ότι υπάρχει Θεός και ότι τα πάντα, και τα υλικά και τα πνευματικά αγαθά τα χρωστάνε σε Αυτόν θεωρούν περιττό να πάνε να εκκλησιαστούν. Ακόμη πολλοί άνθρωποι, ιδίως νέοι δεν εκκλησιάζονται διότι η πίστη τους έχει κλονιστεί από την αθεϊστική και αντιεκκλησιαστική προπαγάνδα και από τις εξυπνάδες διαφόρων ψευτοφιλοσόφων.

Όσο για την έλλειψη της αγάπης προς το Θεό, βλέπουμε σήμερα ότι οι άνθρωποι λατρεύουν τα πράγματα, τα σπίτια, τα χωράφια, τα πολυτελή αυτοκίνητα, τα ταξίδια και κάποια πρόσωπα, ενώ αντιθέτως δεν λατρεύουν τον μεγάλο ευεργέτη τους, το Θεό Πατέρα που τους χαρίζει όλα αυτά. Όταν αγαπάμε έναν άνθρωπο, θέλουμε να είμαστε συνέχεια κοντά του, να κουβεντιάζουμε μαζί του, να τον συμβουλευόμαστε, και να βοηθάμε ο ένας τον άλλον. Και μόνον που τον βλέπουμε, χαιρόμαστε, ενώ όταν τον αποχωριζόμαστε, λυπούμαστε. Έτσι, αν συνειδητοποιήσουμε ότι ο Θεός είναι Πατέρας μας τότε πολύ περισσότερο θα ποθούμε να βρισκόμαστε συνέχεια κοντά του είτε στην κατά ιδίαν προσευχή είτε την ώρα του εκκλησιασμού.

 Δεύτερος λόγος είναι η υλιστική και αμαρτωλή ζωή.

Ο Επίκουρος και οι Επικούρειοι πέθαναν πριν πολλούς αιώνες, όμως η νοοτροπία και ο τρόπος ζωής τους εξακολουθεί να υπάρχει σε πολλούς ανθρώπους. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν καιρό και αγωνίζονται με άγχος να αποκτήσουν χρήματα και σπίτια, να απολαύσουν τα υλικά αγαθά και τις σαρκικές ηδονές, να ανέβουν σε ψηλές θέσεις και αξιώματα, όμως για ένα δεν έχουν καιρό το οποίο είναι και το σπουδαιότερο, να πάνε στην Εκκλησία και να φροντίσουν για την σωτηρία της ψυχής τους. Αλήθεια ακούσατε κανέναν να λέει δεν έχω καιρό να κάνω τις δουλειές μου ή δεν έχω καιρό να φάω ή δεν έχω καιρό να κοιμηθώ και να αναπαυθώ; Λοιπόν δεν είναι επιτυχία του διαβόλου να φροντίζουμε για όλα και να μην φροντίζουμε για την αθάνατη ψυχή μας; Όσο για την αμαρτωλή ζωή έχουμε να παρατηρήσουμε, ότι όταν οι άνθρωποι σαν άλογα ζώα πέφτουν με τα μούτρα στην απόλαυση των σαρκικών ηδονών, δεν έχουν διάθεση για πνευματική ζωή. Επίσης όταν οι άνθρωποι ξενυχτούν στα διάφορα αμαρτωλά κέντρα ή βλέποντας τηλεόραση, το πρωί δεν έχουν καθαρό νου για να σηκωθούν να πάνε στην εκκλησία.

Τρίτος λόγος είναι η άγνοια.

Πολλοί άνθρωποι δεν ξέρουν τι είναι ο Χριστός και τι είναι η Εκκλησία και τι προσφέρουν ο Χριστός και  η Εκκλησία στον άνθρωπο. Έτσι δεν εκκλησιάζονται, διότι δεν ξέρουν τι χάνουν. Πρώτα, πρώτα χάνουν την ειρήνη, τη χαρά, την ελπίδα και την ευτυχία που μόνο ο Χριστός χαρίζει στους ανθρώπους. Εδώ θυμάμαι έναν αγιορείτη ασκητή ο οποίος έλεγε: «Κλαίω από ευτυχία και παρακαλώ τον Θεό να κρατήσει το μυαλό μου μην τρελαθώ από ευτυχία». Ακόμη χάνουν τη δυνατότητα και την ευκαιρία για θεραπεία, καλλιέργεια και σωτηρία της αθάνατης ψυχής τους. Ο Άγιος Νεκτάριος λέει χαρακτηριστικά, ότι η εκκλησία είναι το μόνο ιατρείο  μέσα στο οποίο μπορεί να θεραπευτεί, να καλλιεργηθεί και να σωθεί η ψυχή του ανθρώπου. Ένα τρίτο κορυφαίο που χάνουν οι άνθρωποι, που από άγνοια δεν εκκλησιάζονται, είναι η ένωσή τους με το Θεό. Στο σπίτι μας όσο και να προσευχόμαστε, δεν μπορούμε να ενωθούμε με το σώμα και το αίμα του Χριστού, το οποίο μόνο στην Εκκλησία προσφέρεται κατά την θεία λειτουργία.

Υπάρχουν ακόμη πέντε προφάσεις για τον μη εκκλησιασμό.

Α) Λένε μερικοί: «εμείς όλη την εβδομάδα κουραζόμαστε και θέλουμε την Κυριακή να κοιμηθούμε, να ξεκουραστούμε». Αυτός ο ισχυρισμός πέφτει στο κενό, διότι τώρα υπάρχει η πενθήμερη εργασία, αλλά δεν αξίζει να θυσιάσουμε από αγάπη προς τον Χριστό λίγο από τον ύπνο και την ανάπαυσή μας, τη στιγμή που ο Χριστός σταυρώθηκε από την απέραντη αγάπη Του για μας;

Β) Λένε μερικοί ότι ο παπάς της ενορίας τους δεν είναι καλός. Αλλά αδελφοί μου οι αμαρτίες του παπά, όσο μεγάλες και αν είναι, δεν εμποδίζουν την χάρη του Θεού. Αλλά και πάλι, δεν υπάρχουν καλοί παπάδες; Δόξα τω Θεώ οι πλείστοι ιερείς είναι άξιοι της αποστολής τους. Μπορείτε, λοιπόν, κάλλιστα να πάτε να εκκλησιαστείτε σε άλλο ναό.

Γ) Λένε άλλοι: «Τι να κάνω να πάω στην Εκκλησία, να ακούω τα ίδια και τα ίδια;». Αγαπητοί μου, τον ίδιο αέρα αναπνέετε, το ίδιο νερό πίνετε, το ίδιο ψωμί τρώτε, ο ίδιος ήλιος σας ζωογονεί. Γιατί δεν διαμαρτύρεστε γι’ αυτά  και διαμαρτύρεστε για τη λατρεία του Θεού;

Δ) Άλλοι διαμαρτύρονται για την ώρα που γίνεται η Θεία Λειτουργία. Πιστεύω όμως ότι, έστω και αν η Θεία Λειτουργία γινόταν στις δώδεκα το μεσημέρι, οι άνθρωποι αυτοί δεν θα πήγαιναν να εκκλησιαστούν, διότι το θέμα είναι όχι ότι δεν μπορούν, αλλά ότι δεν θέλουν να εκκλησιαστούν.

