Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΛΙΜΑΞ ΣΕ 6 ΛΕΠΤΑ - Evigt Mörker - Gud

 

Δείτε τα σκαλοπάτια που ανεβαίνουμε γοητευμένοι ως άνθρωποι, με τόσο αγώνα σ' αυτό τον κόσμο. Ποιες είναι οι απολαβές μας στο τέλος του "ταξιδιού";
Κλίμακες δύο μόνον υπάρχουν, η επιλογή δική σου.
Αφιέρωσε 6 λεπτά απ' το χρόνο σου και ίσως να δεις τον εαυτό σου στο βίντεο!
 

 

"ΓΝΩΣΕΣΘΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ

ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕΙ ΥΜΑΣ"

 



Κατάθεσις της Τιμίας Εσθήτος της Θεοτόκου - 02 Ιουλίου

 

                   Χιτὼν μὲν Υἱοῦ Χριστοφρουροῖς δημίοις.                     

Ἐσθὴς δὲ Μητρὸς χριστοφρουρήτῳ πόλει.

Δευτερίῃ κατέθεντο σορῷ Ἐσθῆτα Πανάγνου.

Βιογραφία

Στο ναό των Βλαχερνών, που είχε κτίσει η βασίλισσα Πουλχερία, κόρη του αυτοκράτορα Αρκαδίου και σύζυγος του αυτοκράτορα Μαρκιανού (451 - 457 μ.Χ.), είχαν κατατεθεί τα σπάργανα (εντάφια) της Θεοτόκου, τα όποια είχαν σταλεί από τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Ιουβενάλιο (βλέπε ίδια ημέρα). Όταν δε ήταν αυτοκράτορας ο Λέων Α' ο Θράξ (457 - 474 μ.Χ.), οι πατρίκιοι Γάλβιος και Κάνδιδος έφεραν από τα Ιεροσόλυμα και την τίμια εσθήτα της Υπεραγίας Θεοτόκου. Ο Λέων την παρέλαβε και την κατέθεσε στο ναό των Βλαχερνών, μέσα σε χρυσή λάρνακα.

Η εσθήτα αυτή υπήρχε μέσα στο ναό των Βλαχερνών μέχρι το έτος 820 μ.Χ. Αλλά ο ναός αυτός το 1070 μ.Χ. κάηκε και κατόπιν, αφού ανοικοδομήθηκε, από απροσεξία ξανακάηκε στις 19 Ιανουαρίου του 1434 μ.Χ. Βέβαια, πάντα τα τίμια αντικείμενα της Υπεραγίας Θεοτόκου γίνονται αφορμή στους αγωνιζόμενους χριστιανούς να μιμηθούν την αρετή της. Και όπως, λοιπόν, αυτή «διετήρει πάντα τὰ ρήματα (τοῦ Κυρίου) ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῆς» (Λουκά, θ' 51.), διατηρούσε, δηλαδή, τα λόγια του Υιού της βαθειά χαραγμένα στην καρδιά της, έτσι ας κάνουμε κι εμείς.

Πηγή: http://www.saint.gr/656/saint.aspx

ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ 2ας Ιουλίου – " Η ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ"

   

 

Οι θέσεις των Ιερών αντικειμένων και Εθνικών συμβόλων στο χώρο μας

Όλοι έχουμε στους χώρους μας κάποια ιερά αντικείμενα αλλά και ιερά σύμβολα, η ερώτηση είναι εάν τα τοποθετούμε στην  πρέπουσα θέση σύμφωνα με την παράδοση ή τα παρατάμε σε λάθος σημεία.

Το εικονοστάσι

Κάθε πιστός αισθάνεται την ανάγκη να έχει ένα συγκεκριμένο χώρο στον οποίο να φυλάσσει ιερά αντικείμενα και σύμβολα.

Ο χώρος αυτός ονομάζεται εικονοστάσι και συνήθως είναι μία ξύλινη ορθογώνια κατασκευή με ένα πορτάκι έμπροσθεν (συνήθως από γυαλί, αλλά και ξύλινο). Ένα εικονοστάσι μπορούμε να το παραγγείλλουμε στον μαραγκό εφόσον έχουμε επιλέξει τις ανάλογες διαστάσεις του σύμφωνα με τα αντικείμενα που θα τοποθετήσουμε μέσα του αλλά και σύμφωνα με τον χώρο που θα το αναρτήσουμε. Στην αγορά υπάρχουν και έτοιμα εικονοστάσια με διάφορες καλαίσθητες διακοσμήσεις. Μία ακόμη λύση είναι να εκμεταλλευτούμε ένα κενό ντουλάπι (καθαρό) ή κάποιον άλλο κενό χώρο στο σπίτι μας.  Προσοχή εάν χρησιμοποιείτε καντηλάκι αναμμένο σε τέτοιους χώρους, μαυρίζουν γρήγορα και είναι εύφλεκτοι.

Μέσα στο εικονοστάσι μπορούμε να βάλουμε τις εικόνες που υπάρχουν στην οικία μας (εάν το εικονοστάσι έχει και κάποιο βάθος αναρτούμε τις μικρότερες εικόνες στις πλαϊνές πλευρές του), τα κομποσκοίνια, το μπουκαλάκι του αγιασμού, τα καρβουνάκια , το λιβάνι και το λιβανιστήρι μας, τα φυτίλια του καντηλιού, μικρά σταυρουδάκια ή φυλακτά και ότι άλλο σχετικό. Για κάποιες απορίες που ίσως έχουμε,  ρωτάμε και τον πνευματικό μας. Καλό είναι το εικονοστάσι μας να μην τοποθετείται επάνω από θερμά αντικείμενα όπως είναι το καλοριφέρ.

Η τράπεζα εστίασης

Στον  τοίχο που ευρίσκεται πλησίον της τράπεζας εστίασης  μπορούμε να αναρτήσουμε την ¨Φιλοξενία του Αβραάμ¨  που αναπαριστά  την Αγία τριάδα υπό την μορφή τριών αγγέλων. Όχι τον ¨Μυστικό Δείπνο¨  σε αυτό το σημείο. Εάν δεν έχουμε εικόνα με αυτό το θέμα τοποθετούμε την εικόνα της Θεοτόκου, του Ιησού Χριστού ή την εικόνα του προστάτη μας αγίου.

Άλλοι χώροι
Εικόνα  μπορούμε να τοποθετήσουμε σε τοίχο του σαλονιού, στην κρεβατοκάμαρα ή και στο χώρο της εργασίας μας αλλά όχι για διακοσμητικούς λόγους.

Τα ιερά βιβλία
Όλοι έχουμε στα σπίτια μας ιερά βιβλία όπως την Αγία Γραφή, την Ιερά Σύνοψη, το Γεροντικό, τον Συναξαριστή κ.ά.  Όλα αυτά τα βιβλία ιερών κειμένων ας τα τοποθετούμε σε ένα σημείο της βιβλιοθήκης μας αρχειοθετημένα ούτως ώστε να τα βρίσκουμε εύκολα όταν τα χρειαζόμαστε.

Τα σκεύη για τον Αγιασμό και το Ιερό Ευχέλαιο

Πολλοί πιστοί κατά διαστήματα προσκαλούν στο σπίτι τους ιερέα για να τελέσει αγιασμό ή και Ιερό Ευχέλαιο. Τα αντικείμενα που χρησιμοποιούμε για αυτές τις τελέσεις όπως μία γυάλινη λεκάνη ή ένα τραπεζομάντηλο καλύτερα θα είναι να τα φυλάσσουμε σε ασφαλές σημείο του σπιτιού μας και να μη τα χρησιμοποιούμε για άλλες εργασίες.

Λιβανισμός και καντήλι

Όσο για το καμένο φυτίλι του καντηλιού και τα υπολείμματα από το λιβάνισμα, ρωτήστε τον πνευματικό σας για το πως πρέπει να τα διαχειριστείτε.
Δεν τα πετάμε στα σκουπίδια.

