Ο ΟΣΙΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ - ΒΙΟΣ (02 Ιανουαρίου)

 

Ὁ Μέγας Βασίλειος

«... τὰ τῶν ἀνθρώπων ἤθη κατεκόσμησας». - Μὲ τὴν φράση αὐτή, τὸ ἀπολυτίκιο, ἀπόλυτα ἐπιτυχημένα, τονίζει τὴν κοινωνικὴ προσφορὰ τοῦ Ἁγίου Βασιλείου, ποὺ μὲ τὴν θεία διδασκαλία του στόλισε μὲ ἀρετὲς τὰ ἤθη καὶ τὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων. Ὁ Μέγας αὐτὸς πατέρας καὶ διδάσκαλος τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας γεννήθηκε τὸ 329, κατ᾿ ἄλλους τὸ 330 μ.Χ., στὴ Νεοκαισάρεια τοῦ Πόντου, σύμφωνα μὲ τὰ γραφόμενα τοῦ φίλου του, Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου. Τὰ δὲ ἐγκυκλοπαιδικὰ λεξικὰ ἀναφέρουν σὰν πατρίδα τοῦ Μ. Βασιλείου τὴν Καισάρεια τῆς Καππαδοκίας. Οἱ γονεῖς του Βασίλειος (καὶ αὐτός), ποὺ καταγόταν ἀπὸ τὴν Νεοκαισάρεια τοῦ Πόντου καὶ Ἐμμέλεια, ποὺ καταγόταν ἀπὸ τὴν Καππαδοκία, ἂν καὶ κατὰ κόσμον εὐγενεῖς καὶ πλούσιοι, εἶχαν συγχρόνως καὶ ἀκμαιότατο χριστιανικὸ φρόνημα. Αὐτοὶ μάλιστα ἔθεσαν καὶ τὶς πρῶτες -καθοριστικῆς σημασίας- πνευματικὲς βάσεις τοῦ Ἁγίου. Μὲ ἐφόδιο αὐτὴ τὴν χριστιανικὴ ἀνατροφή, ὁ Βασίλειος ἀρχίζει μία καταπληκτικὴ ἀνοδικὴ πνευματικὴ πορεία. Ἔχοντας τὰ χαρίσματα τῆς εὐστροφίας καὶ τῆς μνήμης, κατακτᾷ σχεδὸν ὅλες τὶς ἐπιστῆμες τῆς ἐποχῆς του. Καὶ τὸ σπουδαιότερο, κατακτᾷ τὴν θεία θεωρία τοῦ Εὐαγγελίου, ποὺ τὴν κάνει ἀμέσως πράξη μὲ τὴν αὐστηρὴ ἀσκητικὴ ζωή του. Ἂς ἀναφέρουμε ὅμως, περιληπτικά, τὴν πορεία τῶν δραστηριοτήτων του. Μετὰ τὶς πρῶτες του σπουδὲς στὴν Καισαρεία καὶ κατόπιν στὸ Βυζάντιο, ἐπισκέφθηκε, νεαρὸς ἀκόμα, τὴν Ἀθήνα, ὅπου ἐπὶ τέσσερα χρόνια συμπλήρωσε τὶς σπουδές του, σπουδάζοντας φιλοσοφία, ρητορική, γραμματική, ἀστρονομία καὶ ἰατρική, ἔχοντας συμφοιτητές του τὸν Γρηγόριο τὸν Ναζιανζηνὸ (τὸν θεολόγο) καὶ τὸν Ἰουλιανὸ τὸν Παραβάτη. Ἀπὸ τὴν Ἀθήνα ἐπέστρεψε στὴν Καισάρεια καὶ δίδασκε τὴν ρητορικὴ τέχνη. Ἀποφάσισε ὅμως, νὰ ἀκολουθήσει τὴν μοναχικὴ ζωὴ καὶ γι᾿ αὐτὸ πῆγε στὰ κέντρα τοῦ ἀσκητισμοῦ, γιὰ νὰ διδαχθεῖ τὰ τῆς μοναχικῆς πολιτείας στὴν Αἴγυπτο, Παλαιστίνη, Συρία καὶ Μεσοποταμία. Ὅταν ἐπέστρεψε, ἀποσύρθηκε σὲ μία Μονὴ τοῦ Πόντου, ἀφοῦ ἔγινε μοναχός, καὶ ἀσκήθηκε ἐκεῖ μὲ κάθε αὐστηρότητα γιὰ πέντε χρόνια (357-362). Ἤδη τέλεια καταρτισμένος στὴν Ὀρθόδοξη Πίστη, χειροτονήθηκε διάκονος καὶ πρεσβύτερος ἀπὸ τὸν ἐπίσκοπο Καισαρείας Εὐσέβιο. Ὁ ὑποδειγματικὸς τρόπος τῆς πνευματικῆς ἐργασίας του δὲν ἀργεῖ νὰ τὸν ἀνεβάσει στὸ θρόνο τῆς ἀρχιερωσύνης, διαδεχόμενος τὸν Εὐσέβιο στὴν ἐπισκοπὴ τῆς Καισαρείας (370). Μὲ σταθερότητα καὶ γενναῖο φρόνημα, ὡς ἀρχιερέας ἔκανε πολλοὺς ἀγῶνες γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη. Μὲ τοὺς ὀρθόδοξους λόγους ποὺ συνέγραψε, κατακεραύνωσε τὰ φρονήματα τῶν κακοδόξων. Στοὺς ἀγῶνες του κατὰ τοῦ Ἀρειανισμοῦ ἀναδείχτηκε ἀδαμάντινος, οὔτε κολακεῖες βασιλικὲς τοῦ Οὐάλεντα (364-378), ποὺ πῆγε αὐτοπροσώπως στὴν Καισάρεια γιὰ νὰ τὸν μετατρέψει στὸν Ἀρειανισμό, οὔτε οἱ ἀπειλὲς τοῦ Μοδέστου μπόρεσαν νὰ κάμψουν τὸ ὀρθόδοξο φρόνημα τοῦ Ἁγίου. Ὑπεράσπισε μὲ θάῤῥος τὴν Ὀρθοδοξία, καταπλήσσοντας τὸν βασιλιὰ καὶ τοὺς Ἀρειανούς. Ἀκόμα, ἀγωνίστηκε κατὰ τῆς ἠθικῆς σήψεως καὶ ἐπέφερε σοφὲς μεταῤῥυθμίσεις στὸ μοναχισμό. Ἡ δὲ ὑπόλοιπη ποιμαντορικὴ δράση του, ὑπῆρξε ἀπαράμιλλη, κτίζοντας τὴν περίφημη «Βασιλειάδα», συγκρότημα μὲ εὐαγῆ Ἱδρύματα, ὅπως πτωχοκομεῖο κ.ἄ., ὅπου βρῆκαν τροφὴ καὶ περίθαλψη χιλιάδες πάσχοντες κάθε ἡλικίας, γένους καὶ φυλῆς. Νὰ ἀναφέρουμε ἐπίσης ὅτι ὁ Μέγας Βασίλειος, ἐκτὸς τῶν ἄλλων ἔργων του, ἔγραψε καὶ Θεία Λειτουργία, πού, μετὰ τὴν ἐπικράτηση αὐτῆς τῆς συντομότερης τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, τελεῖται 10 φορὲς τὸ χρόνο: τὴν 1η Ἰανουαρίου (ὅπου γιορτάζεται καὶ ἡ μνήμη του), τὶς πρῶτες πέντε Κυριακὲς τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, τὶς παραμονὲς τῶν Χριστουγέννων καὶ τῶν Θεοφανείων, τὴν Μ. Πέμπτη καὶ τὸ Μ. Σάββατο. Στὰ πενήντα του χρόνια ὁ Μέγας Βασίλειος, ἐξαιτίας τῆς ἀσθενικῆς κράσεώς του καὶ τῆς αὐστηρῆς ἀσκητικῆς ζωῆς του (ὁρισμένες πηγὲς λένε ἀπὸ βαριὰ ἀῤῥώστια τοῦ ἥπατος ἢ τῶν νεφρῶν), τὴν 1η Ἰανουαρίου τοῦ 378 ἢ κατ᾿ ἄλλους τὸ 379 μὲ 380, ἐγκαταλείπει τὸ φθαρτὸ καὶ μάταιο αὐτὸ κόσμο, ἀφήνοντας παρακαταθήκη καὶ Ἱερὴ κληρονομιὰ στὴν ἀνθρωπότητα ἕνα τεράστιο πνευματικὸ ἔργο.

☆ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΑΣ ☆ (εν συντομία)

 

Την εποχή που ο Άγιος Βασίλειος ήταν επίσκοπος Καισαρείας, ο τοπικός άρχοντας απαίτησε την συλλογή κοσμημάτων χρυσών νομισμάτων από τους κατοίκους της πόλης για την οικονομική ενίσχυση του κυβερνείου του.

Μαθαίνοντας τα κακά μαντάτα ο Άγιος συγκέντρωσε τον πλούτο των πολιτών στην επισκοπή για να τον διαφυλάξει από τα αδηφάγα αισθήματα του άρχοντα.

Προσευχήθηκε δε στον Θεό ώστε να ανατραπεί αυτή η άδικη φορολογική επιδρομή.

Ο Θεός εισάκουσε τις προσευχές του και εμπόδισε αυτή την ενέργεια.

Έχοντας προστατευμένο ο Άγιος Βασίλειος τον πλούτο του λαού στην επισκοπή και μετά το αίσιο τέλος του συμβάντος δεν ήξερε σε ποιόν ανήκει το κάθε χρυσό αντικείμενο.

Για να υπάρξει λύση στο πρόβλημα έδωσε εντολή στις μαγείρισσες που τον βοηθούσαν στο ιεραποστολικό του έργου να παρασκευάσουν γλυκά καρβελάκια και σε κάθε ένα από αυτά έκρυψε ισομερώς τα χρυσά κοσμήματα των πιστών.

Μοίρασε στον λαό όλα αυτά τα γλυκόψωμα και ο κάθε ιδιοκτήτης κατ' αυτό τον τρόπο παρέλαβε τα αντίστοιχα σε αξία κοσμήματα που του αναλογούσαν.