Ε) Διαμαρτύρονται κυρίως οι νέοι για τη γλώσσα της λατρείας. Όμως και αυτή η πρόφαση ξεπερνιέται, διότι υπάρχουν βιβλιαράκια με την ερμηνεία της θείας λειτουργίας και των άλλων ακολουθιών. Αλλά, διερωτώμαι: «Γιατί άνθρωποι αγράμματοι καταλαβαίνουν και ζουν την θεία λατρεία, ενώ άνθρωποι που έχουν βγάλει το Λύκειο και το Πανεπιστήμιο δεν την καταλαβαίνουν; Λοιπόν, μήπως είναι η θεία λατρεία περισσότερο  θέμα καρδιάς και λιγότερο θέμα νου και γνώσεων;».

 Βοϊνέσκος Νικόλαος

Ένας περίπατος στη σημερινή Αθήνα του χθες

 

Υπάρχουν και σήμερα σημεία στην Αθήνα που με το πέρασμα των δεκαετιών κρατούν το χρώμα και την ομορφιά τους.

Ένας μικρός περίπατος θα μας οδηγήσει σε κάποια από αυτά.

 

Εθνικός Κήπος

 

Με τις καταπράσινες αλέες του και ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες προσφέρει στον επισκέπτη δροσιά και ξεκούραση.

Ορισμένοι επισκέπτες του Κέντρου, όταν τελειώσουν τις δουλειές τους δεν παραλείπουν να περάσουν μέσα από τον Κήπο και να απολαύσουν αυτό τον μικρό παράδεισο που παραδόξως δεσπόζει ακόμη μέσα στη ζούγκλα της  Αθήνας.

 

 

 

Ζάππειο - Αίγλη

 

Ακολουθώντας την έξοδο που βρίσκεται στην ανατολική πλευρά του Εθνικού Κήπου εισέρχεσαι σε έναν άλλο διατηρητέο και όμορφο χώρο που δεν είναι άλλος από το άλσος του Ζάππειου.

Καθήστε να απολαύσετε το καφέ ή το παγωτό σας στο καφέ της Αίγλης με φόντο την μία πλευρά του Ζαππείου Μεγάρου.

 

 

 

 

Μη ξεχάσετε να περπατήσετε μετά τον καφέ σας και να απολαύσετε την αρχιτεκτονική του Ζαππείου μεγάρου αλλά και το πράσινο του άλσους του.

 

 

Δίπλα ακριβώς στο καφέ είναι ο θερινός κινηματογράφος της Αίγλης.

Αν θέλετε να δείτε κάποια ταινία στο θερινό σινεμά καλό θα είναι να φέρετε μαζί σας και μία ζακετούλα.

 

Από τον χώρο του Ζαππείου μπορείτε να ατενίσετε τον ιερό Βράχο της Ακροπόλεως, το λόφο του Αρδηττού,

 

 

 

 

.... αλλά και τον Λυκαβηττό

 

 

Δύο βήματα από εκεί βρίσκεται η Πλάκα και το Καλλιμάρμαρο.

Μη ξανοιχτείτε περισσότερο γιατί τσιμέντο και φασαρία θα συναντήσετε.

Πηγή: https://pneumatikesparaineseis.blogspot.gr/

ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΕΣ ΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ

 

 Για να ισορροπήσει ο άνθρωπος τις υπαρξιακές του ανασφάλειες επιζητεί θρησκευτικά υποκατάστατα είτε συνειδητά, είτε ασυνείδητα.

Με την παρούσα κατάσταση της πνευματικής του αναπηρίας κατασκεύασε διάφορα κοινωνικά- θρησκευτικά μοντέλα ώστε να καλύψει τις ανάγκες του Εγώ του.

 

Αθλητισμός

 

Το ποδόσφαιρο είναι σήμερα κορυφαίο θρησκευτικό σύμβολο των οπαδών της κάθε ομάδας.

Ακόμη και στον χώρο διαβίωσης των ποδοσφαιρόφιλων υπάρχει συγκεκριμένη γωνιά κοσμημένη  με κάθε είδους σημαίες, λάβαρα και φωτογραφίες της ομάδας.

Ο ναός της θρησκείας είναι φυσικά το γήπεδο της ομάδας όπου και σε κάθε αγώνα κυματίζοντας τις σημαίες τους ψάλουν τον δικό τους ύμνο.

Οι θεοί της θρησκείας είναι οι ποδοσφαιριστές της ομάδας και αυτοί ανάλογα με τις επιδόσεις τους κατέχουν και την αντίστοιχη λατρευτική θέση στις καρδιές των οπαδών.

Δεν είναι και τόσο καλή ιδέα να δυσφημήσει κάποιος την ομάδα των οπαδών μπροστά τους,

περισσότερες πιθανότητες για να φύγεις σώος έχεις αν παλέψεις με ένα λιοντάρι.

Δυσφήμηση  ομάδας = Βλασφημία.

Ο αθλητισμός στην κοινωνία απαραίτητος είναι για την καλή υγεία των πολιτών και την ψυχαγωγία τους, αλλά  ορθόν είναι να μην υπερβαίνει τον σκοπό του. 

 

Πολιτική

 

Τα υπαρξιακά  προβλήματα στην εποχή μας εντοπίζονται μέσα από την καθημερινή διαβίωση.

Ψάχνοντας λύσεις για τα κοινωνικά - οικονομικά μας αδιέξοδα εναποθέτουμε τις ελπίδες μας  στον πολιτικό χώρο και συγκεκριμένα στα εκάστοτε πολιτικά κόμματα τα οποία σύμφωνα με την ιδεολογία τους δημιουργούν δογματικά αξιώματα.

Επιλέγεις και εντάσσεσαι σε αυτό που εκφράζει τις πολιτικές σου πεποιθήσεις. 

Τα πολιτικά δόγματα δημιουργούν οπαδούς που είναι πιστοί ακόλουθοι κατά την πολιτική  πορεία των κομμάτων.

Απαραίτητη βέβαια η πολιτική στην κοινωνία μας αλλά πάντοτε μέσα στο λειτουργικό της μέτρο.

 

Τεχνολογία

 

 Με πανηγυρική υποδοχή προσθέσαμε στη  ζωή μας την τεχνολογία η οποία έχει καθηλώσει στις οθόνες των υπολογιστών εκατομμύρια ανθρώπων κάθε ηλικίας.

Ο προπάτορας των υπολογιστών ήταν η τηλεόραση αλλά έχασε πολλούς θεατές τα τελευταία χρόνια παραχωρώντας τα πρωτεία στο pc και το Smart phone.

Τα  δύο προαναφερθέντα  θρησκευτικά σχήματα (και όχι μόνο) έχουν άμεση εξάρτηση από την τεχνολογία.

Αν ξαφνικά διακοπεί το διαδίκτυο, μεγάλη σύγχυση θα υπάρξει στην κοινωνία!

Για την ενημέρωση, την επικοινωνία, κοινωνικές και εμπορικές συναλλαγές, ανατρέχουμε στο διαδίκτυο και τα πάντα λύνονται.

Από τον καναπέ σου μπορείς να δώσεις τις ευχές  σε γνωστά σου πρόσωπα, να αγοράσεις προϊόντα, να ανάψεις κεράκι, να  επικοινωνήσεις με άλλους χρήστες μέσα από διάφορες ομάδες με κοινά ενδιαφέροντα, να σχολιάσεις. να κρίνεις, να κατακρίνεις, να πληρώσεις τους λογαριασμούς σου, να πληρωθείς, &&&.