Η Σημαία

Εάν θέλουμε να έχουμε την σημαία  στο σπίτι μας θα πρέπει να την αναρτούμε στον ιστό της. Ο ιστός να στηρίζεται σε μία βάση και στην κορυφή του να δεσπόζει ο τίμιος σταυρός. Ποτέ δεν απλώνουμε τη σημαία στο κρεβάτι μας, στο τραπέζι ή σε κάποιο άλλο σημείο διότι έτσι γινόμαστε ασεβείς προς τα εθνικά σύμβολα.
 Ιστοί της σημαίας υπάρχουν επιδαπέδιοι και επιτραπέζιοι.

 Όλες αυτές τις πράξεις και ενέργειες τις πράττουμε γιατί μας πληρούν πνευματικά.

Πηγή: "ΑΛΙΚΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ" - https://pneumatikesparaineseis.blogspot.com/

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΝΑΡΓΥΡΟΙ ΚΑΙ Η ΠΡΩΤΗ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΗ ΣΕ ΑΣΘΕΝΗ ΤΟΥΣ

Οἱ  Ἅγιοι Κοσµᾶς καὶ Δαµιανὸς οἱ Ἀνάργυροι

Ἦταν ἀδέρφια καὶ καταγόταν ἀπὸ τὴν Ρώµη.

Σπούδασαν καὶ οἱ δυὸ τὴν ἰατρικὴ καὶ ἐξάσκησαν αὐτὴ ὄχι σὰν ἐπικερδὲς ἐπάγγελµα, ἀλλὰ σὰν φιλανθρωπικὴ διακονία.

Χρήµατα δὲν δέχονταν, οὔτε ἀπὸ φτωχό, ἀλλὰ οὔτε καὶ ἀπὸ πλούσιο. Κυρίως, ἔτρεχαν καὶ πρόσφεραν πρόθυµα τὶς ὑπηρεσίες τους στοὺς φτωχούς, παρὰ στοὺς πλουσίους, διότι, ὅπως ἔλεγαν, µία καλύβα ἔχει περισσότερη ἀνάγκη ἀπὸ ἕνα παλάτι.

Ἀλλὰ καὶ ὅταν θεράπευαν κάποιον ἀσθενῆ πλούσιο καὶ αὐτὸς µὲ τὴν βία τοὺς ἀνάγκαζε νὰ δεχθοῦν ἀµοιβή, αὐτοὶ τοῦ σηµείωναν τὸ ὄνοµα ἑνὸς φτωχοῦ ἀσθενοῦς καὶ τὸν προέτρεπαν σ᾿ αὐτὸν νὰ δώσει τὴν ἀµοιβή τους.

 Ὁ Θεός, µάλιστα, εὐλόγησε τὴν ἰατρική τους καὶ µὲ θαυµατουργικὴ δύναµη.

Αὐτό, ὅµως, κίνησε τὸ φθόνο τῶν ἄλλων γιατρῶν, µὲ πρῶτο τὸ δάσκαλό τους, ποὺ τοὺς µισοῦσε ἐπιπλέον, διότι αὐτοὶ ἦταν χριστιανοί.

Κάποια µέρα, λοιπόν, ἐνῷ µάζευαν θεραπευτικὰ βότανα, τοὺς δολοφόνησαν, ἀφοῦ τοὺς ἔσπρωξαν µὲ ὁρµὴ στὸν γκρεµό. Φάνηκε, ἔτσι, ἡ καταστρεπτικὴ ἰδιοτέλεια τῶν συναδέλφων τους, καὶ ἀντίθετα πόση «φιλαδελφίαν ἀνυπόκριτον», φιλαδελφία ἐλεύθερη ἀπὸ κάθε προσποίηση καὶ ὑποκρισία, καλλιεργοῦσαν οἱ δυὸ Ἅγιοι Ἀνάργυροι.

 

Τατουάζ ή Δερματοστιξία

Η θέση της Εκκλησίας

Σε κάποιες άλλες εποχές οι γυναίκες δημιουργούσαν κεντήματα υψηλής ποιότητας στις επιφάνειες λινών και μεταξωτών υφασμάτων με μόνα εργαλεία και υλικά τα πολύχρωμα νήματα, την βελόνα και μεγάλη υπομονή.
Την σήμερον οι γυναίκες, αλλά και οι άνδρες όλων των ηλικιών που θέλουν να είναι must και in, κεντούν διάφορα σχέδια και μηνύματα απευθείας στην επιφάνεια του δέρματος τους. 

Η Ορθόδοξη εκκλησία δεν επιτρέπει στους πιστούς να χαράζουν Στο δέρμα τους τατουάζ. 

Ελλείψει Πνευματικής πληρότητας οι άνθρωποι καταφεύγουν σε υποκατάστατα βλαβερά για το σώμα και την ψυχή.

Ένα είδος υποκατάστατου είναι και το χάραγμα του δέρματος (δερματοστιξία ή τατουάζ), με χρωστικές ουσίες.

Δυστυχώς και τα παιδιά σήμερα μιμούνται τέτοιες τεχνικές «καλαισθησίας» από μικρά τοποθετώντας στο χέρι τους τα αυτοκόλλητα τατουάζ του χαρτοπωλείου.

Οι άνθρωποι δεν βλάπτουν μόνον το σώμα τους με τα τατουάζ αλλά και την ψυχή τους μέσα από τα διάφορα αποκρυφιστικά σύμβολα που χαράζουν πολλές φορές εν αγνοία της επιλογής τους στο δέρμα.

Παρατηρούμε πολλούς ανθρώπους να χαράζουν στο σώμα τους σύμβολα σατανικά τα οποία πολλές φορές εν αγνοία τους γίνονται και «φυλαχτά» που καταστρέφουν το σώμα και σκοτίζουν την ψυχή.

Η εκ δεξιών πλάνη που πέφτουν ορισμένοι είναι το τατουάζ σε σχήμα σταυρού ή με τη μορφή κάποιου αγίου. Κατ’ αυτόν τον τρόπο δεν τιμάμε ούτε τον τίμιο σταυρό, ούτε του αγίους. Θέση στο σώμα μας ο τίμιος σταυρός έχει μόνον στο στήθος μας όπως γνωρίζουμε κρεμασμένος με ένα σχοινάκι ή με μία αλυσίδα στο λαιμό μας. Με τον ίδιο τρόπο μπορούμε να κρεμάσουμε ένα μικρό εικονίδιο του αγίου που μας προστατεύει.
Το ίδιο λάθος κάνουν ορισμένοι  με την Ελληνική σημαία χαράζοντας την ως τατουάζ σε μέρος του σώματός τους ή ακόμη χειρότερα τοποθετώντας την στο κρεβάτι ως κατωσέντονο, πανωσέντονο, ως τραπεζομάντηλο, ως κάδρο στον τοίχο κ.ά. 
Αυτή η ενέργεια  δεν δείχνει αγάπη προς την σημαία αλλά ασέβεια.
Η σημαία πρέπει να τοποθετείται στο ιστό της, και στην κορυφή του ιστού να δεσπόζει ο τίμιος σταυρός.
Είτε εντός οικίας, είτε σε εξωτερικό χώρο τοιουτοτρόπως θα πρέπει να δεσπόζει η Ελληνική σημαία.

Μικρή ιστορική αναδρομή του τατουάζ

Το χάραγμα του δέρματος με τατουάζ δεν είναι μία σύγχρονη μόδα αλλά το εφάρμοζαν πολλούς αιώνες πριν και σε διάφορα σημεία του πλανήτη για πολλούς και διαφορετικούς λόγους και αιτίες.

