Η ΎΨΩΣΙΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΚΑΙ ΖΩΟΠΟΙΟΎ ΣΤΑΥΡΟΎ ─ 14 Σεπτεμβρίου, (Νηστεία ἐκ πάντων)

(Γίνεται κατάλυσις οίνου καί ελαίου όταν ή εορτή πέφτει Σάββατο. Άν έπεφτε Τετάρτη ή Παρασκευή δέν θά καταλύαμε οίνο καί έλαιον. Η Χάρις τού Τιμίου Σταυρού νά μάς σκέπει).

Ἡ  Ὕψωσις τοῦ Τιµίου καὶ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ (Νηστεία ἐκ πάντων)

Τὸ ἔτος 326 ἡ Ἁγία Ἑλένη πῆγε στὴν Ἱερουσαλὴµ γιὰ νὰ προσκυνήσει τοὺς Ἁγίους Τόπους καὶ νὰ εὐχαριστήσει τὸ Θεὸ γιὰ τοὺς θριάµβους τοῦ γιοῦ της Μ. Κωνσταντίνου.

Ὁ Θεῖος ζῆλος, ὅµως, ἔκανε τὴν Ἅγια Ἑλένη νὰ ἀρχίσει ἔρευνες γιὰ τὴν ἀνεύρεση τοῦ Τιµίου Σταυροῦ.

Ἐπάνω στὸ Γολγοθὰ ὑπῆρχε εἰδωλολατρικὸς ναὸς τῆς θεᾶς Ἀφροδίτης, τὸν ὁποῖο γκρέµισε καὶ ἄρχισε τὶς ἀνασκαφές.

Σὲ κάποιο σηµεῖο, βρέθηκαν τρεῖς σταυροί. Ἡ συγκίνηση ὑπῆρξε µεγάλη, ἀλλὰ ποιὸς ἀπὸ τοὺς τρεῖς ἦταν τοῦ Κυρίου;

Τότε ὁ ἐπίσκοπος Ἱεροσολύµων Μακάριος µε ἀρκετοὺς Ἱερεῖς, ἀφοῦ ἔκανε δέηση, ἄγγιξε στοὺς σταυροὺς τὸ σῶµα µίας εὐσεβέστατης κυρίας ποὺ εἶχε πεθάνει.

Ὅταν ἦλθε ἡ σειρὰ καὶ ἄγγιξε τὸν τρίτο σταυρό, ποὺ ἦταν πραγµατικὰ τοῦ Κυρίου, ἡ γυναῖκα ἀµέσως ἀναστήθηκε.

Ἡ εἴδηση διαδόθηκε σὰν ἀστραπὴ σὲ ὅλα τὰ µέρη τῆς Ἱερουσαλήµ. Πλήθη πιστῶν ἄρχισαν νὰ συρρέουν γιὰ νὰ ἀγγίξουν τὸ τίµιο ξύλο.

Ἐπειδή, ὅµως, συνέβησαν πολλὰ δυστυχήµατα ἀπὸ τὸ συνωστισµό, ὕψωσαν τὸν Τίµιο Σταυρὸ µέσα στὸ ναὸ σὲ µέρος ὑψηλό, γιὰ νὰ µπορέσουν νὰ τὸν δοῦν καὶ νὰ τὸν προσκυνήσουν ὅλοι.

Αὐτή, λοιπόν, τὴν ὕψωση καθιέρωσαν οἱ ἅγιοι Πατέρες, νὰ γιορτάζουµε στὶς 14 Σεπτεµβρίου, γιὰ νὰ µπορέσουµε κι ἐµεῖς νὰ ὑψώσουµε µέσα στὶς ψυχές µας τὸ Σταυρὸ τοῦ Κυρίου µας, ποὺ ἀποτελεῖ τὸ κατ᾿ ἐξοχὴν «ὅπλον κατὰ τοῦ διαβόλου».

(Ὁρισµένοι Συναξαριστές, αὐτὴν τὴν ἡµέρα, ἀναφέρουν καὶ τὴν ὕψωση τοῦ Τιµίου Σταυροῦ στὴν Κωνσταντινούπολη τὸ 628 ἀπὸ τὸν βασιλιὰ Ἡράκλειο, ποὺ εἶχε νικήσει καὶ ξαναπῆρε τὸν Τίµιο Σταυρὸ ἀπὸ τοὺς Ἀβάρους, οἱ ὁποῖοι τὸν εἶχαν ἁρπάξει ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Τόπους).

Ο ΆΓΙΟΣ ΕΥΦΡΌΣΥΝΟΣ Ο ΜΆΓΕΙΡΟΣ (11 Σεπτεμβρίου) − Προστάτης των μαγείρων

Ὁ Ἅγιος Εὐφρόσυνος ὁ µάγειρος

Ὑπῆρξε ἀγράµµατος, ἀλλ᾿ ἀληθινὰ εὐσεβὴς καὶ πιστός. Ἔκανε οἰκονοµίες µὲ στερήσεις τοῦ ἑαυτοῦ του, µόνο καὶ µόνο γιὰ νὰ κάνει ἐλεηµοσύνες.