Σε πολλές περιπτώσεις είναι τόσο μεγάλη η εξάρτηση  ανθρώπων από το διαδίκτυο ώστε να χρειάζονται θεραπεία απεξάρτησης από ειδικούς θεραπευτές.

Με μαθηματική ακρίβεια τείνει να γίνει το Α και το Ω στη ζωή μας (ο μη γένοιτο θεέ μου).

Καλή και χρήσιμη η τεχνολογία στη ζωή μας αλλά πάντα μέσα με μέτρο και χωρίς εξαρτήσεις.

Πολλά πάρα πολλά τα θρησκευτικά σχήματα με κοσμική ή και πνευματική μορφή.
Πολλές φορές τα υιοθετούμε και δεν το συνειδητοποιούμε καν.

Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΛΙΜΑΞ ΣΕ 6 ΛΕΠΤΑ - Evigt Mörker - Gud

 

Δείτε τα σκαλοπάτια που ανεβαίνουμε γοητευμένοι ως άνθρωποι, με τόσο αγώνα σ' αυτό τον κόσμο. Ποιες είναι οι απολαβές μας στο τέλος του "ταξιδιού";
Κλίμακες δύο μόνον υπάρχουν, η επιλογή δική σου.
Αφιέρωσε 6 λεπτά απ' το χρόνο σου και ίσως να δεις τον εαυτό σου στο βίντεο!
 

 

"ΓΝΩΣΕΣΘΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ

ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕΙ ΥΜΑΣ"

 



Τατουάζ ή Δερματοστιξία

Η θέση της Εκκλησίας

Σε κάποιες άλλες εποχές οι γυναίκες δημιουργούσαν κεντήματα υψηλής ποιότητας στις επιφάνειες λινών και μεταξωτών υφασμάτων με μόνα εργαλεία και υλικά τα πολύχρωμα νήματα, την βελόνα και μεγάλη υπομονή.
Την σήμερον οι γυναίκες, αλλά και οι άνδρες όλων των ηλικιών που θέλουν να είναι must και in, κεντούν διάφορα σχέδια και μηνύματα απευθείας στην επιφάνεια του δέρματος τους. 

Η Ορθόδοξη εκκλησία δεν επιτρέπει στους πιστούς να χαράζουν Στο δέρμα τους τατουάζ. 

Ελλείψει Πνευματικής πληρότητας οι άνθρωποι καταφεύγουν σε υποκατάστατα βλαβερά για το σώμα και την ψυχή.

Ένα είδος υποκατάστατου είναι και το χάραγμα του δέρματος (δερματοστιξία ή τατουάζ), με χρωστικές ουσίες.

Δυστυχώς και τα παιδιά σήμερα μιμούνται τέτοιες τεχνικές «καλαισθησίας» από μικρά τοποθετώντας στο χέρι τους τα αυτοκόλλητα τατουάζ του χαρτοπωλείου.

Οι άνθρωποι δεν βλάπτουν μόνον το σώμα τους με τα τατουάζ αλλά και την ψυχή τους μέσα από τα διάφορα αποκρυφιστικά σύμβολα που χαράζουν πολλές φορές εν αγνοία της επιλογής τους στο δέρμα.

Παρατηρούμε πολλούς ανθρώπους να χαράζουν στο σώμα τους σύμβολα σατανικά τα οποία πολλές φορές εν αγνοία τους γίνονται και «φυλαχτά» που καταστρέφουν το σώμα και σκοτίζουν την ψυχή.

Η εκ δεξιών πλάνη που πέφτουν ορισμένοι είναι το τατουάζ σε σχήμα σταυρού ή με τη μορφή κάποιου αγίου. Κατ’ αυτόν τον τρόπο δεν τιμάμε ούτε τον τίμιο σταυρό, ούτε του αγίους. Θέση στο σώμα μας ο τίμιος σταυρός έχει μόνον στο στήθος μας όπως γνωρίζουμε κρεμασμένος με ένα σχοινάκι ή με μία αλυσίδα στο λαιμό μας. Με τον ίδιο τρόπο μπορούμε να κρεμάσουμε ένα μικρό εικονίδιο του αγίου που μας προστατεύει.
Το ίδιο λάθος κάνουν ορισμένοι  με την Ελληνική σημαία χαράζοντας την ως τατουάζ σε μέρος του σώματός τους ή ακόμη χειρότερα τοποθετώντας την στο κρεβάτι ως κατωσέντονο, πανωσέντονο, ως τραπεζομάντηλο, ως κάδρο στον τοίχο κ.ά. 
Αυτή η ενέργεια  δεν δείχνει αγάπη προς την σημαία αλλά ασέβεια.
Η σημαία πρέπει να τοποθετείται στο ιστό της, και στην κορυφή του ιστού να δεσπόζει ο τίμιος σταυρός.
Είτε εντός οικίας, είτε σε εξωτερικό χώρο τοιουτοτρόπως θα πρέπει να δεσπόζει η Ελληνική σημαία.

Μικρή ιστορική αναδρομή του τατουάζ

Το χάραγμα του δέρματος με τατουάζ δεν είναι μία σύγχρονη μόδα αλλά το εφάρμοζαν πολλούς αιώνες πριν και σε διάφορα σημεία του πλανήτη για πολλούς και διαφορετικούς λόγους και αιτίες.

Στην Κίνα επί δυναστείας MIG χάραζαν με τατουάζ στο μέτωπο τους πολίτες που είχαν πράξει ποινικά αδικήματα. Η τεχνική αυτή γινόταν με ειδική βελόνα εμποτισμένη σε ανεξίτηλη σινική μελάνη. 
Ανάλογα με το ποινικό αδίκημα που είχε κάνει ο πολίτης χαράζονταν στο μέτωπό του και το αντίστοιχο τατουάζ ούτως ώστε σε όποια πόλη ή χωριό της επικράτειας κι αν πήγαινε οι ντόπιοι κάτοικοι ελάμβαναν την πληροφορία των ποινικών του πράξεων από το χαραγμένο μέτωπο του και ελάμβαναν τα μέτρα τους.

Στα απομακρυσμένα νησιά του Ειρηνικού ωκεανού χάραζαν αλλά και χαράζουν το δέρμα τους σε διάφορα σημεία του σώματος για λόγους καλαισθησίας, αλλά και ως ένδειξη της ανάλογης κοινωνικής τους θέσης.

Την κουλτούρα αυτών των λαών μεταλαμπάδευσαν στη Δύση οι Ευρωπαίοι έμποροι και ναυτικοί που ταξίδευαν σε εκείνες τις περιοχές του πλανήτη.

Από τον 15^ο αιώνα ναυτικοί των Δυτικών ναυτιλιακών εταιριών που έρχονταν σε επαφή με εκείνους τους πολιτισμούς χάραζαν για λόγους συναισθηματικούς η και καλαισθησίας διάφορα τατουάζ στο δέρμα τους. 
Το κάθε χαραγμένο σχέδιο δεν ήταν τυχαίο αλλά είχε τον συμβολισμό του.

Ερχόμενοι στην Δύση οι άνθρωποι αυτοί μετέφεραν την τέχνη του τατουάζ και τα εργαλεία της. Με το πέρασμα των ετών η τεχνική αυτή εξαπλώθηκε στην τότε Ευρώπη αλλά και στην Αμερική αργότερα.