Στην Κίνα επί δυναστείας MIG χάραζαν με τατουάζ στο μέτωπο τους πολίτες που είχαν πράξει ποινικά αδικήματα. Η τεχνική αυτή γινόταν με ειδική βελόνα εμποτισμένη σε ανεξίτηλη σινική μελάνη. 
Ανάλογα με το ποινικό αδίκημα που είχε κάνει ο πολίτης χαράζονταν στο μέτωπό του και το αντίστοιχο τατουάζ ούτως ώστε σε όποια πόλη ή χωριό της επικράτειας κι αν πήγαινε οι ντόπιοι κάτοικοι ελάμβαναν την πληροφορία των ποινικών του πράξεων από το χαραγμένο μέτωπο του και ελάμβαναν τα μέτρα τους.

Στα απομακρυσμένα νησιά του Ειρηνικού ωκεανού χάραζαν αλλά και χαράζουν το δέρμα τους σε διάφορα σημεία του σώματος για λόγους καλαισθησίας, αλλά και ως ένδειξη της ανάλογης κοινωνικής τους θέσης.

Την κουλτούρα αυτών των λαών μεταλαμπάδευσαν στη Δύση οι Ευρωπαίοι έμποροι και ναυτικοί που ταξίδευαν σε εκείνες τις περιοχές του πλανήτη.

Από τον 15^ο αιώνα ναυτικοί των Δυτικών ναυτιλιακών εταιριών που έρχονταν σε επαφή με εκείνους τους πολιτισμούς χάραζαν για λόγους συναισθηματικούς η και καλαισθησίας διάφορα τατουάζ στο δέρμα τους. 
Το κάθε χαραγμένο σχέδιο δεν ήταν τυχαίο αλλά είχε τον συμβολισμό του.

Ερχόμενοι στην Δύση οι άνθρωποι αυτοί μετέφεραν την τέχνη του τατουάζ και τα εργαλεία της. Με το πέρασμα των ετών η τεχνική αυτή εξαπλώθηκε στην τότε Ευρώπη αλλά και στην Αμερική αργότερα.

Μετά τους ναυτικούς την τεχνική του χαραγμένου δέρματος την «υιοθέτησαν» και οι εντός των σωφρονιστικών ιδρυμάτων ποινικοί κρατούμενοι. Για λόγους πάλι ανάμνησης, συναισθήματος, ή και καλαισθησίας χάραζαν με μελάνη σημεία του σώματός τους.

Στη σημερινή εποχή και εντονότερα την τελευταία 20ετία το τατουάζ έχει γίνει μόδα και πολλοί άνθρωποι ανά τον κόσμο κοσμούν το δέρμα τους με διάφορα σχέδια. Άλλοι με περισσότερα, άλλοι με λιγότερα.

Οι λόγοι που κάποιος άνθρωπος σήμερα χαράζει το δέρμα του με τατουάζ είναι ποικίλοι. Λόγοι συναισθηματικοί (ονόματα ζεύγους), πολιτικοί (σύμβολα πολιτικών ομάδων ή και κομμάτων), αθλητικοί (ομάδες, σύλλογοι), θρησκευτικοί (σύμβολα διαφόρων θρησκειών), εθνικοί (πατριωτικά, εθνικά κ.α. σύμβολα), ή απλώς το τατουάζ μπορεί να γίνει για το θεαθήναι και τη μόδα λόγω της ενδεούς πνευματικής ή και ψυχικής κατάστασης του προσώπου.

Πολλά τα καλλιτεχνικά εργαστήρια που έχουν «φυτρώσει» σήμερα ανά τον κόσμο. Στα νησιά στις πόλεις, στις κωμοπόλεις, σε τουριστικές περιοχές και όπου αλλού συνωστίζεται πελατεία.

Τατουάζ και υγεία

 Κατ’ αρχάς πρέπει να πούμε ότι ένα εργαστήριο χαράγματος τατουάζ θα πρέπει να πληροί τους κανόνες υγιεινής τόσο στα μηχανήματα που χρησιμοποιεί, όσο και στα υλικά. Η σημερινή τεχνολογία είναι τόσο ανεπτυγμένη που ο κίνδυνος μολύνσεων από τέτοιου είδους επεμβάσεις είναι  σχεδόν ανύπαρκτος.
Αυτό εξαρτάται από το πόσο ορθά συντηρεί τα εργαλεία ο τεχνίτης.

Για το πόσο ασφαλή είναι τα μελάνια του χαράγματος οι γνώμες διίστανται, οι μεν υποστηρικτές της δερματοστιξίας μιλάνε για ασφαλή και ανεκτά από τον ανθρώπινο οργανισμό μελάνια, η δε ιατρική κοινότητα αναφέρεται σε μελάνια με επικίνδυνες για τον ανθρώπινο οργανισμό ουσίες όπως βαρέα μέταλλα (υδράργυρος, αλουμίνιο κ.λ.π.) αλλά και καρκινογόνες  χημικές ενώσεις.

Κατά το πλείστον οι ακτινολόγοι στην εποχή μας αποφεύγουν να κάνουν μαγνητική τομογραφία σε άτομα που έχουν κεντήσει με τατουάζ το σώμα τους γιατί λόγω των βαρέων μετάλλων που εμπεριέχουν τα αντίστοιχα μελάνια της δερματοστιξίας αναπτύσσουν μεγάλες θερμοκρασίες από τα μαγνητικά πεδία του τομογράφου. Αυτό έχει ως τραγική κατάληξη το έγκαυμα της συγκεκριμένης περιοχής του δέρματος.

Αφαίρεση τατουάζ

Η τεχνική που έχει αναπτυχθεί στην εποχή μας για το «σβήσιμο» του τατουάζ από  το δέρμα γίνεται ανώδυνα και μέσα από σύντομες διαδικασίες.  Αναφέρομαι στο laser (φωτόλυση)? το  οποίο διαλύει στο άψε – σβήσε τη μελάνη του τατουάζ. 
Ένα προβληματάκι ίσως να υπάρχει με τις διαλυμένες ουσίες του χρώματος μέσα στον οργανισμό. Αυτές θα πρέπει κάποια στιγμή να αποβληθούν από το σώμα δια μέσου των νεφρών.  

Πηγή: ΑΛΙΚΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ
https://pneumatikesparaineseis.blogspot.gr/2017/06/blog-post_59.html

Το σημείο του Σταυρού

 

Αν ο ιερέας δεν ζει σωστά, ο βαπτιζόμενος από αυτόν βλάπτεται;

ΑΓΙΟΥ ΙΣΙΔΩΡΟΥ ΠΗΛΟΥΣΙΩΤΟΥ

ΑΝ Ο ΙΕΡΕΑΣ ΔΕΝ ΖΕΙ ΣΩΣΤΑ

Ο ΒΑΠΤΙΖΟΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ ΒΛΑΠΤΕΤΑΙ; 

ΣΤΟΝ ΚΟΜΗΤΑ ΕΡΜΙΟ

Ότι, εάν ο Ιερέας δεν ζει σωστά,

 ο βαπτιζόμενος δεν βλάπτεται καθόλου ως προς τα σωτηριώδη σύμβολα.

Επειδή, όπως έχεις γράψει, σκανδαλίζεσαι από τη ζωή τού πρεσβυτέρου Ζωσίμου, και νομίζεις ότι, όσοι βαπτίζονται από αυτόν, βλάπτονται καίρια και αναπόφευκτα, θεώρησα σωστό να σου απαντήσω πολύ γρήγορα, ότι αυτός που βαπτίζεται δεν βλάπτεται ως προς τα σωτηριώδη σύμβολα, εάν ο ιερέας δεν ζει σωστά, αλλ’ αυτός βέβαια οπωσδήποτε (γιατί πρέπει να σε δια­βεβαιώσω) θα απολαύσει εκείνες τις θεϊκές και ανώτερες από κάθε περιγραφή ευεργεσίες, ενώ ο ιερέας θα δώσει λόγο πιο ανυπόφορο για τη δική του ζωή, και θα κολαστεί τόσο περισσό­τερο, όση είναι και η τιμή της οποίας είχε αξιωθεί. Γιατί αυτός που δεν έγινε αγαθός ούτε με το ότι τιμήθηκε με την ιερωσύνη, δικαιολογημένα θα είναι άξιος μεγαλύτερης τιμωρίας.