Από αυτό το περιστατικό λοιπόν καθιερώθηκε ως έθιμο η  Βασιλόπιτα, παίρνοντας την ονομασία της από το όνομα του Αγίου Βασιλείου.

Συνηθίζεται να βάζουμε μέσα στην «πρώτη πίτα του έτους» και κάποιο φλουρί ή νόμισμα. 

Ορισμένοι Κωνσταντινουπολίτες ζαχαροπλάστες έχουν το έθιμο να πιέζουν την επιφάνεια της Βασιλόπιτας με μία στρογγυλή σφραγίδα η οποία έχει ανάγλυφο σκάλισμα της μορφής του Αγίου Βασιλείου και έτσι αποτυπώνεται η μορφή του στην Βασιλόπιτα.

  Επιμέλεια χρονογραφήματος by Vasileuios

☆☆☆

Εύκολη συνταγή Βασιλόπιτας 

Μπορούμε να αντικαταστήσουμε τα μυρωδικά της συνταγής (κανέλλα, γαρύφαλλο και τζίντζερ) με μαστίχα Χίου (2 - 3 δάκρυα μαστίχας), μαχλέπι (1 σπαστό κουταλάκι του γλυκού, και 1 - 2 φυσίγγια βανίλιας (σε σκόνη), ή (1 κουταλάκι του γλυκού βανίλια υγρή.

Ο χυμός φυσικού πορτοκαλιού και το ξύσμα της φλούδας του, παραμένουν ως έχουν.

• Προσθέστε κατ' επιλογήν επιπλέον διακοσμητικά στοιχεία στην επιφάνεια της Βασιλόπιτας.
• Αντικαταστήστε αν θέλετε την κουβερτούρα με λευκή σοκολάτα.

¨ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ" 24/12/2107 - "Η ΟΥΡΑΝΙΑ ΠΟΛΗ"

Λίγη πίστη, περισσότερη στεναχώρια

Όσο λιγότερη πίστη έχουμε, τόσο περισσότερη είναι ή στεναχώρια μας. Μια από τις σπουδαιότερες ωφέλειες της πίστης είναι ή απελευθέρωση του ανθρώπου από τις πολλές στεναχώριες.
 

Όσο το παιδί γνωρίζει πώς υπάρχει ό πατέρας, πού φροντίζει για το σπίτι και για όλες τις δουλειές του σπιτιού, κάθε στεναχώρια του τελειώνει γρήγορα με τραγούδι. Μόλις όμως χαθεί αυτή ή αίσθηση, σωπαίνει το τραγούδι! Τότε το παιδί αισθάνεται ορφανό και μόνο, περιτριγυρισμένο από στεναχώριες, αισθάνεται περιτριγυρισμένο από ένα σμήνος σφίγγες.

 Όσο ο άνθρωπος προσπαθεί μόνος του, με τις δικές του δυνάμεις να «ξεφορτώσει» τις στεναχώριες του, τόσο περισσότερο μπερδεύεται στα δίχτυα τους.

Ή χαρά σβήνει, τα μαλλιά ασπρίζουν, το σώμα «εξατμίζεται», ό θυμός μαζεύεται, μέχρι πού ό άνθρωπος καταλήγει σαν μία τσάντα ξηρού δέρματος γεμάτη θυμό, σκυμμένη πάνω από τον τάφο...
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
ao

Οι συμβολισμοί στην Ορθόδοξη Εικόνα της Γεννήσεως

Οι ορθόδοξες εικόνες περιγράφουν εικαστικά τους Λόγους της Αγίας Γραφής και δεν αποκλίνουν από την εξιστόρηση και τα δόγματα. 

Αντιθέτως οι δυτικοί θρησκευτικοί πίνακες είναι εμπνευσμένοι από τον καλλιτέχνη που τους φιλοτέχνησε και πέφτουν σε πολλά ατοπήματα αποκλίνοντας από τους λόγους της Αγίας Γραφής.

Ο Μέγας Βασίλειος όπως και άλλοι άγιοι Πατέρες της Ορθδόξου Εκκλησίας χαρακτηρίζουν τις εικόνες ως το ευαγγέλιο των αγραμμάτων γιατί ένας πιστός που δεν μπορεί να διαβάσει το ευαγγέλιο, μπορεί κάλλιστα να το μελετήσει μέσα από τις παραστάσεις των ορθοδόξων εικόνων.

Στην εικόνα της Γεννήσεως παρατηρούμε τους εξής συμβολισμούς:
Κεντρικά πρόσωπα στην εικόνα είναι η Θεοτόκος με τον Χριστό στη φάτνη.
Η Θεοτόκος ιστάμενη με έκφραση προσώπου που υποδηλώνει χαρά, σεβασμό και θαυμασμό προς το θείον βρέφος. Η στάση της εν είδει αγγέλου με σταυρωμένα τα χέρια μπροστά στον Θεάνθρωπο.

Το δε κόκκινο μαφόριο που περιβάλει το κεφάλι και το σώμα της δηλώνει την παρθενία της.

Την εποχή εκείνη το κόκκινο χρώμα ήταν το χρώμα της παρθενίας.

Ο εσωτερικός χιτώνας της είναι μπλε και συμβολίζει την ουράνια αγιότητα της παρθένου Μαρίας.
Στο μέτωπο και στους ώμους το ύφασμα έχει κεντημένα τρία αστέρια που δείχνουν το αειπάρθενό της πριν κατά και μετά την γέννηση του θείου βρέφους.
Το κάθε αστέρι φέρει οκτώ ακτίνες που συμβολίζουν τις 8 Ημέρες της δημιουργίας του κόσμου.
Μετά την πτώση των πρωτοπλάστων και έως την Δευτέρα παρουσία του Κυρίου η ανθρωπότητα διανύει την Ογδόη Ημέρα.
Τα χρυσά σιρίτια που περιβάλλουν το μαφόριο συμβολίζουν την Μητέρα του Βασιλέως Χριστού και τον ψαλμόν 44, στίχος 10 «
…ἐν ἱματισμῷ διαχρύσῳ περιβεβλημένη, πεποικιλμένη...» δηλ. «…στολισμένη και φέρουσα φόρεμα υφασμένον με χρυσάς κλωστάς και ποικίλα κεντήματα...»

Σύμφωνα με τον ύμνο της Εκκλησίας μας οι άνθρωποι προσφέρουν:

Τί σοί προσηνέγκωμεν Χριστέ ὁ Θεός, ὅτι ὥφθης ἐπί τῆς γῆς ὡς ἄνθρωπος δι’ ἡμᾶς; Ἕκαστον τῶν ὑπό σοῦ γενομένων κτισμάτων τήν εὐχαριστίαν σοί προσάγει, οἱ ἄγγελοι τόν ὕμνον, οἱ οὐρανοί τόν ἀστέρα, οἱ μάγοι τά δῶρα, οἱ ποιμένες τό θαῦμα, ἡ γῆ τό σπήλαιον, ἡ ἔρημος τήν φάτνην, ἡμεῖς δέ μητἐραν Παρθένον. Ὁ πρό αἰώνων Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς

Εις την καθομιλουμένη:

Τί δώρο να προσφέρουμε Χριστέ, Θεέ μας, Σ’ Εσένα  που στη γη ως άνθρωπος ήρθες για μας;

Καθένα από τα πλάσματά Σου ευχαριστία σου προσφέρει.

Οι Άγγελοι ύμνο Σού προσφέρουν, ο ουρανός τον αστέρα, οι Μάγοι τα δώρα, οι ποιμένες έκπληξη και θαυμασμό, η γη το Σπήλαιο, η έρημος τη φάτνη, κι εμείς προσφέρουμε την Παρθένο Μητέρα.

Εσύ που είσαι ο αιώνιος Θεός ελέησέ μας.

 

Στην εικόνα ο Χριστός είναι τοποθετημένος μέσα σε μαρμάρινο τάφο και τυλιγμένος με νεκρικό σάβανο υποδηλώνοντας έτσι ο αγιογράφος τη θανάτωσή του από τους ανθρώπους.

------------------------------------------------

Άνωθεν της φάτνης οι άγγελοι υμνολογούν την Γέννηση του Χριστού

------------------------------------------------

Στη δεξιά πλευρά της εικόνας ένας άγγελος μεταφέρει το θαυμαστό γεγονός της Γεννήσεωςτου Θεανθρώπου σε έναν ταπεινό βοσκό.

------------------------------------------------

Εσωτερικά του σπηλαίου δύο ζώα ζεσταίνουν το σώμα του χριστού και σύμφωνα με τον λόγο του Προφήτου Ησαΐα  «έγνω βούς τον κτισάμενον και όνος την φάτνην του κυρίου αυτού. Ισραήλ δε με ουκ έγνω και ο λαός με ου συνήκε», όπου καυτηριάζει την αποστροφή του εκλεκτού λαού για το πρόσωπο του Χριστού και καλεί τους ανθρώπους να σταθούν ορθοί κατά σάρκα και πνεύμα εμπρός στο θαυμαστό γεγονός της Γεννήσεως του Θείου βρέφους.

------------------------------------------------

Το σπήλαιο είναι σκοτεινό όπως ήταν ο κόσμος πριν την έλευση του Σωτήρος Χριστού.

------------------------------------------------

Από τον ουρανό κατέρχεται το φως της θείας χάριτος (αστέρας) και άνωθεν της φάτνης χωρίζεται σε τρεις ακτίνες συμβολίζοντας  τον Τριαδικό Θεό  

------------------------------------------------

Οι τρεις  Μάγοι, Μελχιώρ, Βαλτασάρ και Γασπάρ  ήσαν σοφοί και ευγενείς της εποχής.

------------------------------------------------

Τα Τίμια Δώρα, από την Ιερά Μονή του Αγίου Παύλου

Προσφέρουν στον Χριστό τα Τίμια Δώρα: Χρυσό για την Ουράνια Βασιλική καταγωγή του, Λιβάνι για την αγιότητά του και σμύρνα για τον σταυρικό του θάνατο από τους ανθρώπους.