Μετά τους ναυτικούς την τεχνική του χαραγμένου δέρματος την «υιοθέτησαν» και οι εντός των σωφρονιστικών ιδρυμάτων ποινικοί κρατούμενοι. Για λόγους πάλι ανάμνησης, συναισθήματος, ή και καλαισθησίας χάραζαν με μελάνη σημεία του σώματός τους.

Στη σημερινή εποχή και εντονότερα την τελευταία 20ετία το τατουάζ έχει γίνει μόδα και πολλοί άνθρωποι ανά τον κόσμο κοσμούν το δέρμα τους με διάφορα σχέδια. Άλλοι με περισσότερα, άλλοι με λιγότερα.

Οι λόγοι που κάποιος άνθρωπος σήμερα χαράζει το δέρμα του με τατουάζ είναι ποικίλοι. Λόγοι συναισθηματικοί (ονόματα ζεύγους), πολιτικοί (σύμβολα πολιτικών ομάδων ή και κομμάτων), αθλητικοί (ομάδες, σύλλογοι), θρησκευτικοί (σύμβολα διαφόρων θρησκειών), εθνικοί (πατριωτικά, εθνικά κ.α. σύμβολα), ή απλώς το τατουάζ μπορεί να γίνει για το θεαθήναι και τη μόδα λόγω της ενδεούς πνευματικής ή και ψυχικής κατάστασης του προσώπου.

Πολλά τα καλλιτεχνικά εργαστήρια που έχουν «φυτρώσει» σήμερα ανά τον κόσμο. Στα νησιά στις πόλεις, στις κωμοπόλεις, σε τουριστικές περιοχές και όπου αλλού συνωστίζεται πελατεία.

Τατουάζ και υγεία

 Κατ’ αρχάς πρέπει να πούμε ότι ένα εργαστήριο χαράγματος τατουάζ θα πρέπει να πληροί τους κανόνες υγιεινής τόσο στα μηχανήματα που χρησιμοποιεί, όσο και στα υλικά. Η σημερινή τεχνολογία είναι τόσο ανεπτυγμένη που ο κίνδυνος μολύνσεων από τέτοιου είδους επεμβάσεις είναι  σχεδόν ανύπαρκτος.
Αυτό εξαρτάται από το πόσο ορθά συντηρεί τα εργαλεία ο τεχνίτης.

Για το πόσο ασφαλή είναι τα μελάνια του χαράγματος οι γνώμες διίστανται, οι μεν υποστηρικτές της δερματοστιξίας μιλάνε για ασφαλή και ανεκτά από τον ανθρώπινο οργανισμό μελάνια, η δε ιατρική κοινότητα αναφέρεται σε μελάνια με επικίνδυνες για τον ανθρώπινο οργανισμό ουσίες όπως βαρέα μέταλλα (υδράργυρος, αλουμίνιο κ.λ.π.) αλλά και καρκινογόνες  χημικές ενώσεις.

Κατά το πλείστον οι ακτινολόγοι στην εποχή μας αποφεύγουν να κάνουν μαγνητική τομογραφία σε άτομα που έχουν κεντήσει με τατουάζ το σώμα τους γιατί λόγω των βαρέων μετάλλων που εμπεριέχουν τα αντίστοιχα μελάνια της δερματοστιξίας αναπτύσσουν μεγάλες θερμοκρασίες από τα μαγνητικά πεδία του τομογράφου. Αυτό έχει ως τραγική κατάληξη το έγκαυμα της συγκεκριμένης περιοχής του δέρματος.

Αφαίρεση τατουάζ

Η τεχνική που έχει αναπτυχθεί στην εποχή μας για το «σβήσιμο» του τατουάζ από  το δέρμα γίνεται ανώδυνα και μέσα από σύντομες διαδικασίες.  Αναφέρομαι στο laser (φωτόλυση)? το  οποίο διαλύει στο άψε – σβήσε τη μελάνη του τατουάζ. 
Ένα προβληματάκι ίσως να υπάρχει με τις διαλυμένες ουσίες του χρώματος μέσα στον οργανισμό. Αυτές θα πρέπει κάποια στιγμή να αποβληθούν από το σώμα δια μέσου των νεφρών.  

Πηγή: ΑΛΙΚΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ
https://pneumatikesparaineseis.blogspot.gr/2017/06/blog-post_59.html

ΤΑ ΚΑΜΙΝΙΑ ΣΤΗΝ ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ - 10ετία 1950

Την δεκαετία του 50 η ζωή ήταν δύσκολη και χωρίς τα τεχνολογικά μέσα που εμείς απολαμβάνουμε.
Στη φωτογραφία βλέπουμε οικοδόμους των Αθηνών να δουλεύουν χωρίς αναβατόρια, μπετονιέρες και καρότσια. Την λάσπη την ανακάτευαν με το φτυάρι και η μεταφορά της στο σημείο δόμησης γινόταν με ντενεκέ (φορτωμένο στον ώμο). Το πηλοφόρι ήταν (και είναι) βοηθητικό εργαλείο για το σοβάντισμα.
Όπως λέει και το γνωστό άσμα:

Μη βροντοχτυπάς τις χάντρες

 η δουλειά κάνει τους άντρες

 το γιαπί το πηλοφόρι το μυστρί

Το καλοκαίρι μέσα στην λάσπη η εργασία γινόταν χωρίς παπούτσια και γαλότσες για την άνεση των κινήσεων αλλά για την οικονομία. Ένα ζευγάρι παπούτσια είχε κάποιο κόστος. Και παλιά να ήταν τα υποδήματα αναλάμβανε ο τσαγκάρης να τα νοικοκυρέψει.

Και μη ξεχνάμε ότι, αυτοί οι άνθρωποι πέρασαν 2 πολέμους με πείνα, εργάστηκαν σκληρά, μεγάλωσαν παιδιά, αλλά....  δεν απελπίστηκαν.

Μέχρι το τέλος της ζωής τους με χαμόγελο και αισιοδοξία πέτυχαν τους στόχους τους.

Πηγή: "ΑΛΙΚΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ" - https://pneumatikesparaineseis.blogspot.gr/2017/06/50.html

¨Η ΤΑΒΕΡΝΑ ΤΟΥ ΧΑΤΖΗΜΑΛΉ¨ - ΕΠΊ ΚΟΛΩΝΩ

 Η ταβέρνα του Χατζημαλή - 1954

¨Η Ταβέρνα του Χτζημαλή¨ στον Κολωνό (επί της οδού Κλκίς & Άστρους) ήταν ένα στέκι που ως θαμώνες είχε τους άντρες της γειτονιάς. Όλοι αυτοί ήταν η  πολιτικοκοινωνική μερίδα των κεντρώων έως και αριστερών της περιοχής.
Φτωχοί, μεροκαματιάρηδες άνθρωποι, σωστοί οικογενειάρχες,  με απλή και ειλικρινή έκφραση των συναισθημάτων τους.
Μερικές φορές έπαιρναν και τις γυναίκες τους μαζί για να πιουν παρέα ένα ποτηράκι ρετσίνα.
Το κτίσμα διατηρείται έως και σήμερα στην αρχική του μορφή. 


Γεννήθηκα στον Κολωνό και τον θυμάμαι σαν τη καλύτερη συνοικία των Αθηνών (για τις κατώτερες κοινωνικές τάξεις). 