Τὸ ἐπάγγελµά του τοῦ ἐπέτρεπε νὰ τρώει πρῶτος τὰ καλύτερα φαγητά.

Αὐτὸς ὅµως, δὲν θέλησε νὰ τὸ µεταχειριστεῖ ποτέ.

Ἔτρωγε µὲ µεγάλη εὐχαρίστηση τὰ χόρτα καὶ τὶς ἐλιές του, τὴν στιγµὴ ποὺ ἔβραζαν ἢ ἕψηναν µπροστά του τὰ ὀρεκτικότερα κρέατα καὶ τὰ προκλητικότερα ψάρια.

Κατόπιν ὁ Εὐφρόσυνος πῆγε σὲ µοναστήρι, ὅπου καὶ ἐκεῖ ἐξασκοῦσε τὸ ἔργο τοῦ µαγείρου.

Ἀλλ᾿ αὐτός, ἀντίθετα ἀπὸ ὅτι στὰ κοσµικὰ ξενοδοχεῖα, στὸ µοναστήρι ἔφτιαχνε µετριότατο φαγητό.

Σὲ µερικοὺς ποὺ τὸν εἰρωνεύονταν γι᾿ αὐτή του τὴν κατάσταση, ὁ Εὐφρόσυνός µε πραότητα ἀπαντοῦσε:

«Ἡ καλὴ µαγειρικὴ δὲν εἶναι τόσο καλὸς βοηθὸς γιὰ τὴν βασιλεία τῶν οὐρανῶν.

Τὴν πολλὴ εὐφροσύνη ποὺ ζητοῦν τὰ σώµατα, θὰ τὴν χάσουν κατ᾿ ἀνάγκην οἱ ψυχές.

Καὶ ἐγὼ δὲν ἔχω ἐδῶ προορισµὸ νὰ σᾶς κολάσω».

Τελικὰ ὁ Εὐφρόσυνος πέθανε σ᾿ ἕνα ἐρηµικὸ ἡσυχαστήριο.

Καὶ ἡ Ἐκκλησία, ποὺ ξέρει ὅτι στὴν αἰώνια ζωὴ δὲν ἔχει κανένα ἀνώτερο δικαίωµα ἀπὸ ἕναν µάγειρα ἕνας βασιλιὰς ἢ φιλόσοφος, ἀνέγραψε µεταξὺ τῶν ἁγίων της τὸν µάγειρο Εὐφρόσυνο, ἐπειδὴ ἤξερε καὶ νὰ πιστεύει καὶ νὰ ζεῖ κατὰ τὸ θέληµα τοῦ Θεοῦ.

Η ΓΈΝΝΗΣΙΣ ΤΉΣ ΥΠΕΡΑΓΊΑΣ ΘΕΟΤΌΚΟΥ ΜΑΡΊΑΣ – Εορτή της 8ης Σεπτεμβρίου

Ἡ Γέννησις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου Μαρίας

«Ἀποκάλυψαν πρὸς Κύριον τὴν ὁδόν σου καὶ ἔλπισον ἐπ΄ αὐτόν, καὶ αὐτὸς ποιήσει».

Φανέρωσε στὸν Κύριό µε ἐµπιστοσύνη τὸ δρόµο καὶ τὶς ἐπιδιώξεις καὶ τὶς ἀνάγκες τῆς ζωῆς σου καὶ ἔλπισε σ΄ Αὐτὸν καὶ Αὐτὸς θὰ κάνει ἐκεῖνα ποὺ ζητᾷς καὶ χρειάζεσαι.

Μ΄ αὐτὴ τὴν ἐµπιστοσύνη καὶ ἐλπίδα, ὁ Ἰωακεὶµ καὶ ἡ Ἄννα ἱκέτευαν προσευχόµενοι τὸ Θεὸ νὰ τοὺς χαρίσει παιδί, νὰ τὸ ἔχουν γλυκεῖα παρηγοριὰ στὰ γεράµατά τους.

Καὶ τὴν ἐλπίδα τους ὁ Θεὸς ἔκανε πραγµατικότητα. Τοὺς χάρισε τὴν Παρθένο Μαριάµ, ποὺ ἦταν ὁρισµένη νὰ γεννήσει τὸ Σωτῆρα τοῦ κόσµου καὶ νὰ λάµψει σὰν ἡ πιὸ εὐλογηµένη µεταξὺ τῶν γυναικῶν.