------------------------------------------------

Κάτωθεν και αριστερά της εικόνας: Ο αγιογράφος θέλοντας να εκφράσει εικαστικά την ενανθρώπιση του Χριστού φιλοτέχνησε δύο μαίες που πλένουν το νεογέννητο Θείον βρέφος.

------------------------------------------------

Κάτωθεν και δεξιά της εικόνας ο μνήστωρ Ιωσήφ καθήμενος  σκέπτεται με χαρακτηριστική αμφιβολία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του (κατά τα ανθρώπινα) για την παρθενία της Θεοτόκου.

Ο διάβολος εν είδει γέροντος βοσκού τον πειράζει με επιχειρήματα για το παράδοξο (κατά την αντίληψη των ανθρώπων) συμβάν λέγοντάς του ότι: «αν το ραβδί που κρατώ βγάλει φύλλα, τότε και μία παρθένος θα γεννήσει».

Μας δείχνει αυτή η παράσταση την ασταθή και αδύναμη Πίστη των ανθρώπων προς τον Θεό. 

ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΤΕΧΘΗ - Βίντεο

"ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ" - 17 Δεκεμβρίου 2017 - "ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΠΑΛΑΙΟ ΑΝΘΡΩΠΟ"

Ὁ Ἅγιος Ἐλευθέριος Ἱερομάρτυρας

Ὁ Ἅγιος Ἐλευθέριος γεννήθηκε στὴν Ἑλλάδα καὶ ἔζησε τὸ 2ο αἰῶνα μ.Χ.
Τότε αὐτοκράτορας ἦταν ὁ Κόμμοδος καὶ ὁ Σεπτίμιος Σεβῆρος.
Ὀρφανὸς ἀπὸ πατέρα, ἀνατράφηκε σύμφωνα μὲ τὶς ἐπιταγὲς τοῦ Εὐαγγελίου ἀπὸ τὴν εὐσεβέστατη καὶ φιλάνθρωπη μητέρα του, Ἀνθία.
Διακαὴς πόθος τῆς Ἀνθίας, ἦταν νὰ ἐπισκεφθεῖ τὴν Ῥώμη, ποὺ τὰ χώματά της εἶχαν βαφεῖ μὲ τὸ αἷμα τῶν Ἀποστόλων, Πέτρου καὶ Παύλου. Κάποτε λοιπόν, ἀποφάσισε καὶ πῆγε.
Μαζὶ πῆρε καὶ τὸ νεαρὸ γιό της Ἐλευθέριο.
 Ὁ ἐπίσκοπος Ῥώμης, ὅταν εἶδε τὸν Ἐλευθέριο, ἐκτιμῶντας τὴν πολλὴ νοημοσύνη του, τὴν θερμὴ πίστη καὶ τὸ ἁγνὸ ἦθος του, τὸν ἔλαβε ὑπὸ τὴν προστασίαν του.
Μετὰ ἀπὸ λίγα χρόνια τὸν χειροτόνησε διάκονο καὶ ἔπειτα ἱερέα. Ἀπὸ τὴν θέση αὐτὴ ὁ Ἐλευθέριος ἀγωνίστηκε μὲ ζῆλο γιὰ τὴν διδαχὴ τοῦ ποιμνίου καὶ σὲ ἔργα φιλανθρωπίας.
Γι᾿ αὐτὸ καὶ τὸ ἔτος 182 μ.Χ., μὲ κοινὴ ψῆφο κλήρου καὶ λαοῦ, ἀνῆλθε στὸν ἐπισκοπικὸ θρόνο τῆς Ῥώμης.
Ἡ φήμη τῆς ἀρετῆς του ἔφθασε μέχρι τὴ Βρετανία.
Ἔτσι, ὁ βασιλιὰς αὐτῆς Λούκιος, ἔγραψε ἐπιστολὴ στὸν Ἐλευθέριο καὶ τοῦ δήλωνε ὅτι αὐτὸς καὶ ὁ λαός του ἐπιθυμοῦσαν νὰ γίνουν χριστιανοί.
Ὁ Ἐλευθέριος ἀμέσως ἀνταποκρίθηκε, στέλνοντας δυὸ ἐκπαιδευμένους στὴν πίστη ἄνδρες, ποὺ κατήχησαν καὶ βάπτισαν χριστιανοὺς τὸ Λούκιο μὲ τὸ λαό του.
Ὅταν ὁ Σεπτίμιος Σεβῆρος ἐξήγειρε διωγμὸ κατὰ τῶν χριστιανῶν, ὁ Ἐλευθέριος τὸν ἤλεγξε θαῤῥαλέα.
Τότε διατάχθηκε ὁ μαρτυρικὸς θάνατός του, μαζὶ μὲ τὴν μητέρα του Ἀνθία.
Ἔτσι ὁ Ἐλευθέριος πέρασε «εἰς τὴν ἐλευθερίαν τῆς δόξης τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ», δηλαδὴ στὴν ἐλευθερία τῆς ἔνδοξης κατάστασης τῶν παιδιῶν τοῦ Θεοῦ.
uoa

Από μια χαραμάδα μπορεί να έρθει η καταστροφή!

 

Εἶναι φανερό ὅτι κάθε πνευματική καθίζηση ξεκινάει ἀπό κάποιες δῆθεν «ἀσήμαντες» ἀμέλειες καί ἀπό μερικά δῆθεν «ἀθῶα» «δέν πειράζει». Ἔτσι ἀρχίζουν οἱ συμβιβασμοί μέ τήν ἁμαρτία. Καί ἀπό τίς μικρές ὑποχωρήσεις φτάνουμε στό μεγάλο κατρακύλισμα. Οἱ μεγάλες πτώσεις ποτέ δέν συμβαίνουν ἀπότομα.

Ὅταν ρωτήθηκε ἕνας γνωστός σεναριογράφος, ποιό θεωρεῖ τό μεγαλύτερο πρόβλημα τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας, ἀπάντησε:
-Μεγαλύτερο πρόβλημα θεωρῶ τήν γενικευμένη διαφθορά, πού σταλάζει σιγά-σιγά ἀπό πάνω καί καθοδηγεῖ τόν λαό...
Δέν θά δοῦμε τό θέμα τόσο ...κοινωνιολογικά, ὅσο στό ἐπίπεδο τῆς προσωπικῆς πνευματικῆς ζωῆς.
Εἶναι φανερό ὅτι κάθε πνευματική καθίζηση ξεκινάει ἀπό κάποιες δῆθεν «ἀσήμαντες» ἀμέλειες καί ἀπό μερικά δῆθεν «ἀθῶα» «δέν πειράζει». Ἔτσι ἀρχίζουν οἱ συμβιβασμοί μέ τήν ἁμαρτία. Καί ἀπό τίς μικρές ὑποχωρήσεις φτάνουμε στό μεγάλο κατρακύλισμα. Οἱ μεγάλες πτώσεις ποτέ δέν συμβαίνουν ἀπότομα.
Ὁ ἅγιος Κασσιανός μᾶς διέσωσε τήν θαυμάσια διδασκαλία τοῦ ἀββᾶ Θεοδώρου ἀπό τήν Αἴγυπτο, ὁ ὁποῖος λέγει σχετικά:
«Ἕνα σπίτι, ὅσο παλιό κι ἄν εἶναι, ποτέ δέν καταρρέει ξαφνικά. Αὐτό μπορεῖ νά συμβῆ εἴτε ἀπό μιά βασική κατασκευαστική ἀτέλεια εἴτε ἀπό μακροχρόνια ἀμέλεια τῶν ἐνοίκων του.
Ἐνδέχεται, τό νερό, πού ἔμπαινε στήν ἀρχή σταγόνα-σταγόνα ἀπό κάποια σχισμή, νά προκάλεσε μέ τόν καιρό τό σάπισμα στόν σκελετό τῆς στέγης. Μπορεῖ τά ἀνοίγματα νά αὐξάνονταν λίγο-λίγο καί ἔτσι νά ἄρχισαν οἱ μεγαλύτερες καθιζήσεις. Τελικά, σέ μιά καταιγίδα, μπῆκε ἡ βροχή ὁρμητικά σάν χείμαρρος καί κατέρρευσε τό σπίτι. Λέει ἡ ἁγία Γραφή: «Ἀπό ὀκνηρία πέφτουν τά δοκάρια τῆς στέγης καί ἀπό τήν ἀμέλεια τοῦ νοικοκύρη θά στάξει τό σπίτι» (Ἐκκλ. 10, 18).
Αὐτή ἡ εἰκόνα δείχνει καθαρά τό τί μπορεῖ νά συμβῆ στήν ψυχή. Ὁ σοφός Σολομώντας λέει κάτι σχετικό μέ διαφορετικούς ὅρους: «Οἱ σταγόνες», λέει, «πού στάζουν ἀπό τήν στέγη, θά βγάλουν τόν ἄνθρωπο τόν καιρό τοῦ χειμώνα ἔξω ἀπό τό σπίτι του» (Παροιμ. 27, 15).
Συγκρίνει πολύ ἐπιτυχημένα τήν ἀμελῆ ψυχή μέ τό σπίτι καί μέ τήν στέγη, τήν ὁποία ἀμελεῖ ὁ νοικοκύρης νά συντηρήσει. Ἐξαιτίας αὐτῆς τῆς ἀμέλειας, φθάνουν μέχρι τήν ψυχή ἀνεπαίσθητες – στήν ἀρχή – προσβολές τῶν παθῶν, σάν πολύ μικρές σταγονίτσες βροχῆς. Ἄν, ὅμως, τίς παραμελήσουμε αὐτές τίς σταγονίτσες - ἐπειδή τίς θεωροῦμε ἀσήμαντες – σίγουρα θά ὑποστοῦμε τίς ἀκόλουθες ἐπιπτώσεις:
• Οἱ «σταγονίτσες» τῶν παθῶν θά διαφθείρουν μέ τόν καιρό τίς ἀρετές, πού ἀποτελοῦν τήν στέγη τοῦ σπιτιοῦ·
• ἔπειτα, τά πάθη θά φουντώσουν σάν πλημμύρα, πού θά κατακλύσει τήν ψυχή· καί
• στήν συνέχεια θά ἔλθουν οἱ «χειμωνιάτικες μέρες», δηλαδή ὁ καιρός τῶν δαιμονικῶν πειρασμῶν. Ἡ ἔφοδος τῶν δαιμόνων θά πέσει σάν καταιγίδα πάνω στήν ψυχή, καί θά τήν «ξεσπιτώσουν»· θά τήν διώξουν ἀπό τήν κατοικία τῶν ἀρετῶν.
Ἔτσι ἡ ψυχή θά ἀναγκαστεῖ νά ἐγκαταλείψει τήν ἀνάπαυση καί τήν εἰρήνη τῶν ἀρετῶν, δηλαδή ἕνα «τόπο», πού μέ τόσους κόπους καί τόσο πολυχρόνιες προσπάθειες εἶχε καταφέρει νά κατακτήσει!...» Τί κρῖμα!...
Πόσο ἐπιτακτικό εἶναι, ἑπομένως, τό νά ἐπισκευάζουμε ἀμέσως - μέ τήν σωστή μετάνοια - κάθε «χαραμάδα», πού πάει νά ἀνοίξει στήν στέγη τῆς ψυχῆς. ξυπνώντας ἀκόμη καί ἀπό τήν πιό μικρή σταγόνα πάθους πού νιώσαμε νά στάζει!