Στην Πλατεία του Κολωνού ο Δήμος της Αθήνας είχε κατασκευάσει πισίνα για τα καλοκαιρινά μας μπάνια.
Επί της Πλατείας υπήρχαν επίσης μία "Σχολή Οικοκυρικής" και οίκημα των προσκόπων.
Μεταγενέστερα στην γειτονιά λειτουργούσε και καλοκαιρινός κινηματογράφος.
Από την ταράτσα της μονοκατοικίας που μέναμε βλέπαμε την οθόνη του σινεμά φάτσα - κάρτα.
Κόβαμε τσαμπιά σταφύλια από την κληματαριά μας και απολαμβάναμε την ταινία της βραδιάς ανενόχλητοι.

Η αλήθεια είναι ότι ο Χατζημαλής (αριστερός στα φρονήματα) δεν είχε κουζίνα στην ταβέρνα του παρά μόνον βαρελίσιο κρασί. 

Έτσι ο  κάθε θαμώνας έφερνε από το σπίτι του τους απαραίτητους για την παρέα μεζέδες και φυσικά γινόταν ρεφενές.

Οι περισσότεροι δεν προλάβαμε αυτές  τις εποχές οι οποίες ήταν  «ακατάστατες» κοινωνικά και πολιτικά (10ετία ΄40 - ΄50).

Ήταν ή εποχή που ο κόσμος διαιρούνταν σε άνευ προσωπικής ωφέλειας παρατάξεις από άγνωστες στον κόσμο πηγές.
Όλοι οι άνθρωποι τα ίδια καθημερνά πράγματα ήθελαν και για να τα αποκτήσουν έφταναν και περίσσευαν τα χέρια  και το μυαλό τους.

 Οι θαμώνες του ταβερνείου είχαν πρόεδρο και συγκεκριμένα το Ηρακλή Σαββουλίδη. Ο κος Ηρακλής είχε κλειδαράδικο επί της Λεωφόρου Λένορμαν (σε πάγκο τότε), μετέπειτα έγινε κατάστημα και τώρα λειτουργεί υπό την ιδιοκτησία των εγγονών του.
Μέσα στην παρέα των θαμώνων υπήρχε και ο πατέρας του Γιώργου Ζαμπέτα ο οποίος συνόδευε τα τραγούδια της παρέας με το μπουζούκι του.

Καμιά φορά το βραδάκι τραγουδούσαν αντιστασιακά οι θαμώνες του Χατζημαλή αλλά…. είχαν και το νου τους. Στα πιτσιρίκια που προέρχονταν από τις οικογένειες της γειτονιάς έδιναν ψωμί με κάποιο μεζέ και αυτά παίζοντας ποδόσφαιρο στο δρόμο φιλούσαν και τσίλιες. Αν έβλεπαν κάποιους παράξενους τύπους με μαύρες καμπαρντίνες να πλησιάζουν την ταβέρνα τον λόγο έπαιρνε ο Κοσμάς (μέλος της πιτσιρικοπαρέας) και φώναζε δυνατά για να ακούσουν οι θαμώνες,  σύρμαααααα κι έτσι  εκ των έσωθεν διέκοπταν τα απαγορευμένα άσματα.
Έτσι κόλησε το παρατσούκλι στον Κοσμά από τους πιτσιρικάδες της γειτονιάς, "ο σύρμας".

Ο Χατζημαλής με τον Κώστα χόρευαν συχνά επάνω στο κέφι  το αγαπημένο τους άσμα

 "ΑΤΙΜΗ ΤΥΧΗ" στους ρυθμούς του Μιχάλη Σογιούλ.

Και μη ξεχνάμε ότι, αυτοί οι άνθρωποι πέρασαν 2 πολέμους με πείνα, εργάστηκαν σκληρά, μεγάλωσαν παιδιά, αλλά...... δεν απελπίστηκαν. Μέχρι το τέλος της ζωής τους με χαμόγελο και αισιοδοξία πέτυχαν τους στόχους τους.

Ορισμένοι διάσημοι θαμώνες του ¨ΧΑΤΖΗΜΑΛΗ¨:

Ο Πατέρας του Γιώργου Ζαμπέτα ιδιοκτήτης κουρείου επί της οδού Λένορμαν, κατοικούσε στην οδό Κιλκίς & Δημοσθένους. Ήταν  λάτρης του μπουζουκιού (στην ταβέρνα έριχνε και τις πενιές του). Ο Γιώργος Ζαμπέτας πήγαινε  στο δημοτικό σχολείο Καραντάνη.
Ο Τάσος Καρκαμήτσος, ένας από τους πρώτους ταξιτζήδες της Αθήνας και παντρεμένος με την αδερφή του Άκη Πάνου. Πολλές φορές ο Άκης Πάνου κοιμόταν στο σπίτι της αδελφής του γιατί ήταν κοντά τους ο χώρος εργασίας του.
Περίοικοι διάσημοι στο Κολωνό πολλοί υπήρχαν όπως: 

Ο ηθοποιός Νίκος Φέρμας (στην Χαονίας κατοικούσε), η στιχουργός Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου έμενε στην Αγ. Σοφίας, η Μάγια Μελάγια, το ¨Τρίο ¨Μπερκάντο¨ , ο ηθοποιός Φραγκίσκος Μανέλλης, η Μπέμπα Μπλάνς  &&&.

Πηγή: ¨ΑΛΙΚΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ¨ - https://pneumatikesparaineseis.blogspot.gr/2017/06/blog-post_31.html?spref=fb

Ο Σταυρός και το Κομποσκοίνι, μαζί μας όλη την ημέρα

Ο ΣΤΑΥΡΌΣ:
Πάντοτε ο ορθόδοξος πιστός αισθάνεται την ανάγκη να φορά στο λαιμό του ένα σταυρουδάκι για να τον προστατεύει όπου κι αν ευρίσκεται.
Ο σταυρός πρωτίστως λοιπόν δεν έχει διακοσμητικό χαρακτήρα αλλά δηλώνει πίστη και μας προστατεύει.
Καλύτερο είναι να φοράμε ξύλινο σταυρό γιατί επάνω σε ξύλινο σταυρό βασανίστηκε και παρέδωσε το Πνεύμα του ο Ιησούς Χριστός μας. Ας είναι περασμένος σε ένα σχοινάκι (βαμβακερό ή μάλλινο) για να τον κρεμάμε στον λαιμό μας.
Να αποφεύγουμε όμως ξύλινους σταυρούς περασμένους με χρώμα ή βερνίκι γιατί  σε κάποιους πιστούς ίσως  δημιουργήσουν αλλεργίες. Το καθαρό ξύλο του σταυρού χωρίς χημικά επιχρίσματα είναι πιο ασφαλές για το δέρμα.
Πολλοί άνθρωποι περνούν στο λαιμό τους τον βαπτιστικό τους σταυρό που τον έχουν φυλάξει από εκείνη την ημέρα της βαπτίσεώς τους. Και αυτό καλή προστασία είναι.
Ο χρυσός σταυρός είναι προστασία για το σώμα μας αλλά ας μην τον επιδεικνύουμε περισσότερο σαν κόσμημα. Ορισμένα αγαπητά πρόσωπα όπως γονείς, φίλοι, ή συγγενείς ίσως μας έχουν δωρίσει έναν χρυσό ή ασημένιο σταυρό. Ας τον αξιοποιήσουμε  λοιπόν προσευχόμενοι για εμάς και εκείνους.
Τον σταυρό που φοράμε ας τον δώσουμε στον Ιερέα να τον ευλογήσει και ας τον ραντίσουμε με αγιασμό.
Όταν προσκυνούμε άγια λείψανα ή Τίμιο Ξύλο καλό είναι να ακουμπάμε επάνω τους τον σταυρό μας (αλλά και το κομποσκοίνι μας) για ευλογία.
Και πάντοτε να τον φοράμε.