Ἦταν ἐκείνη, ἀπὸ τὴν ὁποία ἔµελλε νὰ προέλθει Αὐτὸς ποὺ θὰ συνέτριβε τὴν κεφαλὴ τοῦ νοητοῦ ὄφεως.

Στὴν Παλαιὰ Διαθήκη δόθηκαν πολλὲς προτυπώσεις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου.

Μία εἶναι καὶ ἡ βάτος στὸ Σινᾶ, τὴν ὁποία ἐνῷ εἶχαν περιζώσει φλόγες φωτιᾶς, αὐτὴ δὲν καιγόταν.

 Ἦταν ἀπεικόνιση τῆς Παρθένου, ποὺ θὰ γεννοῦσε τὸ Σωτῆρα Χριστὸ καὶ συγχρόνως θὰ διατηροῦσε τὴν παρθενία της.

Ἔτσι, ἡ Ἄννα καὶ ὁ Ἰωακείµ, ποὺ ἦταν ἀπὸ τὸ γένος τοῦ Δαβίδ, µὲ τὴν κραταιὰ ἐλπίδα ποὺ εἶχαν στὸ Θεὸ ἀπέκτησαν ἀπ΄ Αὐτὸν τὸ ἐπιθυµητὸ δῶρο, ποὺ θὰ συντροφεύει τὸν κόσµο µέχρι συντέλειας αἰώνων.

Ανακομιδή Ιερών λειψάνων του Αγίου Νεκταρίου Αιγίνης – Εορτή της 3ης Σεπτεμβρίου

Ιερά Λείψανα:  

Η Κάρα και τα περισσότερα Λείψανα του Αγίου φυλάσσονται στη Μονή Αγίας Τριάδος Αιγίνης.

Ένας αστράγαλος του Αγίου βρίσκεται στο ομώνυμο Προσκύνημα Καμάριζας Λαυρίου.

Ένας σπόνδυλος του Αγίου βρίσκεται στο ομώνυμο Προσκύνημα Χανίων Κρήτης.

Ὁ  Ἅγιος Νεκτάριος Μητροπολίτης Πενταπόλεως Αἰγύπτου

Βίος

Γεννήθηκε στὶς 1 Ὀκτωβρίου τοῦ 1846 στὴ Σηλυβρία τῆς Θρᾴκης ἀπὸ τὸν Δῆµο καὶ τὴν Βασιλικὴ Κεφαλᾶ καὶ ἦταν τὸ πέµπτο ἀπὸ τὰ ἕξι παιδιά τους.

Τὸ κοσµικό του ὄνοµα ἦταν Ἀναστάσιος.

Μικρός, 14 ἐτῶν, πῆγε στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅπου ἐργάστηκε ὡς ὑπάλληλος καὶ κατόπιν ὡς παιδονόµος στὸ σχολεῖο τοῦ Μετοχίου τοῦ Παναγίου Τάφου.

Κατόπιν πῆγε στὴ Χίο, ὅπου, ἀπὸ τὸ 1866 µέχρι τὸ 1876 χρηµάτισε δηµοδιδάσκαλος στὸ χωριὸ Λίθειο.

Τὸ 1876 ἐκάρη µοναχὸς στὴ Νέα Μονὴ Χίου µὲ τὸ ὄνοµα Λάζαρος καὶ στὶς

15 Ἰανουαρίου 1877 χειροτονήθηκε διάκονος, ὀνοµασθεὶς Νεκτάριος, ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Χίου Γρηγόριο (1860-1877), καὶ ἀνέλαβε τὴν Γραµµατεία τῆς Μητροπόλεως. Τὸ 1881 ἦλθε στὴν Ἀθήνα, ὅπου µὲ ἔξοδα τοῦ Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας Σωφρονίου Δ´ (1870-1899), σπούδασε Θεολογία καὶ πῆρε τὸ πτυχίο του τὸ 1885.

Ἔπειτα, ὁ ἴδιος προαναφερόµενος Πατριάρχης, τὸν χειροτόνησε τὸ 1886 πρεσβύτερο καὶ τοῦ ἔδωσε τὰ καθήκοντα τοῦ γραµµατέα καὶ Ἱεροκήρυκα τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας. Διετέλεσε ἐπίσης πατριαρχικὸς ἐπίτροπος στὸ Κάιρο. Στὶς 15 Ἰανουαρίου 1889 χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Πενταπόλεως.

Ἡ δράση του ὡς Μητροπολίτου ἦταν καταπληκτικὴ καὶ ἕνεκα αὐτοῦ θεωρεῖτο ὡς βασικὸς προτεινόµενος ἀπὸ τὸν λαὸ γιὰ τὸν πατριαρχικὸ θρόνο Ἀλεξανδρείας.