ao

Ὁ Ἅγιος Σπυρίδων ὁ Θαυματουργός, ἐπίσκοπος Τριμυθοῦντος Κύπρου

 

Γεννήθηκε ἀπὸ οἰκογένεια βοσκῶν, ποὺ ἦταν κάπως εὔπορη, τὸ 270.
Ἂν καὶ μορφώθηκε ἀρκετὰ στὴν πατρίδα του Κύπρο, ὅμως δὲν ἄλλαξε ἐπάγγελμα. Συνέχισε καὶ αὐτὸς νὰ εἶναι βοσκός. Ἦταν χαρακτήρας ἁπλός, ἀγαθός, γεμάτος ἀγάπη γιὰ τὸν πλησίον του.
Τὶς Κυριακὲς καὶ τὶς γιορτές, συχνὰ ἔπαιρνε τοὺς βοσκοὺς καὶ τοὺς ὁδηγοῦσε στοὺς ἱεροὺς ναούς, καὶ κατόπιν τοὺς ἐξηγοῦσε τὴν εὐαγγελικὴ ἢ τὴν ἀποστολικὴ περικοπή.
Ὁ Θεὸς τὸν εὐλόγησε νὰ γίνεται συχνὰ προστάτης χηρῶν καὶ ὀρφανῶν.
Νυμφεύθηκε εὐσεβῆ σύζυγο καὶ ἀπέκτησε μία κόρη, τὴν Εἰρήνη. Γρήγορα ὅμως, ἡ σύζυγός του πέθανε.
Γιὰ νὰ ἐπουλώσει τὸ τραῦμα του ὁ Σπυρίδων ἀφοσιώθηκε ἀκόμα περισσότερο στὴ διδαχὴ τοῦ θείου λόγου.
Μετὰ ἀπὸ πολλὲς πιέσεις χειροτονήθηκε ἱερέας. Καὶ πράγματι, ὑπῆρξε ἀληθινὸς ἱερέας τοῦ Εὐαγγελίου, ἔτσι ὅπως τὸν θέλει ὁ θεῖος Παῦλος: «Ἀνεπίληπτον, νηφάλιον, σώφρονα, κόσμιον, φιλόξενον, διδακτικόν, τέκνα ἔχοντα ἐν ὑποταγῇ μετὰ πάσης σεμνότητας». Δηλαδὴ ἀκατηγόρητο, προσεκτικό, ἐγκρατῆ, σεμνό, φιλόξενο, διδακτικὸ καὶ νὰ ἔχει παιδιὰ ποὺ νὰ ὑποτάσσονται μὲ κάθε σεμνότητα.
Ἔτσι καὶ ὁ Σπυρίδων, τόσο σωστὸς ὑπῆρξε σὰν ἱερέας, ὥστε ὅταν χήρεψε ἡ ἐπισκοπὴ Τριμυθοῦντος στὴν Κύπρο, διὰ βοῆς λαὸς καὶ κλῆρος, τὸν ἐξέλεξαν ἐπίσκοπο.
 Ἀπὸ τὴν θέση αὐτὴ ὁ Σπυρίδων προχώρησε τόσο πολὺ στὴν ἀρετή, ὥστε τὸν ἀξίωσε ὁ Θεὸς νὰ κάνει πολλὰ θαύματα.
Νὰ σημειώσουμε ἐδῶ ὅτι ὁ Ἅγιος Σπυρίδων μὲ τὸ κῦρος τῆς ἁγίας καὶ ἠθικῆς ζωῆς του στὴν Α´ Οἰκουμενικὴ σύνοδο, ποὺ ἔγινε στὴ Νίκαια τῆς Βιθυνίας (Μικρὰ Ἀσία) καὶ στὴν ὁποία συμμετεῖχε, κατατρόπωσε τοὺς Ἀρειανοὺς καὶ ἀναδείχτηκε ἀπὸ τοὺς λαμπροὺς ὑπερασπιστὲς τῆς Ὀρθόδοξης πίστης.
Μάλιστα, ὅπως ἀναφέρει ἡ παράδοση, ἀφοῦ μίλησε γιὰ λίγο, κατόπιν ἔκανε τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ καὶ μὲ τὸ ἀριστερὸ χέρι, ποὺ κρατοῦσε ἕνα κεραμίδι, εἰς τύπον τῆς Ἁγίας Τριάδος εἶπε:«εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρός» καὶ ἔκανε νὰ φανεῖ πρὸς τὰ ἐπάνω ἀπ᾿ τὸ κεραμίδι φωτιά, διὰ τῆς ὁποίας εἶχε ψηθεῖ αὐτό.Ὅταν δὲ εἶπε: «καὶ τοῦ Υἱοῦ», ἔῤῥευσε κάτω νερό, διὰ τοῦ ὁποίου ζυμώθηκε τὸ χῶμα τοῦ κεραμιδιοῦ. Καὶ ὅταν πρόσθεσε «καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος», ἔδειξε μέσα στὴν παλάμη του μόνο τὸ χῶμα ποὺ ἀπέμεινε.
Στὶς 12 Δεκεμβρίου τὸ 350 μ.Χ. ἀπεβίωσε.
Τὸ λείψανο τοῦ ἁγίου πῆγε στὴν Κωνσταντινούπολη, στὸν Ναὸ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ἀπ᾿ ὅπου, μετὰ τὴν ἅλωση τῆς Πόλης, κάποιος ἱερέας τοῦ ναοῦ αὐτοῦ, ὀνόματι Γεώργιος Καλοχαιρέτος, μαζὶ μὲ ἄλλα ἱερὰ λείψανα, μετέφερε τὸ λείψανο τοῦ Ἁγίου στὴν Πάργα τῆς Ἠπείρου καὶ ἀπὸ ἐκεῖ στὴν Κέρκυρα κατὰ τὸ 1456 καὶ στὴν ὁποία βρίσκεται μέχρι σήμερα καὶ γιορτάζεται μεγαλοπρεπῶς στὸν ὁμώνυμο Ἱερὸ Ναό.

ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ ΠΡΙΝ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

 

Καλό υπόλοιπο σαρακοστής, καλό στάδιο...
Συγχωρούμε τους εχθρούς μας
Ζητάμε συγνώμη από τους αδελφούς μας

"ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ" 10/12/2017 - "Ο ΠΝΕΥΜΑΤΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ"

 

 

 

Ἡ Σύλληψις τῆς τῆς Ἁγίας Ἄννης Μητέρας τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου

Ἡ Σύλληψις τῆς τῆς Ἁγίας Ἄννης Μητέρας τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου

 

Ὑπὸ τῆς Ἁγίας Ἄννης Μητέρας τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου.
Γιὰ τὴν μητέρα τῆς Θεοτόκου Ἄννα δὲν ἀναφέρουν τίποτα σχετικὸ τὰ Εὐαγγέλια, οὔτε τὰ ὑπόλοιπα βιβλία τῆς Καινῆς Διαθήκης.
Ὅτι ξέρουμε γι᾿ αὐτή, τὸ γνωρίζουμε ἀπὸ τὰ λεγόμενα ἀπόκρυφα Εὐαγγέλια.
Σύμφωνα μὲ τὴν διήγηση αὐτή, ποὺ συμφωνεῖ μὲ τὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Ἱερέας Ματθᾶν, κάτοικος τῆς Βηθλεέμ, ἀπέκτησε τρεῖς θυγατέρες: τὴν Μαρία, τὴν Σοβὴ καὶ τὴν Ἄννα.
Ἡ Μαρία, ἀφοῦ παντρεύτηκε στὴ Βηθλεέμ, γέννησε ἐκεῖ τὴν Ἐλισάβετ, τὴν μητέρα τοῦ Ἰωάννη τοῦ Βαπτιστῆ. Ἡ Ἄννα παντρεύτηκε τὸν Ἰωακεὶμ ἀπὸ τὴν Γαλιλαῖα.
Μετὰ ἀπὸ πολλὰ χρόνια ἀτεκνίας, ἀπέκτησε κόρη, τὴν Παρθένο Μαρία.
Ἡ παράδοση ἀναφέρει ὅτι οἱ γονεῖς της τὴν ἀφιέρωσαν στὴν ὑπηρεσία τοῦ Ναοῦ τῆς Ἱερουσαλήμ, σὲ ἡλικία τριῶν ἐτῶν.
Αὐτοὶ δὲ μετὰ ἀπὸ λίγα χρόνια πέθαναν.
Τὴν Ἁγία Ἄννα τιμοῦσαν ἀπὸ τὰ ἀρχαία χρόνια.
Τὸ συμπεραίνουμε αὐτὸ ἀπὸ διάφορους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἀρχαίους ἐκκλησιαστικοὺς ὕμνους, ποὺ ὑπάρχουν πρὸς τιμὴν τῆς μητέρας τῆς Θεοτόκου.
Ἐπίσης, τὸ ἔτος 550, ὁ αὐτοκράτωρ Ἰουστινιανός, ἀφιέρωσε ναὸ στὴν Κωνσταντινούπολη πρὸς τιμὴν τῆς Ἁγίας Ἄννας.
Ἂς ζητᾶμε λοιπὸν τὶς πρεσβεῖες τῆς Ἁγίας Ἄννας πρὸς τὸ Θεό, γιὰ τὴν ἐνδυνάμωση τῆς ψυχῆς μας καὶ τὴν τελικὴ σωτηρία της.