Κανένας λοιπόν από αυτούς που μυήθηκαν σ’ εκείνη την θεϊκή τελετή, η οποία ανοίγει στους μυημένους τους ουρανούς, να μη σκέφτεται ότι βλάπτεται άμεσα ως προς τα σύμβολα της σωτηρίας, ούτε, όταν ενδεχομένως φταίξει, να νομίζει ότι θα έχει ευπαρουσίαστη ομολογία τη ζωή τού ιερέα. Αυτά βέβαια τα λέγω, όχι επειδή όλοι οι ιερείς είναι τέτοιοι, μη γένοιτο (αν και βέβαια σε κάποι­ους υπάρχουν αυτά τα παραπτώματα, από άλλους όμως απουσιάζουν. Και αν σε μερικούς δεν υπάρχουν αρετές, ούτε από όλους λείπουν), αλλά θέλοντας να δείξω, ότι ακόμα και αν όλοι είναι τέτοιοι, αυτός που βαπτίζεται δεν βλάπτεται καθόλου.

Αν όμως νομίζεις ότι αυτά είναι σκέψεις ανθρώπων, θα προσπαθή­σω να σε βεβαιώσω από τα θεία λόγια. Τι δηλαδή πιο βδελυρό υπήρξε από τον Βαλαάμ; Και όμως ο Θεός χρησιμοποίησε τη γλώσσα του σε ευλογίες. Τι επίσης πιο μυαρό από τον Καϊάφα; Και όμως προφήτεψε, και η χάρη του Θεού τη γλώσσα του βέ­βαια την άγγιξε, την πρόθεσή του όμως δεν την άγγιξε. Αν όμως θέλεις να μάθεις και κάτι πιο παράδοξο, με κόρακα, το ακάθαρτο αυτό πτηνό, έτρεφε τον Ηλία που διέτρεξε τους ουρανούς.
Μην αμφιβάλλεις λοιπόν, όταν τα θεία και υπερφυσικά χαρίσματα δίνονται σε μερικούς αμαρτωλούς ιερείς (γιατί δεν πρέπει να τους καταδικάζουμε όλους, ούτε και είναι δίκαιο).

 ΣΤΟΝ ΖΩΣΙΜΟ Για το ίδιο θέμα.

Απορώ πολύ, πως, ενώ δεν έχεις εξαναγκασθεί από κάποιο παράδειγμα, ούτε και έχεις κάποιον να μιμηθείς (γιατί εύχομαι να μη συμβεί σε κανένα να πέσει σε τόσο βαθύ βάραθρο, και είθε συ να συνέλθεις από αυτή την καταστρεπτική μέθη), κατηγορείς τους ιερείς που διακρίνονται για τις αρετές και είναι πλούσιοι σε πνευματικά κατορθώματα, νομίζοντας ότι η διακωμώδηση των άλλων αποτελεί δικαιολογία για τα δικά σου καμώματα.
Αλλ’ αυτό δεν είναι έτσι, αγαπητέ, δεν είναι έτσι, αντίθετα και από τους ανθρώπους γελοιοποιείσαι και καταδικάζεσαι, και από τον Θεό θα υποστείς πολλές τιμωρίες, και επειδή ασπάσθηκες την κακία, και επειδή ατίμασες την αρετή, και επειδή κατηγόρησες αυτούς που είναι τρόφιμοι της αρετής, και επειδή, φερόμενος σαν μεθυσμένος, εξύβρισες την ιερωσύνη, με αποτέλεσμα οι πε­ρισσότεροι από τους ανθρώπους, για να μη πω όλοι, σκανδαλίσθηκαν από σένα, νομίζοντας ότι έπαθαν ζημιά ως προς τα μυστήρια της σωτηρίας.

Για να απαλλαγείς λοιπόν από όλα αυτά τα κακά, πράγμα που εύχομαι, γνώρισε τον εαυτό σου.

ΙΣΙΔΩΡΟΥ ΠΗΛΟΥΣΙΩΤΟΥ ΑΠΑΝΤΑ ΤΑ ΕΡΓΑ    2

ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ – ΒΙΒΛΙΟ Β’ – ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ Α’-Τ’
Εισαγωγή Κείμενο – Μετάφραση – Σχόλια
Από τον Παναγιώτη Παπαευαγγέλου Διδάκτορα θεολογίας
http://www.impantokratoros.gr/FBE920E8.el.aspx

ΤΑ ΚΑΜΙΝΙΑ ΣΤΗΝ ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ - 10ετία 1950

Την δεκαετία του 50 η ζωή ήταν δύσκολη και χωρίς τα τεχνολογικά μέσα που εμείς απολαμβάνουμε.
Στη φωτογραφία βλέπουμε οικοδόμους των Αθηνών να δουλεύουν χωρίς αναβατόρια, μπετονιέρες και καρότσια. Την λάσπη την ανακάτευαν με το φτυάρι και η μεταφορά της στο σημείο δόμησης γινόταν με ντενεκέ (φορτωμένο στον ώμο). Το πηλοφόρι ήταν (και είναι) βοηθητικό εργαλείο για το σοβάντισμα.
Όπως λέει και το γνωστό άσμα:

Μη βροντοχτυπάς τις χάντρες

 η δουλειά κάνει τους άντρες

 το γιαπί το πηλοφόρι το μυστρί

Το καλοκαίρι μέσα στην λάσπη η εργασία γινόταν χωρίς παπούτσια και γαλότσες για την άνεση των κινήσεων αλλά για την οικονομία. Ένα ζευγάρι παπούτσια είχε κάποιο κόστος. Και παλιά να ήταν τα υποδήματα αναλάμβανε ο τσαγκάρης να τα νοικοκυρέψει.

Και μη ξεχνάμε ότι, αυτοί οι άνθρωποι πέρασαν 2 πολέμους με πείνα, εργάστηκαν σκληρά, μεγάλωσαν παιδιά, αλλά....  δεν απελπίστηκαν.

Μέχρι το τέλος της ζωής τους με χαμόγελο και αισιοδοξία πέτυχαν τους στόχους τους.

Πηγή: "ΑΛΙΚΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ" - https://pneumatikesparaineseis.blogspot.gr/2017/06/50.html

¨Η ΤΑΒΕΡΝΑ ΤΟΥ ΧΑΤΖΗΜΑΛΉ¨ - ΕΠΊ ΚΟΛΩΝΩ

 Η ταβέρνα του Χατζημαλή - 1954

¨Η Ταβέρνα του Χτζημαλή¨ στον Κολωνό (επί της οδού Κλκίς & Άστρους) ήταν ένα στέκι που ως θαμώνες είχε τους άντρες της γειτονιάς. Όλοι αυτοί ήταν η  πολιτικοκοινωνική μερίδα των κεντρώων έως και αριστερών της περιοχής.
Φτωχοί, μεροκαματιάρηδες άνθρωποι, σωστοί οικογενειάρχες,  με απλή και ειλικρινή έκφραση των συναισθημάτων τους.
Μερικές φορές έπαιρναν και τις γυναίκες τους μαζί για να πιουν παρέα ένα ποτηράκι ρετσίνα.
Το κτίσμα διατηρείται έως και σήμερα στην αρχική του μορφή. 


Γεννήθηκα στον Κολωνό και τον θυμάμαι σαν τη καλύτερη συνοικία των Αθηνών (για τις κατώτερες κοινωνικές τάξεις). 