Λόγω ὅµως φθονερῶν εἰσηγήσεων (αἰσχρῶν συκοφαντιῶν, ὅτι δῆθεν προσποιεῖται τὸν καλό γιὰ νὰ κερδίσει τὴν ἐξουσία) πρὸς τὸν Πατριάρχη Σωφρόνιο, ὁ ταπεινόφρων Νεκτάριος, γιὰ νὰ µὴ λυπήσει τὸν γέροντα Πατριάρχη, ἐπέστρεψε στὴν Ἑλλάδα (1889).

Διετέλεσε Ἱεροκήρυκας (Εὐβοίας) (1891-1893), Φθιώτιδος καὶ Φωκίδας (1893-1894) καὶ διευθυντὴς τῆς Ῥιζαρείου Ἐκκλησιαστικῆς Σχολῆς στὴν Ἀθήνα (1894-1904).

Μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας Σωφρονίου (1899), ὁ Νεκτάριος ἐκλήθη νὰ τὸν διαδεχθεῖ, ἀλλ᾿ ὁ Ἅγιος ἀρνήθηκε.

Στὰ κηρύγµατά του, πλῆθος λαοῦ µαζευόταν, γιὰ νὰ «ρουφήξει» τὸ νέκταρ τῶν ἱερῶν λόγων του.

Τὸ 1904 ἵδρυσε γυναικεία Μονὴ στὴν Αἴγινα, τῆς ὁποίας ἀνέλαβε προσωπικὰ τὴν διοίκηση, ἀφοῦ ἐγκαταβίωσε ἐκεῖ τὸ 1908, µετὰ τὴν παραίτησή του ἀπὸ τὴν Ῥιζάρειο Σχολή.

Ἔγραψε ἀρκετὰ συγγράµµατα, κυρίως βοηθητικά του θείου κηρύγµατος.

 Ἡ ταπεινοφροσύνη του καὶ ἡ φιλανθρωπία του ὑπῆρξαν παροιµιώδεις.

Πέθανε τὸ ἀπόγευµα τῆς 8ης Νοεµβρίου 1920.

Τόση δὲ ἦταν ἡ ἁγιότητά του, ὥστε ἐπετέλεσε πολλὰ θαύµατα, πρὶν ἀλλὰ καὶ µετὰ τὸν θάνατό του. Ἐνταφιάστηκε στὴν Ἱ. Μονὴ Ἁγ. Τριάδος στὴν Αἴγινα.

Ἡ ἀνακοµιδὴ τῶν ἱερῶν λειψάνων του ἔγινε στὶς 3 Σεπτεµβρίου τοῦ 1953 καὶ στὶς 20 Ἀπριλίου τοῦ 1961 µὲ Πράξη τοῦ Οἰκουµενικοῦ Πατριαρχείου, διακηρύχτηκε Ἅγιος τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας.

ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΙΝΔΊΚΤΟΥ ─ Εορτή της 1ης Σεπτεμβρίου

Ἴνδικτον ἡμῖν εὐλόγει νέου Χρόνου,

Ὦ καὶ Παλαιέ, καὶ δι᾿ ἀνθρώπους Νέε.

Σήμερα η Εκκλησία μας εορτάζει την Αρχή της Ινδίκτου, δηλαδή αρχή του νέου Εκκλησιαστικού έτους. Για την περίπτωση αυτή, ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης γράφει στον Συναξαριστή του:

«Πρέπει να ηξεύρωμεν, αδελφοί, ότι η του Θεού αγία Eκκλησία εορτάζει σήμερον την Iνδικτιώνα, διά τρία αίτια.
Πρώτον, επειδή και αυτή είναι αρχή του χρόνου. Διά τούτο και κοντά εις τους παλαιούς Pωμάνους πολλά ετιμάτο αυτή εξ αρχαίων χρόνων. Iνδικτιών δε κατά την ρωμαϊκήν, ήτοι λατινικήν γλώσσαν, θέλει να ειπή ορισμός.
Kαι δεύτερον εορτάζει ταύτην η Eκκλησία, επειδή και κατά την σημερινήν ημέραν, επήγεν ο Kύριος ημών Iησούς Xριστός μέσα εις την Συναγωγήν των Iουδαίων, και εδόθη εις αυτόν το Bιβλίον του Προφήτου Hσαΐου, καθώς γράφει ο Eυαγγελιστής Λουκάς (Λουκ. δ΄). Tο οποίον Bιβλίον ανοίξας ο Kύριος, ω του θαύματος! ευθύς εύρε τον τόπον εκείνον, ήτοι την αρχήν του εξηκοστού πρώτου κεφαλαίου του Hσαΐου, εις το οποίον είναι γεγραμμένον διά λόγου του τα λόγια ταύτα: «Πνεύμα Kυρίου επ’ εμέ, ου ένεκεν έχρισέ με, ευαγγελίσασθαι πτωχοίς απέσταλκέ με, ιάσασθαι τους συντετριμμένους την καρδίαν, κηρύξαι αιχμαλώτοις άφεσιν και τυφλοίς ανάβλεψιν, αποστείλαι τεθραυσμένους εν αφέσει, κηρύξαι ενιαυτόν Kυρίου δεκτόν». Aφ’ ου δε ανέγνωσεν ο Kύριος τα περί αυτού λόγια ταύτα, εσφάλισε το Bιβλίον και το έδωκεν εις τον υπηρέτην. Έπειτα καθίσας, είπεν εις τον λαόν «ότι σήμερον ετελειώθησαν οι λόγοι της Προφητείας ταύτης εις τα εδικά σας αυτία». Όθεν ο λαός ταύτα ακούων, εθαύμαζε διά τα χαριτωμένα λόγια, οπού εύγαινον εκ του στόματός του, ως τούτο γράφει ο αυτός Eυαγγελιστής Λουκάς (αυτόθι).