ΤΟ ΚΟΜΠΟΣΚΟΙΝΙ:
Έχει γίνει μόδα τα τελευταία χρόνια οι νέοι άνθρωποι να φορούν στον καρπό του χεριού τους ένα κομποσκοινάκι.
Στον πιστό άνθρωπο αυτό το κομοσκοινάκι δεν είναι διακοσμητικό αλλά εργαλείο προσευχής για την ημέρα και τη νύχτα.
Όταν έχουμε περασμένο ένα κομποσκοίνι στον καρπό μας μπορούμε ανά πάσα στιγμή να προσευχόμαστε περνώντας με τα δάχτυλα μας τους κόμπους του και λέγοντας την ευχή "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με".
Η ευχή είναι νηπτική προσευχή, διώχνει τους πειρασμούς και ενισχύει τα πνευματικά μας χαρίσματα.
Παντού και σε κάθε ευκαιρία ας λέμε την ευχή με το κομποσκοίνι. Στο λεωφορείο, στο τράμ, στις δημόσιες υπηρεσίες που περιμένουμε να έρθει η σειρά μας, στις εκδρομές μας, στις ιερές ακολουθίες και όπου αλλού έχουμε τον χρόνο. 
Με τον Σταυρό και το Κομποσκοίνι λοιπόν έχουμε προστασία σε κάθε μας περίσταση κατά την ημέρα αλλά και τη νύχτα.
Πηγή: https://pneumatikesparaineseis.blogspot.gr/2017/06/blog-post_60.html

 

Προφητείες Αγίου Κοσμά του Αιτωλού (B΄) - «Εσείς θα πάτε να κατοικήσετε αλλού και άλλοι θάρθουν να κατοικήσουν σε σας».

25. «Η Δρόπολις θα πάθη, διότι ο τόπος είναι γυμνός».

26. «Η Δρόπολις θα είναι γεμάτη στρατεύματα».

27. «Θα χαθή η σοδιά της χρονιάς από την εύφορη Δρόπολι και – μάνα μου! – αίμα πολύ που έχει να χυθή».

28. «Λάκκοι και βράχοι στην Δρόπολι θα είναι γεμάτοι φεύγοντας».

29. «Εις τα χωριά Πέπελη σεις άδικα θα φοβάσθε · τίποτε δεν θα πάθετε. Μόνον τα παιδιά σας που θα είναι στους δρόμους θα κλαίτε».

30. «Οι αντίχριστοι θα φύγουν, αλλά θάρθουν πάλι · έπειτα θα τους κυνηγήσετε έως την Κόκκινη Μηλιά».

31. «Θαρθή όταν έρθουν δυό καλοκαίρια και δυό πασχαλιές μαζί».

32. «Ξένος στρατός θα έλθη, Χριστό θα πιστεύη, γλώσσα δεν θα ξέρη…».

33. «Θάρθη και μια φορά ασκέρι ξένο που το Χριστό θα πιστεύη. Αλλά σεις δεν θα το ξέρετε».

34. «Με άλλους θα κοιμηθήτε και με άλλους θα ξημερώσετε».

35. «Θα ιδήτε τρεις φαμίλιες σε ένα σπίτι».

36. «Εσείς θα πάτε να κατοικήσετε αλλού και άλλοι θάρθουν να κατοικήσουν σε σας».

37. «Θα δήτε σαράντα άλογα να τα δένουν σ’ ένα παλούκι».

38. «Πολλοί θα χάνωνται από την πείνα».

39. «Οι πλούσιοι θα γίνουν φτωχοί και οι φτωχοί θα πεθάνουν».

40. «Μια χούφτα μάλαμα μια χούφτα αλεύρι».

41. «Θα έρθη καιρός που οι Ρωμιοί θα τρώγωνται αναμεταξύ τους. Εγώ συστήνω ομόνοιαν και αγάπην».
 

42. «Θα ιδήτε και τακτικό στρατό, θα ιδήτε και ρέμπελο από αυτούς πολλά θα υποφέρετε».

43. «Θα σας ζητήσουν τα ντουφέκια · να έχετε δίπλα · να δώσετε το ένα και να κρατήσετε το άλλο. Ένα ντουφέκι εκατό ψυχές θα γλυτώση».

44. «Θα έρθη καιρός που θα διευθύνουν τον κόσμο τα άλαλα και τα μπάλαλα».

45. «Η αιτία του γενικού πολέμου θα είναι από τη Δαλματία».

46. «Η αιτία του γενικού πολέμου θάρθη από τη Δαλματία. Πρώτα θα διαμελισθή η Αυστρία και ύστερα η Τουρκία».

47. «Ο χαλασμός θα γίνει από ένα κασσιδιάρη».

48. «Θα προσπαθούν να το λύσουν με την πένα, μα δεν θα μπορούν. 99 φορές με τον πόλεμο και μια με την πένα».

49. «Αν βρεθούν τρεις δυνάμεις σύμφωνες, τίποτε δεν θα πάθετε».

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ https://pneumatikesparaineseis.blogspot.gr/2017/06/blog-post_9.html  ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΣ (ΜΕΡΟΣ Γ΄) 
 

source: http://www.orthodoxfathers.com/Agios-Kosmas-Aitolos-Didaches/Prophiteies-diaphores

Ένα πολύ επικίνδυνο παιγνίδι παίζει ο εχθρός στις μέρες μας... "Ναί στο Χριστό, όχι στον κόσμο"

 

Ένα πολύ επικίνδυνο παιγνίδι παίζει ο εχθρός στις μέρες μας, σε πολλούς Χριστιανούς. Στο παιγνίδι αυτό συμμετέχουμε και εμείς, διότι μας ικανοποιεί, μας επαναπαύει. Πολλοί Χριστιανοί περιορίσαμε τη Χριστιανική μας ζωή στην τήρησι ορισμένων θρησκευτικών καθηκόντων.