Στην Πλατεία του Κολωνού ο Δήμος της Αθήνας είχε κατασκευάσει πισίνα για τα καλοκαιρινά μας μπάνια.
Επί της Πλατείας υπήρχαν επίσης μία "Σχολή Οικοκυρικής" και οίκημα των προσκόπων.
Μεταγενέστερα στην γειτονιά λειτουργούσε και καλοκαιρινός κινηματογράφος.
Από την ταράτσα της μονοκατοικίας που μέναμε βλέπαμε την οθόνη του σινεμά φάτσα - κάρτα.
Κόβαμε τσαμπιά σταφύλια από την κληματαριά μας και απολαμβάναμε την ταινία της βραδιάς ανενόχλητοι.

Η αλήθεια είναι ότι ο Χατζημαλής (αριστερός στα φρονήματα) δεν είχε κουζίνα στην ταβέρνα του παρά μόνον βαρελίσιο κρασί. 

Έτσι ο  κάθε θαμώνας έφερνε από το σπίτι του τους απαραίτητους για την παρέα μεζέδες και φυσικά γινόταν ρεφενές.

Οι περισσότεροι δεν προλάβαμε αυτές  τις εποχές οι οποίες ήταν  «ακατάστατες» κοινωνικά και πολιτικά (10ετία ΄40 - ΄50).

Ήταν ή εποχή που ο κόσμος διαιρούνταν σε άνευ προσωπικής ωφέλειας παρατάξεις από άγνωστες στον κόσμο πηγές.
Όλοι οι άνθρωποι τα ίδια καθημερνά πράγματα ήθελαν και για να τα αποκτήσουν έφταναν και περίσσευαν τα χέρια  και το μυαλό τους.

 Οι θαμώνες του ταβερνείου είχαν πρόεδρο και συγκεκριμένα το Ηρακλή Σαββουλίδη. Ο κος Ηρακλής είχε κλειδαράδικο επί της Λεωφόρου Λένορμαν (σε πάγκο τότε), μετέπειτα έγινε κατάστημα και τώρα λειτουργεί υπό την ιδιοκτησία των εγγονών του.
Μέσα στην παρέα των θαμώνων υπήρχε και ο πατέρας του Γιώργου Ζαμπέτα ο οποίος συνόδευε τα τραγούδια της παρέας με το μπουζούκι του.

Καμιά φορά το βραδάκι τραγουδούσαν αντιστασιακά οι θαμώνες του Χατζημαλή αλλά…. είχαν και το νου τους. Στα πιτσιρίκια που προέρχονταν από τις οικογένειες της γειτονιάς έδιναν ψωμί με κάποιο μεζέ και αυτά παίζοντας ποδόσφαιρο στο δρόμο φιλούσαν και τσίλιες. Αν έβλεπαν κάποιους παράξενους τύπους με μαύρες καμπαρντίνες να πλησιάζουν την ταβέρνα τον λόγο έπαιρνε ο Κοσμάς (μέλος της πιτσιρικοπαρέας) και φώναζε δυνατά για να ακούσουν οι θαμώνες,  σύρμαααααα κι έτσι  εκ των έσωθεν διέκοπταν τα απαγορευμένα άσματα.
Έτσι κόλησε το παρατσούκλι στον Κοσμά από τους πιτσιρικάδες της γειτονιάς, "ο σύρμας".

Ο Χατζημαλής με τον Κώστα χόρευαν συχνά επάνω στο κέφι  το αγαπημένο τους άσμα

 "ΑΤΙΜΗ ΤΥΧΗ" στους ρυθμούς του Μιχάλη Σογιούλ.

Και μη ξεχνάμε ότι, αυτοί οι άνθρωποι πέρασαν 2 πολέμους με πείνα, εργάστηκαν σκληρά, μεγάλωσαν παιδιά, αλλά...... δεν απελπίστηκαν. Μέχρι το τέλος της ζωής τους με χαμόγελο και αισιοδοξία πέτυχαν τους στόχους τους.

Ορισμένοι διάσημοι θαμώνες του ¨ΧΑΤΖΗΜΑΛΗ¨:

Ο Πατέρας του Γιώργου Ζαμπέτα ιδιοκτήτης κουρείου επί της οδού Λένορμαν, κατοικούσε στην οδό Κιλκίς & Δημοσθένους. Ήταν  λάτρης του μπουζουκιού (στην ταβέρνα έριχνε και τις πενιές του). Ο Γιώργος Ζαμπέτας πήγαινε  στο δημοτικό σχολείο Καραντάνη.
Ο Τάσος Καρκαμήτσος, ένας από τους πρώτους ταξιτζήδες της Αθήνας και παντρεμένος με την αδερφή του Άκη Πάνου. Πολλές φορές ο Άκης Πάνου κοιμόταν στο σπίτι της αδελφής του γιατί ήταν κοντά τους ο χώρος εργασίας του.
Περίοικοι διάσημοι στο Κολωνό πολλοί υπήρχαν όπως: 

Ο ηθοποιός Νίκος Φέρμας (στην Χαονίας κατοικούσε), η στιχουργός Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου έμενε στην Αγ. Σοφίας, η Μάγια Μελάγια, το ¨Τρίο ¨Μπερκάντο¨ , ο ηθοποιός Φραγκίσκος Μανέλλης, η Μπέμπα Μπλάνς  &&&.

Πηγή: ¨ΑΛΙΚΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ¨ - https://pneumatikesparaineseis.blogspot.gr/2017/06/blog-post_31.html?spref=fb

Ο δικός σου σταυρός (μεταγλωττισμένο)

-Εμείς οι άνθρωποι σε σύγχυση είμαστε τις περισσότερες φορές.

-Ζητάμε πράγματα και καταστάσεις που δεν είναι στα μέτρα μας.

-Άλλες φορές υπέρ του δέοντος και άλλες υπό του δέοντος.

-Είναι σαν το ένδυμα που φοράμε.

-Δεν μας αρέσει και θέλουμε να το αλλάξουμε, αλλά το καινούργιο  ή  φαρδύ θα μας "πέσει"   ή στενό.

-Ο "ράφτης" γνωρίζει καλύτερα πιο ένδυμα πρέπει να φορέσουμε. Ας τον εμπιστευόμαστε λοιπόν. 

 

Από που προέρχεται η σημερινή κρίση;

 

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς  1956

 

Από που προέρχεται η σημερινή κρίση;

(Απόσπασμα)

 

...Με ρωτάς για την αιτία της τωρινής κρίσης, ή της τωρινής Θείας δίκης! Η αιτία είναι πάντα η ίδια. Η αιτία για τις ξηρασίες, τις πλημμύρες, τις επιδημίες και άλλα μαστιγώματα της γενιάς των ανθρώπων είναι η αιτία και για την τωρινή κρίση. Η αποστασία των ανθρώπων από τον Θεό. Με την αμαρτία της Θεο-αποστασίας οι άνθρωποι προκάλεσαν αυτή την κρίση, και ο Θεός την επέτρεψε, ώστε να ξυπνήσει τους ανθρώπους, να τους κάνει ενσυνείδητους, πνευματικούς και να τους γυρίσει προς Εκείνον. Στις μοντέρνες αμαρτίες μοντέρνα και η κρίση. Και όντως ο Θεός χρησιμοποίησε μοντέρνα μέσα ώστε να το συνειδητοποιήσουν οι μοντέρνοι άνθρωποι: χτύπησε τις τράπεζες, τα χρηματιστήρια, τής οικονομίες, το συνάλλαγμα των χρημάτων. Ανακάτωσε τα τραπέζια στις συναλλαγές σ' όλο τον κόσμο, όπως κάποτε στο ναό των Ιεροσολύμων. Προξένησε πρωτόγνωρο πανικό μεταξύ εμπόρων και αυτών που ανταλλάσσουν το χρήμα. Προκάλεσε σύγχυση και φόβο. Όλα αυτά τα έκανε για να ξυπνήσουν τα υπερήφανα κεφαλάκια των σοφών της Ευρώπης και της Αμερικής, για να έλθουν εις εαυτούς και να πνευματικοποιηθούν. Και από την άνεση και το αγκυροβόλημα στα λιμάνια της υλικής σιγουριάς να θυμηθούμε τις ψυχές μας, νά αναγνωρίσουμε τις ανομίες μας και νά προσκυνήσουμε τον ύψιστο Θεό, τον ζωντανό Θεό.