Eίναι δε και τρίτη αιτία, διά την οποίαν η Eκκλησία του Xριστού κάμνει σήμερον ενθύμησιν της Iνδίκτου, και εορτάζει την αρχήν του νέου χρόνου: ήγουν, ίνα διά μέσου της υμνωδίας και ικεσίας, οπού προσφέρομεν εις τον Θεόν εν τη εορτή ταύτη, γένη ο Θεός ίλεως εις ημάς, και ευλογήση τον νέον χρόνον, και χαρίση τούτον εις ημάς ευτυχή και γεμάτον από όλα τα σωματικά αγαθά. Kαι ίνα φωτίση τας διανοίας μας, εις το να περάσωμεν όλον τον χρόνον καθαρώς και με αγαθήν συνείδησιν, και εις το να ευαρεστήσωμεν τω Θεώ, με την φύλαξιν των εντολών του. Kαι ούτω να τύχωμεν των εν Oυρανοίς αιωνίων αγαθών».

ΚΑΤΑΘΕΣΙΣ ΤΙΜΙΑΣ ΖΩΝΗΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ – Εορτή της 31ης Αυγούστου

Πηγή εικόνας: http://www.saint.gr/866/saint.aspx

–

Κατάθεσις Τιµίας ζώνης τῆς Θεοτόκου

Ἡ ἀνακοµιδὴ τῆς τίµιας Ζώνης τῆς Θεοτόκου, ἄλλοι λένε ὅτι ἔγινε ἀπὸ τὸ βασιλιὰ Ἀρκάδιο καὶ ἄλλοι ἀπὸ τὸ γιό του Θεοδόσιο τὸν Β΄. 

Ἡ µεταφορὰ ἔγινε ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλὴµ στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ τὴν τοποθέτησαν σὲ µία χρυσὴ θήκη, ποὺ ὀνοµάσθηκε ἁγία Σωρός. 

Ὅταν πέρασαν 410 χρόνια, ὁ βασιλιὰς Λέων ὁ Σοφὸς ἄνοιξε τὴν ἁγία αὐτὴ Σωρὸ γιὰ τὴν βασίλισσα σύζυγό του Ζωή, ποὺ τὴν διακατεῖχε πνεῦµα ἀκάθαρτο. 

Ὅταν λοιπὸν ἄνοιξε τὴν ἁγία Σωρό, βρῆκε τὴν τίµια Ζώνη τῆς Θεοτόκου νὰ ἀκτινοβολεῖ ὑπερφυσικά. 

Καὶ εἶχε µία χρυσὴ βοῦλα, ποὺ φανέρωνε τὸ χρόνο καὶ τὴν ἡµέρα ποὺ µεταφέρθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη. Ἀφοῦ λοιπὸν τὴν προσκύνησαν, ὁ Πατριάρχης ἅπλωσε τὴν τιµία Ζώνη ἐπάνω στὴ βασίλισσα, καὶ ἀµέσως αὐτὴ ἐλευθερώθηκε ἀπὸ τὸ δαιµόνιο. 

Ὁπότε ὅλοι δόξασαν τὸ Σωτῆρα Χριστὸ καὶ εὐχαρίστησαν τὴν πανάχραντη Μητέρα Του, ἡ ὁποία εἶναι γιὰ τοὺς πιστοὺς φρουρός, φύλαξ, προστάτις, καταφυγή, βοηθός, σκέπη, σὲ κάθε καιρὸ καὶ τόπο, ἡµέρα καὶ νύκτα.

Κάθισμα

Ἦχος δ’. (Ἐπεφάνης σήμερον).

Τῆς τιμίας Ζώνης σου τῇ καταθέσει, ἑορτάζει σήμερον, ὁ σὸς πανύμνητε λαός, καὶ ἐκτενῶς ἀνακράζει σοι· Χαῖρε Παρθένε, Χριστιανῶν τὸ καύχημα.