Πολλοί άλλοι είπαμε: ΝΑΙ στο Χριστό, ΝΑΙ στην αγάπη Του, ΝΑΙ στην αλήθεια Του, αλλά δεν προχωρήσαμε περισσότερο, δεν θελήσαμε όλη την αλήθεια, γιατί η αλήθεια είναι να πούμε ταυτόχρονα και ένα πελώριο ΟΧΙ στον εαυτό μας, στις επιθυμίες μας, στα ειδωλά μας, που τόσο αγαπούμε και λατρεύουμε. Δεν είπαμε ένα ΟΧΙ στον κόσμο της αμαρτίας, που μας πολιορκεί.
Δεν αρκεί μόνο ένα ΝΑΙ στο Χριστό· χρειάζεται και ένα ΟΧΙ στον εαυτό μας. Ο Κύριος είπε: «όστις θέλει οπίσω μου ακολουθεί, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι» ^{(Μαρκ. 8,34)}. Πολλοί Χριστιανοί, ενώ είπαμε ένα ΝΑΙ στο Χριστο, δεν είπαμε ακόμη ένα ΟΧΙ στον εαυτό μας. Ο εαυτός μας μας κουμαντάρει ακόμη, και αυτό το βλέπουμε στις καθημερινές εκδηλώσεις της ζωης μας. Δέν θελήσαμε να προχωρήσουμε περισσότερο. Περιοριστήκαμε στο κλάδευμα του εαυτού μας, και όχι στο ξερρίζωμα. Οι εκδηλώσεις της σαρκός είναι φανερές στη ζωή μας.
Δεν φτάνει να πούμε ένα ΝΑΙ στο Χριστό. Χρειάζεται να πούμε και ένα ΟΧΙ στον κόσμο. Ο κόσμος εξακολουθεί να βρίσκεται μέσα στη ζωή μας. Αυτός ρυθμίζει τη ζωή μας, τη δουλειά μας, την ενδυμασία μας, την εμφάνισί μας. Όλες οι εκδηλώσεις μας μυρίζουν κόσμο. Ο κόσμος μας επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό. Αυτός ο κόσμος ειναι εχθρός του Θεου, και πολέμιος του πιστού. Κόσμος και Χριστός, κόσμος και πιστός, ειναι δύο πράγματα εντελώς αντίθετα. Ο Ιάκωβος γράφει: «ος αν ουν βουληθή φίλος είναι του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται» ^{(Ιακωβ. 4,4)}.
Στις ημέρες μας μιά νέα κατηγορία Χριστιανων εμφανίζεται: «Χριστιανοί με τα δύο ΝΑΙ». ΝΑΙ στο Χριστό, ΝΑΙ και στα είδωλα του κόσμου. ΝΑΙ στην αιώνια ζωή, ΝΑΙ και στην παρούσα. Χριστιανοί με μοιρασμένη καρδιά. Χριστιανοί που δεν γευτήκαμε την εν Χριστώ ελευθερία. Δημιουργήσαμε ένα ευαγγέλιο στα μέτρα μας, ξεχάσαμε οτι το ευαγγέλιο έχει δικό του μέτρο, δικά του σταθμά. Δέν μπορούμε να προσαρμόσουμε το ευαγγέλιο, στη δική μας θέλησι. Ο Απ. Παυλος γράφει: «και όσοι τω κανόνα τούτω στοιχήσουσιν, ειρήνη επ' αυτούς και έλεος, και επί τον Ισραήλ του Θεού», ^{(Γαλ. 6,16)}. Ο κανόνας της ζωής μας είναι το ευαγγέλιο. Βάσει αυτού να ευθυγραμμίσουμε τη ζωή μας.
Ο κόσμος και ο εαυτός μας αποτελούν ένα μεγάλο εμπόδιο στην κατά Χριστόν ζωή μας. Ο κόσμος έχει αξιώσεις, έχει προτιμήσεις, ο κόσμος θέλει να μας υποδουλώση, θέλει να μας αιχμαλωτίση. Ο εαυτός μας αντιδρά στήν κατά Χριστόν ζωή μας, έχει απαιτήσεις, έχει δικαιώματα στη ζωή μας. Θρέψαμε τα πάθη μας, τις αδυναμίες μας.
Τόσα χρόνια τώρα, εξεγείρονται, επαναστατούν και μας απειλούν. Χρειάζεται ένα δυνατό ΟΧΙ και στον κόσμο και στον εαυτό μας. Ενόσω ερωτοτροπούμε με τον κόσμο, ο κόσμος θα μας απειλή, ενόσω ταίζουμε τα πάθη μας και τις αδυναμίες μας, ο εαυτός μας θα θεριεύση, θα εξασκή πίεσι επάνω μας και δεν θα υποτάσσεται στο θέλημα του Θεού.
Εκείνο που χρειάζεται, είναι ένας θάνατος του εαυτού μας και του κόσμου. Ο Παύλος γράφει: « Εμοί κόσμος εσταύρωται καγώ τω κόσμω» ^{(Γαλ. 6,14)}. Ο κόσμος γιά μένα πέθανε, και εγώ γιά τον κόσμο. Θάνατος γιά τον κόσμο, θάνατος γιά τον εαυτό μας. Ο Παύλος γράφει: «τούτο γινώσκοντες, ότι ο παλαιός ημών άνθρωπος συνεσταυρώθη ίνα καταργηθή το σώμα της αμαρτίας, του μηκέτι δουλεύειν ημάς τη αμαρτία» ^{(Ρωμ. 6,6)}. Αυτός ο θάνατος μας απαλλάσσει από τη δύναμι του κόσμου και του εαυτού μας. Και αυτό γίνεται με μιά ηρωική απόφασι, που θα πάρουμε, να πούμε ένα ΟΧΙ στον κόσμο, ένα ΟΧΙ στον εαυτό μας. Ο Κύριος είπε: «η Βασιλεία του Θεού, βιάζεται και βιασταί αρπάζουσιν αυτήν». Χρειάζεται να βιάσουμε τον εαυτό μας, χρειάζεται να ζητήσουμε τη χάρι του Θεού, τη δύναμι του Αγίου Πνεύματος. Χρειαζόμεθα να χρησιμοποιήσουμε όλα τά μέσα της Θείας Χάριτος, γιά να μπορέσουμε να πούμε ένα ΝΑΙ στο Χριστό και ένα ΟΧΙ στον κόσμο και στον εαυτό μας.
^{Πηγή : ΟΡΘΟΔΟΞΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ Ο.Χ.Α. (ΑΠΟΛΥΤΡΩΣΙΣ)}
Πηγή: http://www.orthodoxfathers.com/logos/Nai-Christo-ochi-kosmo

"Ὁ βάτραχος" - Η διαφορά μεταξύ τοῦ «εἶναι» καί τοῦ «φαίνεσθαι»

Ὑπάρχει μία διαφορά μεταξύ τοῦ «εἶναι» καί τοῦ «φαίνεσθαι». Τό «φαίνεσθαι» εἶναι τό ἐξωτερικό, αὐτό πού θέλουμε νά ξέρουν οἱ ἄλλοι γιά μᾶς, αὐτό πού ἐμεῖς ἀφήνουμε νά ἀντιληφθοῦν οἱ ἄλλοι. Μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι εἶναι τό προσωπεῖο καί ἡ μάσκα τήν ὁποία χρησιμοποιοῦμε γιά νά ἐπικοινωνοῦμε ἐξωτερικά καί νά γινόμαστε δεκτοί ἀπό ὅλες τίς κατηγορίες τῶν ἀνθρώπων. Πολλές φορές χρησιμοποιοῦμε καί τό προσωπεῖο τῆς θρησκευτικότητος. Αὐτό εἶναι τό «φαίνεσθαι». Ὑπάρχει ὅμως καί τό «εἶναι», αὐτό πού εἴμαστε στήν πραγματικότητα, στό βάθος, καί τό ὁποῖο τίς περισσότερες φορές ἐπιδιώκουμε νά κρύπτουμε ἐπιμελῶς.
Ἡ Ὀρθοδοξία ἐπιδιώκει νά φανερώση αὐτό τό βάθος. Συνήθως, ἡ φαρισαϊκή δικαιοσύνη ἐνδιαφέρεται γιά τό ἐξωτερικό, γιά μία ἐπιδερμική ἠθική, ἐνῶ ἡ Ὀρθοδοξία ἐνδιαφέρεται γιά τόν πυρήνα τῆς ὑπάρξεως τοῦ ἀνθρώπου. Ὅλα τά πατερικά κείμενα ἀναφέρονται στό πώς θά ἐλευθερωθῆ ὁ νοῦς ἀπό τήν δουλεία του στά πάθη, στήν λογική καί στίς συνθῆκες τοῦ περιβάλλοντος.
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης, χρησιμοποιώντας ἕνα χαριτωμένο περιστατικό πού ἀναλύει πολύ παραστατικά αὐτήν τήν πλευρά τῆς ζωῆς μας, γράφει:

Μερικές φορές, καθώς ἀντλούσαμε νερό ἀπό τίς πηγές, ἀντλήσαμε μαζί μέ αὐτό, χωρίς νά τό καταλάβωμε, καί ἕναν βάτραχο. Παρόμοια πολλές φορές, καθώς καλλιεργοῦμε τίς ἀρετές, ὑπηρετοῦμε καί τίς κακίες πού χωρίς νά φαίνωνται εἶναι συμπεπλεγμένες μαζί τους. Ἐπί παραδείγματι: Μέ τήν φιλοξενία συμπλέκεται ἡ γαστριμαργία, μέ τήν ἀγάπη ἡ πορνεία, μέ τήν διάκρισι ἡ δεινότης, μέ τήν φρόνησι ἡ πονηρία, μέ τήν πραότητα ἡ ὑπουλότης καί ἡ νωθρότης καί ἡ ὀκνηρία καί ἡ ἀντιλογία καί ἡ ἰδιορρυθμία καί ἡ ἀνυπακοή. Μέ τήν σιωπή ἡ διδασκαλική ὑπεροψία, μέ τήν χαρά ἡ οἴησις, μέ τήν ἐλπίδα ἡ ὀκνηρία, μέ τήν ἀγάπη πάλι ἡ κατάκρισις, μέ τήν ἡσυχία ἡ ἀκηδία καί ἡ ὀκνηρία, μέ τήν ἁγνότητα ἡ πικρή συμπεριφορά, μέ τήν ταπεινοφροσύνη ἡ παρρησία. Σέ ὅλα δέ αὐτά ἀκολουθεῖ ὡσάν κοινό κολλύριο ἤ μᾶλλον δηλητήριο, ἡ κενοδοξία».
Αὐτό τό κείμενο παρά τήν ἁπλότητά του εἶναι συνταρακτικό. Φανερώνει ὅλη τήν ἀδυναμία μας, ἀλλά καί τήν ὑποκριτική κατάσταση στήν ὁποία ζοῦμε καθημερινά. Ἄλλοι εἴμαστε ἐξωτερικά καί ἄλλοι εἴμαστε ἐσωτερικά. Νά σημειώσω μερικές περιπτώσεις.
Μέ τήν φιλοξενία συμπλέκεται ἡ γαστριμαργία. Ἐν ὀνόματι, δηλαδή, τῆς φιλοξενίας, χάριν τοῦ ἄλλου, ἱκανοποιοῦμε τό πάθος τῆς γαστριμαργίας.
Μέ τήν ἀγάπη συνδέεται ἡ πορνεία. Ὅλοι σήμερα μιλοῦν γιά τήν ἀγάπη. Ἀλλά κάτω ἀπό τήν ἀρετή τῆς ἀγάπης κρύπτεται ἡ πορνεία, ἡ ἐπιθυμία ἱκανοποιήσεως τῆς φιληδονίας. Γι' αὐτό καί οἱ περισσότεροι σήμερα εἶναι ἀπελπισμένοι ἀπό τήν προσφερόμενη ἀγάπη. Ὅλα τά τραγούδια μιλοῦν γιά τήν ἀγάπη, ἀλλά μέσα σ αὐτήν τήν κατάσταση ἀγάπης κρύβεται ἡ ἀντιμετώπιση τοῦ ἄλλου σάν ἀντικειμένου ἡδονῆς.
Ὁ ἄνθρωπος καί σ' αὐτήν τήν περίπτωση ἔχει μεταβληθῆ σέ νούμερο, ἀριθμό. Ἄλλωστε, ἡ ἀγάπη, κατά τήν Ὀρθόδοξη Παράδοση, εἶναι καρπός καί ἀποτέλεσμα ἀπάθειας.
Μέ τήν πραότητα συμπλέκεται ἡ ὑπουλότης. Κάνουμε τόν πράο, τόν γλυκομίλητο καί ὅμως μέσα μας κρύβουμε δηλητήριο.
Μέ τήν ἁγνότητα συμπλέκεται ἡ πικρή συμπεριφορά. Ὑπάρχουν μερικοί πού καλλιεργοῦν τήν ἐγκράτεια καί τήν ἁγνότητα καί ὅμως διακρίνονται γιά ὑπεροψία, ἀφοῦ κατακρίνουν τούς ἄλλους ἀνθρώπους. Ἐκεῖνος πού εἶναι ἁγνός πραγματικά πρέπει νά διακρίνεται ἀπό τήν πνευματική καί ψυχική ἁγνότητα, πού συνδέεται μέ τήν ἀγάπη πρός τούς ἄλλους.
Ἔτσι διαρκῶς εἴμαστε θεατρίνοι καί παίζουμε θέατρο. Παίζουμε θέατρο, ὅταν μέ τόν τρόπο τῆς προσευχῆς ἐπιδιώκουμε νά προσελκύσουμε τήν προσοχή τῶν ἄλλων καί τό χειρότερο ἐπιδιώκουμε νά καλύψουμε τήν ἀσθένεια τῆς ψυχῆς. Ὅταν μέ τό σεμνό σχῆμα καί τό παραπέτασμά της κατηφείας κρύπτουμε «τήν ἐνυπάρχουσαν θρασύτητα» καί τά αἴσχη τῆς ψυχῆς, ὄπως λέγει ὁ ὅσιος Νεῖλος. Παίζουμε θέατρο, ὅταν κοπτόμαστε γιά τήν δικαιοσύνη καί τήν ἰσότητα, ἐνῶ στήν πραγματικότητα εἴμαστε οἱ πιό ἄδικοι καί οἱ μεγαλύτεροι τύραννοι στούς γύρω μας. Παίζουμε θέατρο, ὅταν παρουσιαζόμαστε ὅτι ἐνδιαφερόμαστε γιά τούς ἄλλους καί ὅτι θυσιαζόμαστε γι' αὐτούς, ἐνῶ ἐπιδιώκουμε τήν ἐκμετάλλευση κάθε καταστάσεως. Παίζουμε θέατρο, ὅταν κάνουμε τόν δυστυχισμένο, τόν λυπημένο, τόν περιφρονημένο, γιά νά δημιουργήσουμε ἀνάλογες ἐντυπώσεις καί νά ἀποσπάσουμε τό ἐνδιαφέρον τῶν ἄλλων. Χρησιμοποιοῦμε συνεχῶς μία μάσκα στίς διαπροσωπικές μας σχέσεις.
Γι' αὐτό πρέπει νά προσέξουμε τόν βάτραχο, ὅταν ἀντλοῦμε νερό, δηλαδή νά προσέχουμε μήπως ἐξασκώντας τίς ἀρετές ταυτόχρονα καλλιεργοῦμε τά πάθη.
^{«Τό πολίτευμα τοῦ Σταυροῦ» Ἀρχιμ. Ἰεροθέου Σ. Βλάχου}

^{Πηγή: http://www.orthodoxfathers.com/logos/vatrachos}