Μέχρι πότε θα διαρκέσει η κρίση; Όσο το πνεύμα των ανθρώπων παραμείνει δίχως αλλαγή. Ώσπου οι υπερήφανοι υπαίτιοι αυτής της κρίσης να παραιτηθούν μπροστά στον Παντοδύναμο. Ώσπου οι άνθρωποι και οι λαοί να θυμηθούν, την ακαταλαβίστικη λέξη «κρίση», να τη μεταφράσουν στη γλώσσα τους, ώστε με αναστεναγμό και μετάνοια να φωνάξουν: «η Θεία δίκη»!

Πες και εσύ, τίμιε πατέρα, η Θεία δίκη, αντί η κρίση, και όλα θα σου γίνουν ξεκάθαρα.

Χαιρετισμούς και ειρήνη

(Από το περιοδικό «ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ», τεύχος 62, Σεπτέμβριος 2008).

Σημείωση: H ανωτέρω απάντηση του Αγίου Νικολάου Αχρίδος δόθηκε σε ερωτήσαντα το 1929, όταν ξέσπασε το οικονομικό κραχ. Ας την προσέξουμε μας ενδιαφέρει.

Εκ του Περιοδικού "ΟΡΘΟΔΟΞΑ ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ"

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

http://www.impantokratoros.gr/856AF1F5.el.aspx

ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ 25ης Ιουνίου 2017

 

"Το αλφαβητάρι του Χριστιανού"

Α γάπα πρώτον τον Θεόν, έπειτα τον εχθρό σου

Β λέπε των άλλων τα καλά, το σφάλμα το δικό σου

Γ υναίκα έχεις; Τίμα την. Δεν έχεις; Μη γυρέψεις

Δ ίδε καλόν αντί κακού και θέλεις αφεντέψεις

Έ χε δια χειρότερον μόνον τον εαυτόν σου

Ζ ήσε καλώς, αν το κακόν το φεύγεις ως κρημνόν σου

Η μέρα δίχως προσευχή ποτέ να μην περάσει

Θ ρόνος Θεού θέλεις γενή, ταπεινωθείς εν πάσι

Ι δέα να χεις πάντοτε πως σήμερον πεθαίνεις

Κ όλακα μήτε να δεχθείς μήτε εσύ να γένης

Λ ιμήν να είσαι των πτωχών, χαρά των θλιβομένων

Μ ήτηρ, πατήρ των ορφανών, ξενοδοχείον των ξένων

Ν α κοινωνής πολλές φορές τον χρόνον αναγκαίον

Ξ ομολόγου δέκα φορές όμως και έτι πλέον

Ό σο μπορείς να περπατείς τρέχε στην εκκλησίαν

Π ουλήσου και αγόρασε την άνω Βασιλείαν

Ρ ίψε τον πόνον του κορμιού και πόνει την ψυχήν σου

Σ έβου την πίστιν σου γερά έως εις την θανήν σου

Τ ου βασιλέως μας Χριστού τα πάθη να θυμάσαι

Ύ μνει και δόξαζε Αυτόν, αν θέλης Χριστού να σαι

Φ οβού κι αγάπαν Τον ωσάν τα δυο σου μάτια

Χ αίρε, δια αγάπην Του αν γένης και κομμάτια

Ψ άλλε Αυτώ βράδυ, πρωί, καθημερινή και σχόλη

Ω πρέπει δόξα και τιμή. Αμήν να ειπέτε όλοι!

Ο θάνατος ως αίσθημα απώλειας.

 

Γράφει ο π. Αντώνιος Μπλουμ Μητροπολίτης Σουρόζ

Η πρώτη και η πλέον συνεχής επαφή μας με το θάνατο πραγματοποιείται μέσα από το αίσθημα της απώλειας.

Μαθαίνοντας να κατανοούμε το θάνατο των άλλων και να τον βιώνουμε μέσα στους άλλους και στον εαυτό μας, μπορούμε να μάθουμε να τον αντικρίζουμε, και τελικά να αντιμετωπίζουμε το δικό μας θάνατο, κατ' αρχάς ως δυνατότητα -και όντως ως μια βεβαιότητα, μια βεβαιότητα όμως που τόσο συχνά και τόσο εμφανώς έχει απομακρυνθεί από μας, ώστε να μην τη χαρακτηρίζουμε πλέον βεβαιότητα- και κατόπιν ως την ίδια την πραγματικότητα που μας πλησιάζει.

Ένα από τα άμεσα προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπίσει το πρόσωπο εκείνο που πενθεί, είναι η εμπειρία της μοναξιάς, το γεγονός ότι το μόνο πρόσωπο που κατά καιρούς τον ενδιέφερε, το πρόσωπο εκείνο που γέμιζε όλο το χώρο και το χρόνο και όλη την καρδιά του τον άφησε.

Κι αν ακόμη το πρόσωπο που μας άφησε δεν μας είχε δώσει όλη του την καρδιά, αφήνει ωστόσο πίσω του ένα τεράστιο κενό. Όσο το πρόσωπο είναι άρρωστο προσφέρουμε πολύ περισσότερο χρόνο στη σκέψη. Οι δραστηριότητές μας συγκεντρώνονται και κατευθύνονται προς αυτό.

Όταν το πρόσωπο πεθάνει, πολύ συχνά αυτοί που μένουν πίσω αισθάνονται ότι η δραστηριότητά τους είναι πλέον άσκοπη, δεν έχουν τουλάχιστον κάποιον άμεσο σκοπό, κέντρο και κατεύθυνση.

Μια ζωή, όσο οδυνηρή και αγωνιώδης κι αν ήταν, έτρεχε σαν το ποτάμι. Τώρα όμως καταντάει ένας βάλτος.

Μοναξιά επίσης σημαίνει ότι δεν υπάρχει ούτε ένα πρόσωπο με το οποίο να μπορεί κάποιος να μιλήσει ή να το ακούσει, ή να το προσέξει, που να ανταποκρίνεται και να αντιδρά, και στο οποίο αυτός να αντιδρά και να ανταποκρίνεται.

Το πρόσωπο που μας αφήνει είναι πολύ συχνά το πρόσωπο εκείνο που, στα δικά μας μάτια, μας έδινε την έσχατη αξία:

το πρόσωπο εκείνο για το οποίο αξίζαμε, το πρόσωπο εκείνο που διεκδικούσε την ύπαρξη και τη σημασία μας.

Περισσότερο από μια φορά έχω αναφέρει, με την ευκαιρία κάποιου γάμου, τη φράση του Λέων Μπλόυ: «Το να πεις σε κάποιον "σ' αγαπώ" ισοδυναμεί με το να του λες "δεν θα πεθάνεις ποτέ"».

Αυτό ισχύει και σ' αυτό το πλαίσιο.

Το πρόσωπο που μας αφήνει δεν βρίσκεται πλέον εδώ για να διακηρύσσει την έσχατη αξία μας, την έσχατη σημασία μας.

Αυτό το πρόσωπο δεν βρίσκεται πλέον εδώ για να μπορεί να πει «σε αγαπώ», και γι' αυτό χάνεται η αιώνια επιβεβαίωση και αναγνώρισή μας.

Αυτό είναι κάτι που πρέπει να το αντιμετωπίσουμε.

Δεν είναι κάτι που πρέπει να το παραμερίσουμε, να το ξεχάσουμε ή να το παρακάμψουμε.