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ – Εορτάζει την 30ην Αυγούστου

paint by Vasileios

Ὁ Ἅγιος Ἀλέξανδρος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως

Ἦταν, ὅπως λέγουν, «ἀποστολικοῖς χαρίσµασι λαµπρυνόµενος».

Σὰν πρεσβύτερος ἀκόµα, διακρινόταν γιὰ τὴν µεγάλη του εὐσέβεια, τὴν ἀρετὴ καὶ τὴν ἀγαθότητά του. 
Στὴν Α΄ Οἰκουµενικὴ σύνοδο, ποὺ ἔγινε στὴ Νίκαια τῆς Βιθυνίας, ὁ τότε Πατριάρχης τὸν ἐξέλεξε ἀντιπρόσωπό του.

Καὶ ὅταν στὴ Σύνοδο αὐτὴ καταδικάστηκε ὁ Ἄρειος, ὁ Ἀλέξανδρος, ἂν καὶ γέροντας 70 χρονῶν, δέχθηκε νὰ περιοδεύσει στὴ Θρᾴκη, Μακεδονία, Θεσσαλία καὶ στὴν ὑπόλοιπη Ἑλλάδα, γιὰ νὰ διδάξει καὶ νὰ γνωστοποιήσει τὰ ὀρθὰ δόγµατα τῶν ἀποφάσεων τῆς Συνόδου τῆς Νίκαιας.

Ἀλλὰ ἐνῷ βρισκόταν στὴν περιοδεία αὐτή, ὁ πατριάρχης Μητροφάνης ἀπεβίωσε.

Ὅρισε ὅµως διάδοχό του τὸν Ἀλέξανδρο, διότι, παρὰ τὸ γῆρας του, εἶχε τὰ κατάλληλα ἐφόδια γιὰ τὴν διακυβέρνηση τῆς ἀρχιεπισκοπῆς τῆς πρωτεύουσας.

Πράγµατι, σὰν Πατριάρχης ὁ Ἀλέξανδρος ἀνταποκρίθηκε σωστὰ στὶς δύσκολες περιστάσεις τῶν καιρῶν. 
Τότε ὁ Ἄρειος εἶχε ἐξαπατήσει τὸ βασιλιὰ Κωνσταντῖνο ὅτι δῆθεν πιστεύει ὀρθά.

Καὶ ὁ βασιλιὰς διέταξε τὸν Ἀλέξανδρο νὰ ἀφήσει τὸν Ἄρειο νὰ µετέχει τῆς Θείας Κοινωνίας.

Ὁ Ἀλέξανδρος, λυπηµένος, προσευχήθηκε στὸ Θεὸ καὶ ζήτησε τὴν βοήθειά Του.

Ἡ δέηση τοῦ Ἱεράρχη εἰσακούσθηκε.

Καὶ τὸ πρωὶ ποὺ ὁ Ἄρειος µὲ ποµπὴ θὰ πήγαινε στὴν ἐκκλησία, βρέθηκε τὸ σῶµα του σχισµένο καὶ σκωληκόβρωτο!

Ὁ Ἅγιος Ἀλέξανδρος ἀπεβίωσε εἰρηνικὰ τὸ 340 µ.Χ.

Eις τον Aλέξανδρον.

Σχοίνους διαδρὰς Ἀλέξανδρε σαρκίου,

Σχοίνισμα κλήρου χρηματίζεις Κυρίου.

ΑΠΟΤΟΜΗ ΚΕΦΑΛΗΣ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ (Νηστεία) – Εορτή της 29ης Αυγούστου

Τέμνει κεφαλὴν χεὶρ μιαιφόνος ξίφει,

Τοῦ χεῖρα θέντος εἰς κεφαλὴν Κυρίου.

Εἰκάδι ἀμφ' ἐνάτῃ Προδρόμου τάμεν αὐχένα χαλκός.

Ἀποτοµὴ Κεφαλῆς Τιµίου Προδρόµου (Νηστεία ἐκ πάντων)