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΜΥΡΩΝ ΤΗΣ ΛΙΚΙΑΣ - 06 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

Ὁ Ἅγιος Νικόλαος Ἀρχιεπίσκοπος Μύρων τῆς Λυκίας, ὁ Θαυματουργός

Ὁ Κύριος, στὴν ἐπὶ τοῦ Ὄρους ὁμιλία του, εἶπε:

«Γίνεσθε οἰκτίρμονες, καθὼς καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστι»

Νὰ γίνεσθε δηλαδή, σπλαγχνικοὶ πρὸς τὸν πλησίον καὶ συμπονετικοὶ στὶς δυστυχίες του καὶ τὶς ἀνάγκες του, καθὼς καὶ ὁ οὐράνιος Πατέρας σας εἶναι εὐσπλαχνικὸς πρὸς ὅλους.

Μία τέτοια προσωποποίηση τῆς χριστιανικῆς εὐσπλαχνίας ὑπῆρξε καὶ ὁ Ἅγιος Νικόλαος.

Γεννήθηκε τὸν 3ο αἰῶνα μ.Χ. στὰ Πάταρα τῆς Λυκίας, ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς καὶ πλουσίους.

Ὅμως, σὲ νεαρὴ ἡλικία ἔμεινε ὀρφανὸς καὶ κληρονόμος μίας μεγάλης περιουσίας.

Ἀλλὰ ὁ Νικόλαος, ἐμπνεόμενος ἀπὸ φιλάνθρωπα συναισθήματα, διέθετε τὴν περιουσία του γιὰ νὰ ἀνακουφίζει ἄπορα, ὀρφανά, φτωχούς, χῆρες, στενοχωρημένους οἰκογενειάρχες.

Ἕνας μάλιστα, θὰ διέφθειρε τὶς τρεῖς κόρες του, προκειμένου νὰ ἐξασφαλίσει χρήματα.

 Ὅταν τὸ ἔμαθε αὐτὸ ὁ Νικόλαος, μυστικὰ σὲ τρεῖς νύκτες ἐξασφάλισε τὴν προῖκα τῶν τριῶν κοριτσιῶν, ἀφήνοντας 100 χρυσὰ φλουριὰ στὴν κάθε μία.

 Ἔτσι, οἱ τρεῖς κόρες ἀποκαταστάθηκαν καὶ γλίτωσαν ἀπὸ βέβαιη διαφθορά.

 Ἔπειτα ὁ Νικόλαος, μετὰ ἀπὸ ἕνα ταξίδι του στὴν Ἱερουσαλήμ, χειροτονήθηκε ἱερέας στὰ Πάταρα. Καὶ ὅταν ἀπεβίωσε ὁ τότε Ἀρχιεπίσκοπος Μύρων τῆς Λυκίας, οἱ ἐπίσκοποι, διὰ θεϊκῆς ἀποκαλύψεως, ἔκαναν Ἀρχιεπίσκοπο τὸ Νικόλαο.
Ἀπὸ τὴν νέα του θέση ὁ Νικόλαος, ἐπεξέτεινε τοὺς ἀγῶνες του γιὰ τὴν προστασία τῶν φτωχῶν καὶ τῶν ἀπόρων.
Ἔκανε πολλὰ θαύματα καὶ ἦταν σημαντικὴ ἡ συμμετοχή του στὴν Α´ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο.
Πέθανε εἰρηνικὰ τὸ ἔτος 330 μ.Χ.

Ἡ Ἁγία Βαρβάρα ἡ Μεγαλοµάρτυς - 04 Δεκεμβρίου

https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/c/c5/Sveta_Varvara%2C_detalj_freske_iz_Bogorodice_Ljevi%C5%A1ke%2C_XIV_vek.jpg

Μίκυ Mystique, CC BY-SA 4.0 <https://creativecommons.org/licenses/by-sa/4.0>, via Wikimedia Commons

Ἀποτελεῖ κόσµηµα τῶν µαρτύρων τοῦ 3ου αἰῶνα µ.χ.

Ὁ πατέρας της ἦταν ἀπὸ τοὺς πιὸ πλούσιους εἰδωλολάτρες τῆς Ἠλιουπόλεως καὶ ὀνοµαζόταν Διόσκορος. Μοναχοκόρη ἡ Βαρβάρα, διακρινόταν γιὰ τὴν ὀµορφιὰ τοῦ σώµατός της, τὴν εὐφυΐα καὶ σωφροσύνη της.
 Στὴ χριστιανικὴ πίστη κατήχησε καὶ εἵλκυσε τὴν Βαρβάρα µία εὐσεβὴς χριστιανὴ γυναῖκα.
Τὴ ζωή της µέσα στὸ εἰδωλολατρικὸ περιβάλλον ἡ Βαρβάρα περνοῦσε «ἐν πάσῃ εὐσεβείᾳ καὶ σεµνότητι», δηλαδὴ µὲ κάθε εὐσέβεια καὶ σεµνότητα.
 Ὅµως τὸ γεγονὸς αὐτό, δὲν ἔµεινε γιὰ πολὺ καιρὸ µυστικό.
Ὁ Διόσκορος ἔµαθε ὅτι ἡ κόρη του εἶναι χριστιανὴ καὶ ἐκνευρισµένος διέταξε τὸν αὐστηρὸ περιορισµό της.
Ἀλλὰ ἡ Βαρβάρα κατόρθωσε καὶ δραπέτευσε. Ὁ πατέρας της τότε ἐξαπέλυσε ἄγριο κυνηγητὸ µέσα στὶς σπηλιὲς καὶ τὰ δάση, ὅπου κρυβόταν ἡ κόρη του.
Τελικά, κατόρθωσε καὶ τὴν συνέλαβε.
Ἀλλὰ ὁ ἄσπλαχνος καὶ πωρωµένος εἰδωλολάτρης πατέρας, παρέδωσε τὴν κόρη του στὸν ἡγεµόνα Μαρκιανό.
Αὐτός, ἀφοῦ στὴν ἀρχὴ δὲν κατόρθωσε µὲ δελεαστικοὺς τρόπους νὰ µεταβάλει τὴν πίστη της, διέταξε καὶ τὴν µαστίγωσαν ἀνελέητα.
 Κατόπιν τὴν φυλάκισε, ἀλλὰ µέσα ἐκεῖ ὁ Θεὸς θεράπευσε τὶς πληγὲς τῆς Βαρβάρας καὶ ἐνίσχυσε τὸ θάῤῥος της. Τότε ὁ ἡγεµόνας θέλησε νὰ τὴν διαποµπεύσει δηµόσια γυµνή.
Ἀλλὰ ἐνῷ ἔβγαζαν τὰ ῥοῦχα της, ἄλλα ὡραιότερα ἐµφανίζονταν στὸ σῶµα της.
Ὁ ἡγεµόνας βλέποντας τὸ θαῦµα, διέταξε νὰ ἀποκεφαλισθεῖ. Χωρὶς καθυστέρηση, ὁ ἴδιος ὁ κακοῦργος πατέρας της, ἀνέλαβε καὶ τὴν ἀποκεφάλισε. 

Ο Θεός δεν μας υποσχέθηκε επίγεια ευτυχία! - π.Αλέξανδρος Σμέμαν

Ἀλλά γιατί ὅλα αὐτά, ἐκτὸς ἀπὸ µιά στιγµιαία χαρά, δὲν ἔχουν µιά µεγαλύτερη καί διαρκέστερη ἐπίδραση; Πόσος θυµός, ἀµοιβαῖος πόνος, προσβολή. Πόση - δίχως ὑπερβολὴ -κρυµµένη βία. Τί εἶναι αὐτὸ πού θέλει ὁ ἄνθρωπος; Γιὰ ποιὸ πράγµα διψᾶ; Ἂν δὲν τὸ λάβει, µεταµορφώνεται σ’ ἕνα πρόσωπο τοῦ κακοῦ, κι ἂν τὸ λάβει,τὸν κάνει νὰ ἐπιθυµεῖ περισσότερο. Θέλει τὴν ἀναγνώριση, δηλαδὴ τὴ «δόξα τῶν ἄλλων». Νὰ εἶναι «κάποιος» γιά τόν ἄλλο, γιά τούς ἄλλους, «κάτι»: µιά ἀρχή, µιά ἐξουσία, ἕνα ἀντικείµενο φθόνου, κ.λπ. Ἐδῶ βρίσκεται, νοµίζω, ἡ κύρια πηγὴ καὶ ἡ οὐσία τῆς ὑπερηφάνειας. Κι αὐτὴ ἡ ὑπερηφάνεια µεταµορφώνει ἀδελφοὺς σ’ ἐχθρούς.

 

Στὴν Ἐκκλησία, ποὺ εἶναι ἕνας µικρόκοσµος καὶ ποὺ καλεῖται ν’ ἀποκαλύψει τὴν Καινὴ Ζωὴ σ’ αὐτὸν τὸν κόσµο, στὴν Ἐκκλησία ποὺ ἡ ζωή της, ἡ πηγή της καὶ ἡ οὐσία της δὲν εἶναι ἡ ὑπερηφάνεια, ἀλλά ἡ ἀγάπη (τῶν ἐχθρῶν µας) - ὅλα αὐτὰ εἶναι ἰδιαίτερα ὁρατά. Ἔξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, «ἐν τῷ κόσµῳ τούτῳ», ἡ ὑπερηφάνεια - ὅπως ὁ θάνατος, ἡ ἐξουσία, ὁ πόθος - εἶναι νόµιµη. Ἐφευρίσκονται σχήµατα γιὰ τὸν ἐξαγνισµό τους, τὴ µεταµόρφωσή τους σὲ κοινωνικὰ ἀποδεκτὰ φαινόµενα. Γι’ αὐτὸ ἔχουµε τὴ σηµερινὴ ἀναστάτωση µὲ τὰ «δικαιώµατα», τὴ δηµοκρατία, κ.λπ. Ἡ κύρια κινητήρια δύναµη σήµερα δὲν εἶναι ἡ «ἐλευθερία», ὅπως συνήθως νοµίζουµε, ἀλλὰ ἡ ἐξίσωση. Εἶναι µιά ἰσχυρὴ ἄρνηση τῆς ἱεραρχίας στὴ ζωή, ὑπεράσπιση ὄχι τοῦ δικαιώµατος τοῦ καθένα νὰ εἶναι ὁ ἐαυτός του, ἀλλά µιά ὑποσυνείδητη διαβεβαίωση πὼς ὅλοι οὐσιαστικὰ εἴναι ἴδιοι, δηλαδὴ ὅτι δὲν ὑπάρχουν «πρῶτοι», ἀναντικατάστατοι, µοναδικοί, «κεκληµένοι».