Δημιουργείται ένα κενό και αυτό το κενό δεν πρέπει ποτέ να γεμίσει με τεχνητά πράγματα, που δεν αξίζουν μπροστά σ' αυτά που αντικαθιστούν.

Πρέπει να είμαστε έτοιμοι να αναγνωρίσουμε ότι ο πόνος είναι μία από τις εκφράσεις της αγάπης.

Αν ισχυριζόμαστε ότι αγαπούμε αληθινά το πρόσωπο που μόλις αναχώρησε από αυτήν τη ζωή, πρέπει να είμαστε και έτοιμοι να το αγαπούμε μέσα από τον πόνο, με τον ίδιο τρόπο που κάποτε το αγαπήσαμε μέσα από τη χαρά - τη χαρά της επιβεβαίωσης, τη χαρά της κοινής ζωής.

Aυτό απαιτεί θάρρος, και νομίζω ότι πρέπει πολλά να εξηγηθούν από την άποψη αυτή σήμερα, όταν τόσοι άνθρωποι, για να ξεφύγουν από τον πόνο, στρέφονται στα ηρεμιστικά, στο αλκοόλ ή σε οποιαδήποτε διασκέδαση, για να ξεχάσουν. Πιθανώς να επισκιάζεται ό,τι συμβαίνει σε μιαν ανθρώπινη ψυχή, συνεχίζει όμως να προχωρά, και αν δεν λυθεί, αφήνει το πρόσωπο φτωχότερο.

Ένα άλλο πράγμα που πρέπει το πρόσωπο που πενθεί να μάθει να μην κάνει ποτέ είναι να μιλά για τη σχέση αγάπης που υπήρχε σε αόριστο χρόνο.

Ποτέ δεν πρέπει κάποιος να πει: «Αγαπούσαμε ο ένας τον άλλο». Πρέπει πάντοτε να λέει: «Αγαπούμε ο ένας τον άλλο».

Αν επιτρέψουμε στην αγάπη μας να μεταβληθεί σε αντικείμενο του παρελθόντος, πρέπει να ομολογήσουμε ότι δεν πιστεύουμε στη συνέχιση της ζωής του προσώπου που πέθανε.

Αν το κάνουμε, πρέπει να ομολογήσουμε ότι είμαστε άπιστοι και άθεοι, με τη χειρότερη έννοια, και ότι αντιμετωπίζουμε τη ζωή από διαφορετική γωνία.

Αν δεν υπάρχει Θεός, αν δεν υπάρχει αιώνια ζωή, τότε ο θάνατος πού επήλθε δεν έχει καμιά μεταφυσική σημασία.

Αποτελεί ένα γεγονός της φυσικής ιστορίας.

Είναι μια νίκη των νόμων της φυσικής και της χημείας, και ο άνθρωπος συνεχίζει να υπάρχει όχι ως πρόσωπο αλλά ως μέρος της φύσης.

Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να αντιμετωπίσουμε κατάματα είτε την πίστη μας, είτε την έλλειψη πίστης και να ενεργήσουμε ανάλογα.

Πολύ συχνά, αυτοί που μένουν πίσω αισθάνονται ότι το πρόσωπο που έφυγε δεν είναι μόνο μια δική τους απώλεια, αλλά μια απώλεια που στερεί όλους γύρω από κάτι το πολύτιμο - από μια λογική, μια καρδιά και μια θέληση, από κάποιον που ενεργούσε όμορφα και σωστά.

Και αυτός που έχασε το πρόσωπο μένει επίσης με την απώλεια.

Σ' αυτό το σημείο πρέπει να θυμηθούμε -πράγμα ουσιαστικό- ότι όποιος ζει θέτει ένα παράδειγμα: ένα παράδειγμα για το πώς ζει κανείς καλά ή ένα παράδειγμα για το πώς ζει κανείς άσχημα.

Πρέπει να μαθαίνουμε από όλους, ζώντες ή κεκοιμημένους, αυτό που είναι λάθος για να το αποφεύγουμε και αυτό που είναι σωστό για να το μιμούμαστε.

Όποιος έχει γνωρίσει κάποιον που τώρα έχει πεθάνει, θα πρέπει να στοχαστεί βαθιά το σημάδι που η ζωή αυτού του ανθρώπου άφησε στη ζωή του.

Πρέπει να στοχαστεί το είδος του σπόρου που σπάρθηκε στη ζωή αυτού του ανθρώπου και τον καρπό που αυτός έφερε.

Υπάρχει μια φράση στο Ευαγγέλιο που λέει πως «εάv μη ο κόκκος του σίτου πεσών εις την γην αποθάνη, αυτός μόνος μένει. Εάν δε αποθάνη πολύν καρπόν φέρει».

Αυτό ακριβώς μπορεί να συμβεί, αν στοχαζόμαστε με όλη μας την καρδιά, με το πνεύμα και με τη μνήμη, με όλη την ευαισθησία μας και την αίσθηση δικαιοσύνης, τη ζωή εκείνων που έχουν αναχωρήσει από αυτήν τη ζωή.

Αν είχαμε το κουράγιο να χρησιμοποιήσουμε αυτό το ξίφος -που είναι ο λόγος του Θεού για να χωρίσουμε το φως από το σκοτάδι, να χρησιμοποιήσουμε όλη μας τη διάκριση για να ξεχωρίσουμε την ήρα από το σιτάρι, τότε, έχοντας συγκεντρώσει όσο σιτάρι θα είχαμε τη δυνατότητα να ξεχωρίσουμε, θα μπορούσε ο καθένας μας, ο καθένας που είχε γνωρίσει τον κεκοιμημένο, να φέρει πολύ καρπό στη ζωή του.

Μπορούμε να ζήσουμε σύμφωνα μ' ένα παράδειγμα που προσφέρεται και λαμβάνεται, να χωνέψουμε όσα αξίζουν να χωνευθούν από τη ζωή αυτού του προσώπου.

Στη Νεκρώσιμη Ακολουθία κρατούμε αναμμένα κεριά.

Πιστεύω ότι αυτό υποδηλώνει δύο πράγματα.

Το πρώτο, που είναι πολύ εμφανές, είναι ότι αναγγέλλουμε την ανάσταση.

Στεκόμαστε κρατώντας αναμμένα κεριά με τον ίδιο τρόπο που στεκόμαστε στην εκκλησία το βράδυ της Ανάστασης.

Στεκόμαστε επίσης δίνοντας τη μαρτυρία μας μπροστά στον Θεό ότι το πρόσωπο αυτό έφερε τουλάχιστον μια σπίθα φωτός στο λυκόφως του κόσμου, ότι αυτό το πρόσωπο δεν έζησε μάταια.

Θα φυλάξουμε, θα προστατεύσουμε και θα μοιραστούμε αυτό το φως, έτσι ώστε να φωτίζει όλο και περισσότερους ανθρώπους, και αν είναι δυνατό να γίνει εκατονταπλάσιο.

Αν ξεκινήσουμε να ζήσουμε μ' αυτό τον τρόπο, να γίνουμε η συνέχεια της επίγειας ζωής του κεκοιμημένου, αν ξεκινήσουμε να γίνουμε η συνέχεια όλων όσα ήταν ευγενικά, καλά, αληθινά και άγια σ' αυτό το πρόσωπο, τότε αυτό το πρόσωπο πράγματι δεν έχει ζήσει μάταια και θα αισθανθούμε κι εμείς ότι πράγματι δεν ζούμε μάταια.

Δεν θα υπάρξει μέσα μας χώρος για ελπίδες ενός άμεσου θανάτου, επειδή πρέπει να επιτελέσουμε κάποια λειτουργία.