«Οὐκ ἔξεστι σοὶ ἔχειν, τὴν γυναῖκα τοῦ ἀδελφοῦ σου».
Δὲν σοῦ ἐπιτρέπεται ἀπὸ τὸ νόµο τοῦ Θεοῦ νὰ ἔχεις τὴν γυναῖκα τοῦ ἀδελφοῦ σου, ὁ ὁποῖος ζεῖ ἀκόµα.
Λόγια του Τιµίου Προδρόµου, ποὺ ἀποτελοῦσαν µαχαιριὲς στὶς διεφθαρµένες συνειδήσεις τοῦ βασιλιᾶ Ἡρῴδη Ἀντίπα καὶ τῆς παράνοµης συζύγου του Ἡρῳδιάδος, ποὺ ἦταν γυναῖκα τοῦ ἀδελφοῦ του Φιλίππου.
Ὁ Ἡρῴδης, µὴ ἀνεχόµενός τους ἐλέγχους τοῦ Προδρόµου, τὸν φυλάκισε.
Σὲ κάποια γιορτὴ ὅµως τῶν γενεθλίων του, ὁ Ἡρῴδης ὑποσχέθηκε µὲ ὅρκο νὰ δώσει στὴν κόρη τῆς Ἡρῳδιάδος ὅ,τι ζητήσει, διότι τοῦ ἄρεσε πολὺ ὁ χορός της.
Τότε ἡ αἱµοβόρος Ἡρῳδιὰς εἶπε στὴν κόρη της νὰ ζητήσει στὸ πιάτο τὸ κεφάλι τοῦ Ἰωάννη.
Πρᾶγµα ποὺ τελικὰ ἔγινε.
Ἔτσι, ὁ ἔνδοξος Πρόδροµος τοῦ Σωτῆρα θὰ παραµένει στοὺς αἰῶνες ὑπόδειγµα σὲ ὅλους ὅσους θέλουν νὰ ὑπηρετοῦν τὴν ἀλήθεια καὶ νὰ ἀγωνίζονται κατὰ τῆς διαφθορᾶς, ἀνεξάρτητα ἀπὸ κινδύνους καὶ θυσίες.
Καὶ νὰ τί λένε οἱ 24 πρεσβύτεροι τῆς Ἀποκάλυψης στὸ Θεὸ γιὰ τοὺς διεφθαρµένους:
«ἦλθεν... Ὁ καιρὸς τῶν ἐθνῶν κριθῆναι... καὶ διαφθεῖραι τοὺς διαφθείροντας τὴν γῆν».
Ἦλθε, δηλαδή, ὁ καιρὸς τῆς ἀνάστασης τῶν νεκρῶν γιὰ νὰ κριθεῖ ὁ κόσµος καὶ νὰ καταστρέψεις (Θεέ µου) ἐκείνους, ποὺ µὲ τὴν διεφθαρµένη ζωὴ τοὺς διαφθείρουν καὶ καταστρέφουν τὴ γῆ.

Ο ΑΓΙΟΣ ΦΑΝΟΥΡΙΟΣ Ο ΝΕΟΦΑΝΗΣ, Ο ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΗΣ

Πηγή εικόνας: http://www.saint.gr/908/saint.aspx

Ὁ Ἅγιος Φανούριος ὁ Νεοφανής, ὁ Μεγαλοµάρτυρας

Ἄγνωστος στοὺς ἀρχαίους Συναξαριστές.

Ἔγινε γνωστὸς ἀπὸ τυχαία εὕρεση τῆς εἰκονας του τὸν 14ο αἰῶνα στὴ Ρόδο, ὅταν ἔσκαβαν παλιὰ σπίτια στὸ νότιο µέρος τοῦ παλιοῦ τείχους.

Ἐκεῖ βρέθηκε ἀρχαῖος ναὸς µὲ πολλὲς κατεστραµµένες εἰκόνες καὶ µεταξὺ αὐτῶν καὶ ἡ καλὰ διατηρηµένη εἰκόνα ἐπὶ τῆς ὁποίας ὁ τότε µητροπολίτης Ρόδου Νεῖλος ὁ Β´ ὁ Διασπωρινός(;) (1355-1369) διάβασε τὸ ὄνοµα τοῦ Ἁγίου «ὁ ἅγιος Φανῶ».

Ὁ Ἅγιος παριστανόταν σὰν νεαρὸς στρατιώτης, κρατώντας στὸ δεξιό του χέρι σταυρό, πάνω στὸν ὁποῖο ἦταν λαµπάδα ἀναµµένη, γύρω δὲ ἀπὸ τὴν εἰκόνα τὰ 12 µαρτύρια του.

Τὸν ἀρχαῖο αὐτὸ ναὸ ἀνοικοδόµησε ὁ Νεῖλος καὶ τὸν ἀφιέρωσε στὸ ὄνοµα τοῦ ἁγίου Φανουρίου, ποὺ ὅπως φαίνεται συνέταξε καὶ τὴν Ἀκολουθία του.

(Ἡ ἀναφορὰ στὸ Νέο Λειµωνάριο ὅτι ἡ εἰκόνα τοῦ Ἁγίου βρέθηκε τὸ 1500, εἶναι λανθασµένη. Διότι ὁ ἐπίσκοπος Ρόδου Νεῖλος ἔζησε τὸν 14ο αἰῶνα).

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Τὸν τῆς Ῥόδου προστάτην, καὶ μέγαν πρόμαχον, τὸν παραδόξως γνωσθέντα, τῇ Ἐκκλησίᾳ Χριστοῦ, τῶν Μαρτύρων τὸ λαμπρόν, κλέος Φανούριον, ἀνευφημήσωμεν πιστοί, ὅτι χάριν ἐκ Θεοῦ, δεξάμενος ἰαμάτων, φερωνύμως ὡς φῶς ἐκλάμπει, ἄδυτον πᾶσι τοῖς τιμῶσι αὐτόν.

ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ – Εορτή 24ης Αυγούστου

Πηγή εικόνας: https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Kosmas_Aitolos.jpg

Ὁ Ἅγιος Κοσµᾶς ὁ Αἰτωλός, νέος Ἱεροµάρτυρας καὶ Ἰσαπόστολος

Βίος:

Ὁ Ἅγιος Κοσµᾶς ὑπῆρξε φωτοφόρος ἀπόστολος τοῦ Εὐαγγελίου, στὰ µαῦρα χρόνια τῆς τουρκικῆς σκλαβιᾶς.

Γεννήθηκε στὸ χωριὸ Ταξιάρχης τῆς ἐπαρχίας Ἀποκούρου ποὺ βρίσκεται κοντὰ στὸ χωριὸ Μέγα Δένδρο Ναυπακτίας (τὸ 1714), ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς, ποὺ τὸν ἀνέθρεψαν ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου.

Εἴκοσι χρονῶν µετέβη στὸ Ἅγιον Ὄρος, γιὰ νὰ σπουδάσει στὸ ἐκεῖ νεοσύστατο σχολεῖο τοῦ Βατοπεδίου. Μετὰ τὴν ἀποφοίτησή του, πῆγε στὴ Μονὴ Φιλόθεου, ὅπου ἔγινε µοναχὸς καὶ κατόπιν Ἱεροµόναχος.

Ἀλλὰ ὁ Ἅγιος δὲν ἡσύχαζε, φλεγόµενος νύχτα-µέρα ἀπὸ τὸν πόθο νὰ βγεῖ καὶ νὰ διδάξει στοὺς σκλαβωµένους Ἕλληνες τὰ ἅγια Γράµµατα.

Ὅµως, θεωροῦσε τὸν ἑαυτό του ταπεινὸ καὶ ἀδύνατο νὰ ἐπωµισθεῖ τέτοιο φορτίο.

Ἀλλὰ µὲ θεία ἀποκάλυψη, πῆγε στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅπου συνάντησε τὸν ἀδελφό του Χρύσανθο, ποὺ ἦταν δάσκαλος.

Αὐτὸς τοῦ ἔκανε µερικὰ µαθήµατα ρητορικῆς, ποὺ θὰ βοηθοῦσαν τὸν Κοσµᾶ στὸ κήρυγµα.

Ἔπειτα, ἀφοῦ πῆρε τὴν ἄδεια τοῦ Πατριάρχη, ὄργωσε στὴν κυριολεξία τὴν Ἑλλάδα, διδάσκοντας στοὺς «ραγιάδες» τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ.

Ἀπ΄ ὅπου περνοῦσε, ἔκτιζε σχολεῖα, ἐκκλησίες, καὶ πλῆθος λαοῦ συνέρεε καὶ «ρουφοῦσε» τὸ «νέκταρ» τῆς ἁγίας διδασκαλίας του.

Τελικά, ὁ φθόνος τῶν Ἑβραίων, σὲ συνεργασία µὲ τοὺς Τούρκους, εἶχε σὰν ἀποτέλεσµα τὸν ἀπαγχονισµὸ τοῦ Ἁγίου στὰ χώµατα τῆς Βορείου Ἠπείρου (τὸ 1779).

Τὰ λόγια του ἦταν προφητικά, γεµάτα θεία χάρη καὶ ἁπλότητα.

Κάποτε εἶπε στοὺς κατοίκους κάποιου χωριοῦ: «Ἦρθα στὸ χωριό σας καὶ σᾶς κήρυξα.

Δίκαιο εἶναι λοιπὸν νὰ µὲ πληρώσετε γιὰ τὸν κόπο µου.

Μὲ χρήµατα µήπως; Τί νὰ τὰ κάνω; ἡ πληρωµὴ ἡ δική µου εἶναι νὰ βάλετε τὰ λόγια του Θεοῦ στὴν καρδιά σας, γιὰ νὰ κερδήσετε τὴν αἰώνια ζωή».

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος α’. Τὸν τάφον σου Σωτὴρ.

Τὸν μέγαν ἀθλητήν, ὀρθοδόξων τὸ κλέος, Χριστοῦ τὸν μιμητὴν καὶ διδάσκαλον θεῖον, Κοσμᾶν τὸν ἰσαπόστολον, Αἰτωλίας ἀγλάϊσμα, τὸν παιδεύσαντα τὸ δοῦλον Γένος ἐνθέως καὶ συντρέξαντα εἰς τὴν ἀνάστασιν τούτου ἐν ὕμνοις τιμήσωμεν.