 

Παρ’ ὅλα αὐτά, στὸν πεπτωκότα κόσµο µας, τὰ δικαιώµατα καὶ ἡ δηµοκρατία εἶναι σχετικὰ καλά, εἶναι µιά σχετικὴ ρύθµιση στὸν ἀγώνα τοῦ καθενὸς ἐνάντια σ’ ὅλους τούς ἄλλους. Γίνονται κακὰ µόνον ὅταν ἐξαφανιστοῦν τὰ σχετικὰ τους χαρακτηριστικὰ καὶ «θεωθοῦν», ὥστε νὰ γίνουν καλὰ σὲ µία ὁλοκληρωτική, φασιστικὴ κυβέρνηση• ἀλλά τότε µεταβάλλονται σὲ κακὸ ἐκεῖ ὅπου νικοῦν καὶ γίνονται αὐτοσκοπός, δηλαδή εἴδωλο. Γίνονται δὲ εἴδωλο κάθε φορὰ ποὺ παύουν νὰ ὑπερασπίζονται τὸν ἀδύναµο, καὶ µετατρέπονται σὲ ὄργανο ἐξίσωσης, καὶ γι’ αὐτὸ πνευµατικοῦ ἀπανθρωπισµοῦ καὶ τελικὰ ὑπερηφάνειας.

 

Στὴν Ἐκκλησία, δικαιώµατα, ἐξισωτισµός καὶ ἀγῶνες εἶναι ἀνεφάρµοστα, ἐπειδὴ ἡ Ἐκκλησία δὲν γνωρίζει ἄλλο νόµο ἀπὸ τὸν νόµο τῆς ἀγάπης• ἤ µᾶλλον τὴν ἴδια τὴν ἀγάπη. Ἂν ἐκπέσει ἤ ἀδυνατίσει ἡ ἀγάπη, ἂν κάποιος ἀποµακρυνθεῖ ἀπὸ τὴν ἀγάπη, εἰσβάλλει ἡ ὑπερηφάνεια (ἐπιθυµία τῆς σαρκός, ἐπιθυµία τῶν ὀφθαλµῶν, ἀλαζονεία τοῦ βίου - Α’ Ιωαν. 2,16). Ἡ ἀγάπη, ὡς ζωὴ τοῦ Θεοῦ - καὶ σ’ αὐτή τὴ ζωὴ δὲν ὑπάρχει ἀλαζονεία. Ὁ Πατὴρ εἶναι πάντοτε Πατήρ, ἀλλά δίνει τὰ πάντα στὸν Υἱό. Ὁ Υἱὸς δὲν ἰσχυρίζεται πὼς εἶναι ὁ Πατὴρ ἀλλά εἶναι αἰωνίως ὁ Υἱός, καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦµα εἶναι ἡ Ζωὴ καθαυτή, ἡ Ἐλευθερία καθαυτὴ («τὸ πνεῦµα ὅπου θέλει πνεῖ», Ιωαν. 3,8), εἶναι ἡ ἴδια ἡ Ἀγάπη τοῦ Πατρὸς πρὸς τὸν Υἱό τοῦ Υἱοῦ πρὸς τὸν Πατέρα, τὸ θεῖο δῶρο τῆς ὕπαρξης καὶ τῆς ὑπακοῆς. Ὁ Θεὸς δίνει αὐτή τὴν ἀγάπη, κάνει τὸν ἄνθρωπο µέρος αὐτῆς τῆς ἀγάπης, καὶ αὐτὴ ἡ κοινωνία εἶναι ἡ Ἐκκλησία.

 

 Ἔτσι στὴν Ἐκκλησία δὲν ὑπάρχουν δικαιώµατα, οὔτε συνδεόµαστε µ’ αὐτὰ τὰ δικαιώµατα, οὔτε ὑπάρχει ἐξισωτισµός. Δὲν ὑπάρχει ἐξισωτισµός, γι’ αὐτὸ καὶ δὲν ὑπάρχει σύγκριση -ποὺ εἶναι ἡ κύρια πηγὴ ὑπερηφάνειας. Ἡ πρόσκληση γιὰ τελείωση πού ἀπευθύνεται σὲ κάθε πρόσωπο εἶναι µία πρόσκληση νὰ βροῦµε τὸν ἑαυτό µας, ὄχι βέβαια µὲ τὴ σύγκριση, οὔτε µὲ τὴν αὐτοανάλυση («ποῦ βρίσκεται τὸ δυναµικό µου;») ἀλλά κατὰ Θεόν. Ἀπὸ δῶ προέρχεται καὶ τὸ παράδοξο: µπορεῖς νὰ βρεῖς τὸν ἑαυτό σου µόνον ὅταν τὸν χάσεις, καὶ αὐτὸ σηµαίνει νὰ ταυτίσεις ὁλοκληρωτικὰ τὸν ἑαυτό σου µὲ τὴν κλήση τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ τὸ σχέδιο ποὺ ὑπάρχει γιὰ τὸν ἄνθρωπο δὲν ἀποκαλύπτεται στὸν ἴδιο τὸν ἄνθρωπο ἀλλά «ἐν Θεῷ»!

 

Ν’ ἀγαπᾶς - τὸν ἑαυτό σου καὶ τοὺς ἄλλους - µὲ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ: πόσο χρειάζεται αὐτὸ στὴν ἐποχή µας ποὺ ἡ ἀγάπη ἔχει σχεδὸν ὁλοκληρωτικὰ παρεξηγηθεῖ. Πόσο χρήσιµο δὲν θὰ ἦταν ἂν στοχαζόµασταν προσεκτικότερα καὶ βαθύτερά τή ριζικὴ ἰδιαιτερότητα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Μοῦ φαίνεται µερικὲς φορὲς πὼς ἡ πρώτη ἰδιορρυθµία της εἶναι ἡ σκληρότητά της. Αὐτὸ σηµαίνει - mutatis mutandis - τὴν ἀπουσία συναισθηµατικότητας µὲ τὴν ὁποία ὁ κόσµος καὶ ὁ Χριστιανισµὸς ταυτίζουν συνήθως αὐτή τὴν ἀγάπη.

 

Στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, δὲν ὑπάρχει καµία ὑπόσχεση γιὰ ἐπίγεια εὐτυχία, καµιὰ φροντίδα γι’ αὐτήν. Αὐτὴ ἡ ἀγάπη εἶναι ὑποταγµένη ὁλοκληρωτικὰ στὴν ἐπαγγελία καὶ στὴν ἔγνοια γιὰ τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, δηλαδὴ στὴν ἀπόλυτη εὐτυχία γιὰ τὴν ὁποία ὁ Θεὸς ἔχει δηµιουργήσει τὸν ἄνθρωπο καὶ στὴν ὁποία ἔχει καλέσει τὸν ἄνθρωπο. Ἔτσι, ἡ πρώτη οὐσιαστικὴ σύγκρουση ἀνάµεσα στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ στὴν πεπτωκυία ἀνθρώπινη ἀγάπη: «Κόψε τὸ χέρι σου», «βγάλε τὸ µάτι σου», «ἄφησε τὴ γυναίκα καὶ τὰ παιδιά σου», «ἀκολούθησε τὴ στενὴ ὁδό...» - ὅλα αὐτὰ εἶναι φανερὸ πὼς δὲν συµβιβάζονται µὲ τὴν εὐτυχία στὴ ζωή. Αὐτὸ ἦταν ποὺ ἔκανε τὸν κόσµο ν’ ἀλλάξει δρόµο ἀπὸ τὴν ὁλοκληρωτικὴ ἀγάπη καὶ νὰ τὸν γεµίσει µὲ µῖσος.
ao

Χωρὶς φιλοσοφίες, χωρὶς ἐπιχειρήματα…

Στὸν πατέρα Παΐσιο πῆγε ἕνα παιδὶ καὶ τοῦ λέει:

 "Εἶμαι ἕνας ἀλήτης. Ἐγὼ δὲν σώζομαι".

Καὶ τοῦ λέει ὁ πατήρ Παϊσιος: "Θὰ κάνω ἐγὼ προσευχὴ στὸν Θεὸ καὶ θὰ γίνεις τὸ πιὸ καλὸ παιδὶ τοῦ κόσμου!" -τοῦ λέει.

"Πάτερ ἐγὼ δὲν σώζομαι οὔτε μὲ σφαῖρες!".

"Βρέ, θὰ κάνω ἐγὼ προσευχὴ καὶ θὰ γίνεις τὸ πιὸ καλὸ παιδί. Ξέρεις τί καλὸ παιδὶ ποῦ εἶσαι; Ἄντε, γειά σου" καὶ ἔφυγε.

Καὶ ἀπὸ ΄κείνη τὴν ἡμέρα (είπε) ἄρχιζε νὰ νιώθει ν'ἀλλάζει κάτι μέσα του.

Σεισμός. Σεισμός. Ἡ ψυχή του... Κάτι, κάτι γίνεται... "Ἐγὼ ἤθελα ἁμαρτίες. Τώρα δὲν θέλω.

Ἐγὼ εἶχα τὸ μυαλό μου, ἤτανε καζάνι ἀπὸ σκέψεις καὶ ἀπὸ τὴν θολούρα, τώρα ξαστέρωσα. Τί γίνεται;".