Μένουμε πίσω για να κάνουμε δυνατά όλα όσα είδαμε, όλα όσα ακούσαμε, όλα όσα νιώσαμε, να τα πολλαπλασιάσουμε και να τα σκορπίσουμε και να γίνουμε μια νέα αλυσίδα φωτός πάνω στη γη.

Αν μπορέσουμε όμως να ομολογήσουμε πως το πρόσωπο που αναχώρησε από αυτήν τη ζωή ήταν για μας ένας θησαυρός, τότε «όπου γαρ εστιν ο θησαυρός υμών, εκεί έσται και η καρδία υμών».

Πρέπει, μαζί μ' αυτόν που εισήλθε στην αιωνιότητα, να ζήσουμε κι εμείς όσο το δυνατόν τελειότερα και βαθύτερα, στην αιωνιότητα.

Επειδή είναι ο μόνος τόπος όπου μπορούμε να είμαστε μαζί με τον κεκοιμημένο.

Αυτό σημαίνει ότι, καθώς όλο και περισσότερα αγαπημένα πρόσωπα αφήνουν αυτό το επίγειο προσκύνημα και εισέρχονται στη σταθερότητα και στη γαλήνη της αιώνιας ζωής, θα πρέπει να αισθανόμαστε όλο και περισσότερο ότι ανήκουμε όλο και τελειότερα και πληρέστερα σ' εκείνο τον κόσμο, και ότι σταδιακά οι αξίες του γίνονται δικές μας.

Αν μάλιστα ένα από τα πολυαγαπημένα μας πρόσωπα, αν ένας από τους πολυτιμότερους θησαυρούς μας λέγεται Ιησούς Χριστός, τότε μπορούμε αληθινά, όσο είμαστε ακόμη πάνω στη γη, να λαχταρούμε, όπως ο απόστολος Παύλος, με όλη μας την ψυχή και όλο μας το μυαλό, με όλο μας το σώμα και όλη μας την καρδιά, την ημέρα που θα ενωθούμε αδιαίρετα μαζί Του.

Η αντιμετώπιση του δικού μας θανάτου είναι κάτι που το κάνουμε με τρόπους πολύ διαφορετικούς, σύμφωνα με την ηλικία μας και τις περιστάσεις.

Αντιλαμβανόμαστε το θάνατο με διαφορετικό τρόπο σε διαφορετικές καταστάσεις και ηλικίες.

Σκεφτείτε τα παιδιά που ακούν τη λέξη «θάνατος».

Ίσως να διαθέτουν μια πολύ ασαφή ιδέα γι' αυτόν ή ίσως να έχουν ήδη χάσει κάποιο γονιό και να στενοχωριούνται στη μοναξιά τους.

Τον αντιλαμβάνονται ως απώλεια, αλλά όχι ως θάνατο καθαυτό.

Ένα παιδί μπορεί να πληροφορηθεί για το θάνατο με κάποιον τερατώδη τρόπο, που θα τον καταστήσει έτσι αποκρουστικό στα μάτια του, ή αντίθετα με κάποιον λογικό και υγιή τρόπο, όπως μας δείχνει η ακόλουθη ιστορία.

Μια πολυαγαπημένη γιαγιά πέθανε μετά από μακρά και οδυνηρή ασθένεια. Με κάλεσαν στο σπίτι της και, όταν έφθασα, ανακάλυψα ότι τα παιδιά είχαν απομακρυνθεί.

Ρώτησα γιατί και οι γονείς μου είπαν: «Δεν έπρεπε να αφήσουμε τα παιδιά να μείνουν στο σπίτι όπου υπήρχε ένας πεθαμένος».

«Γιατί;»

«Επειδή ξέρουν τι είναι θάνατος».

«Και τι είναι θάνατος;» ρώτησα.

«Είδαν κάποια μέρα ένα κουνελάκι κατακομματιασμένο από μία γάτα στον κήπο, και έτσι γνωρίζουν τι είναι θάνατος».

Σκέφτηκα πως αν αυτή είναι η εικόνα του θανάτου που είχαν αυτά τα παιδιά, τότε θα ήταν υποχρεωμένα όλη τους τη ζωή να ζουν με μια αίσθηση τρόμου, οποτεδήποτε άκουγαν αυτήν τη λέξη, οπουδήποτε παρακολουθούσαν ένα μνημόσυνο, οπουδήποτε έβλεπαν ένα φέρετρο - ανείπωτος τρόμος κρυμμένος μέσα σ' αυτό το ξύλινο κουτί.

Μετά από μακρά συζήτηση, κατά τη διάρκεια της οποίας οι γονείς μου είπαν ότι τα παιδιά θα κατέρρεαν ψυχολογικά αν τους επιτρεπόταν να δουν τη γιαγιά τους και πως η διανοητική τους κατάσταση θα ήταν δική μου ευθύνη, έφερα πίσω τα παιδιά.

Η πρώτη τους ερώτηση ήταν:

«Τι είχε πράγματι συμβεί στη γιαγιά;»

Τους είπα: «Την ακούσατε πολλές φορές να λέει ότι λαχταρούσε να συναντήσει τον άνδρα της στη Βασιλεία του Θεού, όπου αυτός είχε προηγηθεί. Τώρα πήγε και αυτή».

«Έτσι, είναι ευτυχισμένη» είπε ένα από τα παιδιά.

«Ναι» είπα.

Κατόπιν πήγαμε στο δωμάτιο όπου βρισκόταν η γιαγιά.

Η ησυχία ήταν όμορφη. Η ηλικιωμένη γυναίκα, που το πρόσωπό της είχε ρητιδωθεί τα τελευταία χρόνια από τον πόνο, κειτόταν απόλυτα ακίνητη και ήρεμη.

Ένα από τα παιδιά είπε: «Αυτός λοιπόν είναι ο θάνατος».

Και το άλλο συμπλήρωσε: «Τι ωραία».

Εδώ έχουμε δύο μορφές της ίδιας εμπειρίας.

Πρόκειται να επιτρέψουμε στα παιδιά να δουν το θάνατο σύμφωνα με το κατακομματιασμένο από κάποια γάτα κουνελάκι, ή θα τα αφήσουμε να δουν την ηρεμία και την ομορφιά του θανάτου;

Στην Ορθόδοξη Εκκλησία φέρνουμε τον νεκρό στο ναό όσο γρηγορότερα μπορούμε.

Προσευχόμαστε μπροστά στο ανοιχτό φέρετρο.

Το πλησιάζουν ενήλικες και παιδιά. Ο θάνατος δεν είναι κάτι που πρέπει να το κρύψουμε: είναι κάτι απλό και μέρος της ζωής. Και τα παιδιά μπορούν να παρατηρούν τον κεκοιμημένο και να βλέπουν τη γαλήνη στο πρόσωπό του.

Ασπαζόμαστε τον κεκοιμημένο.

Αυτή δε τη στιγμή δεν θα πρέπει να ξεχάσουμε να προειδοποιήσουμε τα παιδιά όταν θα ασπασθούν το μέτωπο του νεκρού που ήταν πάντοτε ζεστό, ότι τώρα θα το βρουν κρύο, και να τους πούμε, «αυτό είναι το σημάδι του θανάτου».

Η ζωή είναι ζεστή.

Ο θάνατος είναι ψυχρός.

Τότε το παιδί δεν θα τρομοκρατηθεί, επειδή διαθέτει την εμπειρία από ζεστά και κρύα πράγματα, που το καθένα έχει το χαρακτήρα και το νόημά του.

agiooros

Αναζητώντας την χαμένη εικόνα-Μέρες Κατοχής

Η Αθήνα στον Πόλεμο, στην Κατοχή και στην Αντίσταση (Μέρος 1/2)

Η Αθήνα στον Πόλεμο, στην Κατοχή και στην Αντίσταση (Μέρος 2/2)

ΣΠΑΝΙΟ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ - Η απελευθέρωση της Αθήνας το 1944

Tee Off Mr Bean | Full Episode