Μία προσευχὴ τὸν συνόδευε. Χωρὶς λόγια, χωρὶς ἐπιχειρήματα, χωρὶς φιλοσοφίες, χωρὶς ἀναλύσεις!
ao

ΣΥΝΤΑΓΗ ΣΩΤΗΡΙΑΣ (Γέροντος Παϊσίου)‏

Η «συνταγή» σωτηρίας του Γέροντα προς όλους τους κοπιώντας και πεφορτισμένους, ήταν απλή και σαφής:
  -Αναζητήστε σανίδα σωτηρίας κοντά στο Θεό.

 -Περιορίστε τις υλικές ανάγκες σας, γιατί δημιουργούν τεράστια βάρη και άγχη.

 -Μη ζηλεύετε ανθρώπους που έχουν χρήματα, ανέσεις, δόξα και ισχύ, αλλά εκείνους που ζουν με αρετή, λογική και ευσέβεια.

 -Μη ζητάτε από τον Θεό πράγματα που στηρίζουν μόνο το σώμα σας, αλλά, κυρίως, ό,τι είναι καλό και ωφέλιμο για τη ψυχή σας.

-Αλλάξτε ζωή, ανακαλύψτε το νόημα της ζωής, κερδίστε τον χρόνο που χάσατε στη μέχρι τώρα πορεία σας στη γη.

-Μη εμπιστεύεστε το φρόνημα κοσμικών ανθρώπων.

-Θεραπευτείτε από αρρώστιες που κυριαρχούν στη ζωή ανθρώπων που δεν έμαθαν να νηστεύουν, να εγκρατεύονται, να προσεύχονται, να ελπίζουν.

-Μην απελπίζεστε. Ο Θεός είναι πανταχού παρών και αγαπάει τον άνθρωπο.

-Κόψτε κάθε σχέση με το κακό, ζήστε ελεύθερα, σύμφωνα με το θέλημα του Κυρίου.

-Αποδείξτε την πίστη σας και με έργα αγάπης προς τον πλησίον.

-Αποφασίστε, τί θέλετε πιο πολύ: τη συμπάθεια του κόσμου ή την επιστροφή κοντά στο Θεό;

-Σχεδόν όλα τα προβλήματα ξεκινούν από το στόμα (από το πώς μιλάς) και, επίσης, από το πόσο εξαρτάσαι από τα πάθη σου.

-Να αγαπάς τη γυναίκα σου πιο πολύ απʼ τον εαυτό σου. Με έργα, όχι με λόγια. Και να μη της μιλάς ποτέ άσχημα, γιατί καμιά φορά η γλώσσα σκοτώνει και καταστρέφει την αγάπη. Επίσης, να προσέχετε, γιατί μερικοί γονείς χαϊδεύουν πολύ τα παιδιά τους και τους κάνουν όλα τα χατίρια. Και όταν χαϊδεύεις πολύ το παιδί, θα γίνει εγωιστής και θα πάρει στραβό δρόμο. Πολλοί γονείς φροντίζουν περισσότερο να δώσουν υλικά πράγματα στα παιδιά τους. Αυτό είναι λάθος. Το σώμα έχει πολλές υλικές επιθυμίες, αλλά σύντομη ζωή. Η ψυχή έχει συνέχεια, άλλη πορεία. Η ψυχή δεν καταλήγει στο χώμα, άλλα στο Θεό. Όλοι σήμερα ασχολούνται με το σώμα τους, όχι με τις ανάγκες της ψυχής τους.

-Ποιες είναι οι ανάγκες της ψυχής;

-Να, πώς να στο πω; Οι ανάγκες της ψυχής είναι διαφορετικές. Και οι χαρές της ψυχής είναι αλλιώτικες από τις χαρές του σώματος. Το σώμα εύκολα το βολεύεις, τη ψυχή όχι. Αν έχεις λεφτά και μπεις σε ένα μεγάλο μαγαζί, το σώμα βολεύτηκε. Αλλά τί μπορείς να βρεις σε ένα, πώς τα λένε αυτά τα μεγάλα μαγαζιά, ναι, σουπερ μάρκετ, για τη ψυχή σου; Η ψυχή χρειάζεται άλλα πράγματα. Η ψυχή έχει ανάγκη από ειρήνη, ησυχία, επικοινωνία με το Θεό. Για να συντηρηθεί το σώμα, χρειάζονται αργύρια και επιούσιος άρτος. Η ψυχή για να συντηρηθεί χρειάζεται θεία τάλαντα, τον επουράνιο Άρτο.

από το βιβλίο «Τέσσερις ώρες με τον π. Παΐσιο
ao

ΛΟΓΟΣ ΑΓΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΚΤΗΜΟΝΕΣ & ΕΛΕΗΜΟΝΕΣ

Δεν είναι (μόνο) να πιστέψει ο άνθρωπος ολόκληρο το ευαγγέλιο του Θεού.

(Αλλά) Πρέπει να απαλλαγεί από τα υλικά πράγματα.

Για να απαλλαγεί ο άνθρωπος από τα υλικά πράγματα πρέπει, να μην αγαπά αυτά.

Ο άνθρωπος που είναι συνδεδεμένος με την φιλοκτημοσύνη , είναι δούλος των παθών.

Διά να νεκρωθούν τα πάθη πρέπει να γίνομε ελεήμονες .

Ο ελεήμων πρέπει να δίδει απ’ όσα απέκτησε ο ίδιος εκ των κόπων του, από το ίδρωτά του, όχι από αδικίες.

Διότι ο κάθε ελεήμων πρέπει να είναι δίκαιος διότι εάν δεν είναι δίκαιος, τότε είναι τυφλός, δε βλέπει, δε βλέπει

Γιατί δεν μπορείς να αδικείς, να αρπάζεις, να αδικείς άλλους ανθρώπους και να κάνεις ελεημοσύνη.

Ο Πιστός πρέπει να υπομένει κάθε αδικία από τους άλλους.

Ο Χριστιανός όχι μόνον την αδικίαν πρέπει να υπομένει μετά χαράς αλλά και την ψυχήν του πρέπει να θυσιάζει υπέρ του πλησίον.

Τότε γίνεται τέλειος, τότε γίνεται ελεήμων, τότε γίνεται Άγιος

Ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας ὁ Ἀπόστολος, ὁ Πρωτόκλητος

Ὁ Ἀνδρέας, ψαρὰς στὸ ἐπάγγελμα καὶ ἀδελφὸς τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου, ἦταν ἀπὸ τὴν Βηθσαϊδὰ τῆς Γαλιλαίας.

Ἐπειδὴ κλήθηκε ἀπὸ τὸν Κύριο πρῶτος στὴν ὁμάδα τῶν μαθητῶν, ὀνομάστηκε πρωτόκλητος.

Ἡ ἱστορία τῆς ζωῆς τοῦ Ἀνδρέα μέχρι τὴν Σταύρωση, τὴν Ἀνάσταση καὶ τὴν Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου, ὑπῆρξε σχεδὸν ἴδια μὲ ἐκείνη τῶν ἄλλων μαθητῶν.

Μετὰ τὸ σχηματισμὸ τῆς πρώτης Ἐκκλησίας, ὁ Ἀνδρέας κήρυξε στὴ Βιθυνία, Εὔξεινο Πόντο, Θρᾴκη, Μακεδονία καὶ Ἤπειρο.

Τελικά, κατέληξε στὴν Ἀχαΐα. Ἐκεῖ ἡ διδασκαλία του καρποφόρησε καὶ μὲ τὶς προσευχές του θεράπευσε θαυματουργικὰ πολλοὺς ἀσθενεῖς.

Ἔτσι, ἡ χριστιανικὴ ἀλήθεια εἶχε μεγάλες κατακτήσεις στὸ λαὸ τῆς Πάτρας.

Ἀκόμα καὶ ἡ Μαξιμίλλα, σύζυγος τοῦ ἀνθυπάτου Ἀχαΐας Αἰγεάτου, ἀφοῦ τὴν θεράπευσε ὁ Ἀπόστολος ἀπὸ τὴν βαρειὰ ἀῤῥώστια ποὺ εἶχε, πίστεψε στὸ Χριστό.

Τὸ γεγονὸς ἐκνεύρισε τὸν ἀνθύπατο, καὶ μὲ τὴν παρότρυνση τῶν εἰδωλολατρῶν ἱερέων συνέλαβε τὸν Ἀνδρέα καὶ τὸν σταύρωσε σὲ σταυρὸ σχήματος Χ.

 Ἔτσι, ὁ Ἀπόστολος Ἀνδρέας «παρέστησε τὸν ἑαυτό του στὸ Θεὸ δόκιμον ἐργάτην», δηλαδὴ δοκιμασμένο καὶ τέλειο ἐργάτη τοῦ Εὐαγγελίου.

Τὸ λείψανό του ἔθαψε μὲ εὐλάβεια ὁ πρῶτος ἐπίσκοπος Πατρῶν Στρατοκλῆς.
 

"ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ" 03 Δεκεμβρίου 2017 - "Ο ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΦΩΤΙΣΜΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ"

Η δύναμη του Ψαλτηρίου, αληθινό περιστατικό…

Ο Κυρ-Παντελής ταξίδευε με το  τρένο προς Θεσσαλονίκη και  διάβαζε το Ψαλτήριο. Ένα παράξενο  γεγονός όμως σημάδεψε το ταξίδι  του. Καθώς διάβαζε, μία κοπέλα  που καθόταν τρία-τέσσερα  καθίσματα πιο μπροστά άρχισε να  διαμαρτύρεται και να φωνάζει. Στην  αρχή δεν έδωσε σημασία και  πίστεψε πώς κάποια παρεξήγηση έγινε με το διπλανό της. Όταν όμως  ο κυρ-Παντελής είδε πώς ο  ελεγκτής-εισπράκτορας  ερχόταν προς το μέρος του απόρησε.

– Αγαπητέ κύριε, μπορείτε να σταματήσετε να διαβάζετε αυτό το βιβλίο γιατί ενοχλείτε;

– Μα το διαβάζω από μέσα μου! απάντησε εκείνος φανερά απορημένος.

Πώς είναι δυνατόν να ενοχλείται η κοπέλα; Έκπληκτοι και απορημένοι μαζί με τον κυρ-Παντελή ήταν και οι άλλοι επιβάτες. Ένας μάλιστα έξ αυτών φώναξε. <<Αν ενοχλείται η κοπέλα, να αλλάξει βαγόνι…>>. Πράγματι, η άγνωστη κοπέλα μεταφέρθηκε στα πίσω βαγόνια μήν αντέχοντας το Ψαλτήριο. Και λέει ο κυρ-Παντελής στους συνεπιβάτες του.

– Μέχρι προχθές και εγώ μαζί με εσάς αγνοούσα τη δύναμη των Ψαλμών του προφήτη Δαυίδ. Τώρα, και ιδιαίτερα μετά το περιστατικό τούτο, ένα σας λέγω: Το Ψαλτήρι λειτουργεί ως κόπανος που διώχνει τα κακούδια (δαιμόνια) από πάνω μας και από το περιβάλλον μας. Έτσι έλεγε ένας άγιος που έζησε στη γειτονιά μας (ο τρελο-Γιάννης).

Από το βιβλίο:  «Ο τρελο-Γιάννης  «(τόμος Β’)

Γιατί πολλοί χριστιανοί δεν εκκλησιάζονται;

Λέμε ότι η Ελλάδα είναι ορθόδοξη χώρα και ότι οι Έλληνες στην συντριπτική τους πλειοψηφία είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι. Όμως ένα πολύ μικρό ποσοστό εκκλησιάζονται κάθε Κυριακή και κάθε μεγάλη γιορτή. Οι περισσότεροι ή εκκλησιάζονται πολύ αραιά ή δεν εκκλησιάζονται καθόλου. Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό;

 Οι κυριότεροι λόγοι για τους οποίους πολλοί Χριστιανοί δεν εκκλησιάζονται σήμερα είναι τρείς.

Πρώτος λόγος είναι η απιστία και η έλλειψη αγάπης προς το Θεό.

Όταν οι άνθρωποι δεν πιστεύουν  ότι υπάρχει Θεός και ότι τα πάντα, και τα υλικά και τα πνευματικά αγαθά τα χρωστάνε σε Αυτόν θεωρούν περιττό να πάνε να εκκλησιαστούν. Ακόμη πολλοί άνθρωποι, ιδίως νέοι δεν εκκλησιάζονται διότι η πίστη τους έχει κλονιστεί από την αθεϊστική και αντιεκκλησιαστική προπαγάνδα και από τις εξυπνάδες διαφόρων ψευτοφιλοσόφων.

Όσο για την έλλειψη της αγάπης προς το Θεό, βλέπουμε σήμερα ότι οι άνθρωποι λατρεύουν τα πράγματα, τα σπίτια, τα χωράφια, τα πολυτελή αυτοκίνητα, τα ταξίδια και κάποια πρόσωπα, ενώ αντιθέτως δεν λατρεύουν τον μεγάλο ευεργέτη τους, το Θεό Πατέρα που τους χαρίζει όλα αυτά. Όταν αγαπάμε έναν άνθρωπο, θέλουμε να είμαστε συνέχεια κοντά του, να κουβεντιάζουμε μαζί του, να τον συμβουλευόμαστε, και να βοηθάμε ο ένας τον άλλον. Και μόνον που τον βλέπουμε, χαιρόμαστε, ενώ όταν τον αποχωριζόμαστε, λυπούμαστε. Έτσι, αν συνειδητοποιήσουμε ότι ο Θεός είναι Πατέρας μας τότε πολύ περισσότερο θα ποθούμε να βρισκόμαστε συνέχεια κοντά του είτε στην κατά ιδίαν προσευχή είτε την ώρα του εκκλησιασμού.

 Δεύτερος λόγος είναι η υλιστική και αμαρτωλή ζωή.

Ο Επίκουρος και οι Επικούρειοι πέθαναν πριν πολλούς αιώνες, όμως η νοοτροπία και ο τρόπος ζωής τους εξακολουθεί να υπάρχει σε πολλούς ανθρώπους. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν καιρό και αγωνίζονται με άγχος να αποκτήσουν χρήματα και σπίτια, να απολαύσουν τα υλικά αγαθά και τις σαρκικές ηδονές, να ανέβουν σε ψηλές θέσεις και αξιώματα, όμως για ένα δεν έχουν καιρό το οποίο είναι και το σπουδαιότερο, να πάνε στην Εκκλησία και να φροντίσουν για την σωτηρία της ψυχής τους. Αλήθεια ακούσατε κανέναν να λέει δεν έχω καιρό να κάνω τις δουλειές μου ή δεν έχω καιρό να φάω ή δεν έχω καιρό να κοιμηθώ και να αναπαυθώ; Λοιπόν δεν είναι επιτυχία του διαβόλου να φροντίζουμε για όλα και να μην φροντίζουμε για την αθάνατη ψυχή μας; Όσο για την αμαρτωλή ζωή έχουμε να παρατηρήσουμε, ότι όταν οι άνθρωποι σαν άλογα ζώα πέφτουν με τα μούτρα στην απόλαυση των σαρκικών ηδονών, δεν έχουν διάθεση για πνευματική ζωή. Επίσης όταν οι άνθρωποι ξενυχτούν στα διάφορα αμαρτωλά κέντρα ή βλέποντας τηλεόραση, το πρωί δεν έχουν καθαρό νου για να σηκωθούν να πάνε στην εκκλησία.

Τρίτος λόγος είναι η άγνοια.

Πολλοί άνθρωποι δεν ξέρουν τι είναι ο Χριστός και τι είναι η Εκκλησία και τι προσφέρουν ο Χριστός και  η Εκκλησία στον άνθρωπο. Έτσι δεν εκκλησιάζονται, διότι δεν ξέρουν τι χάνουν. Πρώτα, πρώτα χάνουν την ειρήνη, τη χαρά, την ελπίδα και την ευτυχία που μόνο ο Χριστός χαρίζει στους ανθρώπους. Εδώ θυμάμαι έναν αγιορείτη ασκητή ο οποίος έλεγε: «Κλαίω από ευτυχία και παρακαλώ τον Θεό να κρατήσει το μυαλό μου μην τρελαθώ από ευτυχία». Ακόμη χάνουν τη δυνατότητα και την ευκαιρία για θεραπεία, καλλιέργεια και σωτηρία της αθάνατης ψυχής τους. Ο Άγιος Νεκτάριος λέει χαρακτηριστικά, ότι η εκκλησία είναι το μόνο ιατρείο  μέσα στο οποίο μπορεί να θεραπευτεί, να καλλιεργηθεί και να σωθεί η ψυχή του ανθρώπου. Ένα τρίτο κορυφαίο που χάνουν οι άνθρωποι, που από άγνοια δεν εκκλησιάζονται, είναι η ένωσή τους με το Θεό. Στο σπίτι μας όσο και να προσευχόμαστε, δεν μπορούμε να ενωθούμε με το σώμα και το αίμα του Χριστού, το οποίο μόνο στην Εκκλησία προσφέρεται κατά την θεία λειτουργία.

Υπάρχουν ακόμη πέντε προφάσεις για τον μη εκκλησιασμό.

Α) Λένε μερικοί: «εμείς όλη την εβδομάδα κουραζόμαστε και θέλουμε την Κυριακή να κοιμηθούμε, να ξεκουραστούμε». Αυτός ο ισχυρισμός πέφτει στο κενό, διότι τώρα υπάρχει η πενθήμερη εργασία, αλλά δεν αξίζει να θυσιάσουμε από αγάπη προς τον Χριστό λίγο από τον ύπνο και την ανάπαυσή μας, τη στιγμή που ο Χριστός σταυρώθηκε από την απέραντη αγάπη Του για μας;

Β) Λένε μερικοί ότι ο παπάς της ενορίας τους δεν είναι καλός. Αλλά αδελφοί μου οι αμαρτίες του παπά, όσο μεγάλες και αν είναι, δεν εμποδίζουν την χάρη του Θεού. Αλλά και πάλι, δεν υπάρχουν καλοί παπάδες; Δόξα τω Θεώ οι πλείστοι ιερείς είναι άξιοι της αποστολής τους. Μπορείτε, λοιπόν, κάλλιστα να πάτε να εκκλησιαστείτε σε άλλο ναό.

Γ) Λένε άλλοι: «Τι να κάνω να πάω στην Εκκλησία, να ακούω τα ίδια και τα ίδια;». Αγαπητοί μου, τον ίδιο αέρα αναπνέετε, το ίδιο νερό πίνετε, το ίδιο ψωμί τρώτε, ο ίδιος ήλιος σας ζωογονεί. Γιατί δεν διαμαρτύρεστε γι’ αυτά  και διαμαρτύρεστε για τη λατρεία του Θεού;

Δ) Άλλοι διαμαρτύρονται για την ώρα που γίνεται η Θεία Λειτουργία. Πιστεύω όμως ότι, έστω και αν η Θεία Λειτουργία γινόταν στις δώδεκα το μεσημέρι, οι άνθρωποι αυτοί δεν θα πήγαιναν να εκκλησιαστούν, διότι το θέμα είναι όχι ότι δεν μπορούν, αλλά ότι δεν θέλουν να εκκλησιαστούν.

Ε) Διαμαρτύρονται κυρίως οι νέοι για τη γλώσσα της λατρείας. Όμως και αυτή η πρόφαση ξεπερνιέται, διότι υπάρχουν βιβλιαράκια με την ερμηνεία της θείας λειτουργίας και των άλλων ακολουθιών. Αλλά, διερωτώμαι: «Γιατί άνθρωποι αγράμματοι καταλαβαίνουν και ζουν την θεία λατρεία, ενώ άνθρωποι που έχουν βγάλει το Λύκειο και το Πανεπιστήμιο δεν την καταλαβαίνουν; Λοιπόν, μήπως είναι η θεία λατρεία περισσότερο  θέμα καρδιάς και λιγότερο θέμα νου και γνώσεων;».

 Βοϊνέσκος Νικόλαος